Ακόμη μία επιστημονική έρευνα ενισχύει το σενάριο του διπλού πλήγματος, που οδήγησε στην εξαφάνιση των δεινοσαύρων πριν από περίπου 66 εκατομμύρια χρόνια.

Πριν από την πτώση του μεγάλου αστεροειδούς στο Τσικξουλούμπ του σημερινού Μεξικού, είχαν γίνει ισχυρές εκρήξεις ηφαιστείων, που εκτόξευσαν τεράστιες ποσότητες σκόνης και αερίων (διοξειδίου του άνθρακα κ.ά.), με συνέπεια να προκληθεί παρατεταμένη κλιματική αλλαγή, η οποία έκανε δύσκολη τη ζωή των δεινοσαύρων – ώσπου ήλθε και ο διαστημικός βράχος για να τους αποτελειώσει.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τη δρα Σιέρα Πίτερσεν του Τμήματος Γεωεπιστημών του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν-Αν Άρμπορ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Nature Communications», μελέτησαν θαλάσσια απολιθώματα της νήσου Σέιμουρ της Ανταρκτικής, πράγμα που τους επέτρεψε να ανακατασκευάσουν τη θερμοκρασιακή προϊστορία των ωκεανών του πλανήτη.

Οι γεωχημικές αναλύσεις (ισότοπα οξυγόνου-18 και άνθρακα-13), που λειτουργούν ως ένα είδος παλαιοθερμομέτρου, αποκάλυψαν ότι η εξαφάνιση των δεινοσαύρων σχεδόν συνέπεσε με δύο απότομες μεταβολές στη θερμοκρασία, οι οποίες απείχαν μεταξύ τους περίπου 150.000 χρόνια.

Το πρώτο συμβάν, που οδήγησε σε αύξηση της θερμοκρασίας των υδάτων κατά 7,8 βαθμούς Κελσίου, έγινε την ίδια εποχή με την έντονη ηφαιστειακή δραστηριότητα στην περιοχή Ντεκάν της σημερινής Ινδίας, ενώ η δεύτερη μικρότερη άνοδος της θερμοκρασίας (κατά 1,1 βαθμό Κελσίου) συνέπεσε με την πτώση του αστεροειδούς.

Οι ερευνητές -όπως και άλλοι επιστήμονες στο παρελθόν- εκτιμούν ότι ήδη πριν από τον αστεροειδή τα οικοσυστήματα του πλανήτη είχαν διαταραχθεί σοβαρά και οι δεινόσαυροι ήταν ευάλωτοι. Μαζί τους εξαφανίσθηκαν περίπου τα τρία τέταρτα των υπόλοιπων ειδών ζώων και φυτών, πράγμα που έδωσε πλέον ζωτικό χώρο σε κάποια «ταπεινά» έως τότε ζώα, που συνήθως κρύβονταν στα έγκατα της Γης και κυκλοφορούσαν τη νύχτα: στα θηλαστικά και -ανάμεσά τους- στον μελλοντικό κυρίαρχο, τον άνθρωπο.