Τα άτομα με Διαβήτη που απολαμβάνουν απλόχερα τη στήριξη από την οικογένεια και τους φίλους τους ώστε να ξεπεράσουν το στρες της διαχείρισης της νόσου μπορεί να έχουν καλύτερη ρύθμιση του σακχάρου και άρα καλύτερη ζωή, αποκαλύπτει νέα αμερικανική έρευνα.

Οι ερευνητές εξέτασαν 308 «βετεράνους» με Διαβήτη που είχαν όλοι στη ζωή τους τουλάχιστον ένα πρόσωπο -συχνά σύζυγο ή ενήλικο παιδί- στο οποίο μπορούσαν να στηριχθούν για υποστήριξη.

Οι ερευνητές επικεντρώθηκαν στο πώς οι ανήσυχοι και αγχωμένοι πάσχοντες αισθάνονται για την πάθησή τους (και ό,τι αυτή συνεπάγεται). Επίσης, μελέτησαν το κατά πόσο αυτή η ψυχολογική κατάσταση άλλαζε (προς το θετικό φυσικά) όταν φίλοι και οικογένεια αναγνώριζαν τα συναισθήματά τους και τους επαινούσαν για τις προσπάθειές τους να κάνουν πράγματα, όπως να τρώνε σωστά, να ασκούνται, να ακολουθούν την αγωγή τους και να ελέγχουν το σάκχαρο στο αίμα τους.

Το στρες διαταράσσει τις τιμές της γλυκόζης

Όπως ήταν αναμενόμενο, οι πάσχοντες με τη μεγαλύτερη συναισθηματική δυσχέρεια σχετικά με τη διαχείριση του διαβήτη τείνουν να έχουν υψηλότερα επίπεδα σακχάρου από εκείνους που δεν αισθάνονται πολύ στρες που να σχετίζεται με τη διαχείριση της νόσου.

Η έρευνα, όμως, έδειξε, επιπλέον, ότι όταν οι πιο στρεσαρισμένοι πάσχοντες είχαν έναν υποστηρικτή στο πλευρό τους να τους προσφέρει θετική ενθάρρυνση, είχαν τιμές γλυκόζης παρόμοιες με τους πάσχοντες που δεν είχαν πολύ άγχος.

«Τα υψηλά επίπεδα δυσφορίας που σχετίζονται με τον διαβήτη κάνουν στους ανθρώπους που πάσχουν από διαβήτη να αισθάνονται ανήσυχοι και ανίσχυροι να διαχειριστούν την πάθησή τους» ανέφερε ο συγγραφέας της μελέτης Aaron Lee από το Clinical Research στο Μίτσιγκαν. «Αυτές οι (αρνητικές) σκέψεις και τα συναισθήματα μπορούν να υπονομεύσουν τις καθημερινές προσπάθειες που απαιτούνται για τη σωστή διαχείριση του διαβήτη, όπως η λήψη φαρμάκων ή ινσουλίνης, η άσκηση, η σωστή διατροφή και ο έλεγχος των επιπέδων ζαχάρου».

Πώς διενεργήθηκε η μελέτη

Οι συμμετέχοντες ήταν κατά μέσο όρο 66 ετών, σχεδόν όλοι ήταν άνδρες και οι περισσότεροι ήταν λευκοί. Ως επί το πλείστον είχαν κακώς ελεγχόμενο Διαβήτη με βάση τις τιμές της Γλυκοζυλιωμένης Αιμοσφαιρίνης (ΗbA1c). Οι δείκτες τους ήταν πάνω από το 6,5 (σημάδι διαβήτη) ενώ κατά τη διάρκεια του έτους είχαν τιμές που κυμαίνονταν γύρω στο 7,9.

Οι συμμετέχοντες είχαν μέτρια επίπεδα άγχους για τη διαχείριση της πάθησής τους, βάσει ερωτηματολογίων που τους ζητούσαν να αξιολογήσουν τη συναισθηματική τους δυστυχία από μια κλίμακα από 1 (όχι πρόβλημα) έως 6 (πολύ σοβαρό πρόβλημα).

Τι έδειξε η μελέτη των ερευνητών

Τα αποτελέσματα της έρευνας έδειξαν ότι όταν οι συμμετέχοντες δεν είχαν μεγάλη υποστήριξη από την οικογένεια ή τους φίλους τους, κάθε αύξηση μιας μονάδας στην κλίμακα κινδύνου συνδεόταν με μια αύξηση 0,2 στις μετρήσεις HbA1c κατά τη διάρκεια του έτους.

Όταν όμως οι συμμετέχοντες έλαβαν το σωστό είδος ενθάρρυνσης, το αυξημένο άγχος δεν συνδέθηκε με οποιαδήποτε σημαντική άνοδο στις τιμές της ΗbA1c.

Το συμπέρασμα

«Τα ευρήματα προστίθενται σε αυξανόμενα στοιχεία που υποδηλώνουν ότι το σωστό είδος βοήθειας από την οικογένεια και τους φίλους μπορεί να κάνει μεγάλη διαφορά σε ασθενείς που ζουν με διαβήτη καθώς και άλλα χρόνια προβλήματα υγείας όπως ο καρκίνος ή οι καρδιακές παθήσεις» δήλωσε ο Δρ Pouran Faghri, διευθυντής το Κέντρο Περιβαλλοντικής Υγείας και Προαγωγής της Υγείας στο Πανεπιστήμιο του Connecticut στο Storrs. «Η παρούσα μελέτη συμφωνεί με προηγούμενη έρευνα ότι η συναισθηματική υποστήριξη από τα μέλη της οικογένειας μπορεί να ανακουφίσει τη συναισθηματική και σωματική δυσφορία που σχετίζεται με την ασθένεια και να βοηθήσει το άτομο με διαβήτη να διαχειριστεί καλύτερα τη χρόνια πάθηση του» συμπλήρωσε.

Τι είναι, όμως, «βοήθεια» για έναν πάσχοντα;

Η ουσιαστική βοήθεια, όμως, σε κάποιον πάσχοντα, να ξεπεράσει τα δυσάρεστα συναισθήματα, απαιτεί κάτι περισσότερο από καλές προθέσεις. Οι φίλοι και τα μέλη της οικογένειας πρέπει, επίσης, να έχουν και τον σωστό τρόπο να το κάνουν.

«Με το να γκρινιάζουν, να επικρίνουν και να κατηγορούν τους πάσχοντες για την αποτυχία τους να διαχειριστούν καλά τον διαβήτη, μπορούν να φέρουν τα αντίθετα αποτελέσματα και να χειροτερέψουν τα πράγματα» είπε ο Lee. «Αντ’ αυτού, η οικογένεια και οι φίλοι που θέλουν να στηρίξουν τον άνθρωπό τους θα πρέπει να προσφέρουν αυτό που είναι γνωστό ως «υποστήριξη αυτονομίας». Να επαινούν δηλαδή τις καλές προσπάθειές του και να υποστηρίζουν τις επιλογές αυτό-φροντίδας του. «Η έρευνά μας έδειξε επίσης πως ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι υποστηρίζουν την οικογένεια και τους φίλους με διαβήτη μπορεί να είναι εξίσου, αν όχι και περισσότερο, σημαντικός από την ίδια την στήριξη που παρέχουν» δήλωσε ο Lee.