Οι συμμετέχοντες στην έρευνα ήταν άνθρωποι που είχαν επιθανάτιες εμπειρίες και όπως τόνισαν υπήρχε πλήρης απώλεια της αίσθησης του χώρου και του χρόνου, καθώς όπως είπε ένας από αυτούς «ήταν μια στιγμή και εκατοντάδες χρόνια μαζί».

Μάλίστα όπως είπαν οι αναμνήσεις ήταν τόσο έντονες που ένιωθαν ότι τις ξαναζούσαν, ενώ μπορούσαν να νιώσουν και τα συναισθήματα των υπολοίπων που ήταν παρόντες.

Σύμφωνα με τους ερευνητές  το φαινόμενο αυτό προκαλείται από μέρη του εγκεφάλου που αποθηκεύουν αυτοβιογραφικές αναμνήσεις, όπως το προμετωπιαίος, έσω κροταφικός και βρεγματικός φλοιός. Αυτά τα μέρη δεν διαθέτουν ευαισθησία στο οξυγόνο και την απώλεια αίματος, γεγονός που σημαίνει πως είναι τα τελευταία μέρη του εγκεφάλου που λειτουργούν όταν βρίσκεται κάποιος κοντά στον θάνατο.