Η ιδέα δεν είναι καινούρια αλλά είχε πρωτοεμφανισθεί στο Σικάγο το 1893, ενώ τέτοιοι μηχανικοί κυλιόμενοι διάδρομοι είχαν χρησιμοποιηθεί στη διεθνή έκθεση του Παρισιού το 1900. Έκτοτε, κατά καιρούς, η ιδέα κάνει την εμφάνισή της σε έργα επιστημονικής φαντασίας.

Τώρα, η πρόταση επανέρχεται πιο φιλόδοξη, με τη βοήθεια και της σύγχρονης τεχνολογίας. Οι ερευνητές της Ομοσπονδιακής Πολυτεχνικής Σχολής της Λωζάννης (EPFL), οι οποίοι μελετούν διάφορες φουτουριστικές λύσεις μετακινήσεων που θα απαλλάξουν τα αστικά κέντρα από τα οχήματα, στο πλαίσιο του προγράμματος PostCarWorld (Κόσμος Μετά-το-Αυτοκίνητο), σχεδίασαν ένα δίκτυο γρήγορα κινούμενων πεζοδρομίων, που θα μπορούν να μεταφέρουν 7.000 ανθρώπους την ώρα.

Οι ερευνητές του Εργαστηρίου Μεταφορών και Κινητικότητας του EPFL, με επικεφαλής τον Ρικάρντο Σκαρίνκι, που κάνουν τη σχετική δημοσίευση στο ευρωπαϊκό περιοδικό για θέματα μεταφορών “European Journal of Transport and Infrastructure Research”, έδειξαν ότι είναι εφικτό και όχι ουτοπικό το να υπάρξει ένα ολόκληρο δίκτυο αυτοκινούμενων πεζοδρομίων στο κέντρο μιας πόλης.

Η ταχύτητα των πεζοδρομίων μπορεί να φτάνει τα 15 χιλιόμετρα την ώρα. Αυτή ακριβώς είναι η μέση ταχύτητα με την οποία κινούνται οι άνθρωποι στις περισσότερες μεγάλες πόλεις κατά τις ώρες αιχμής.

Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν ως μοντέλο την πόλη της Γενεύης και σχεδίασαν ένα δίκτυο κινούμενων πεζοδρόμων που φτάνει τα 32 χιλιόμετρα συνολικά σε μήκος. Κάθε πεζοδρόμιο έχει πλάτος 1,2 μέτρων, αρκετό για να υπάρχουν τέτοια πεζοδρόμια και στις δύο πλευρές ενός δρόμου, ενώ στο μέσο να υπάρχει χώρος για τα δημόσια και εναλλακτικά μέσα μεταφοράς (τραμ, λωφορείο, ταξί, ποδήλατα κ.α.).

Υπολογίσθηκε ότι τα κινητά πεζοδρόμια θα καταναλώνουν λιγότερη ενέργεια από τα λεωφορεία, καθώς θα είναι πλήρως ηλεκτροκίνητα, ενώ το λειτουργικό κόστος τους θα είναι ανάλογο των λεωφορείων. Όμως το κόστος κατασκευής τους θα είναι αρκετά μεγάλο, αντίστοιχο της κατασκευής μιας νέας γραμμής τραμ.