Το κρατίδιο Mizoram στη βορειοανατολική Ινδία πρόκειται για μια περιοχή που ξεχωρίζει, καθώς τίποτα στις συνήθειες και τις παραδόσεις των κατοίκων δεν θυμίζει το υπόλοιπο της χώρας.

Κατοικώντας απομονωμένοι στην καρδιά των Ιμαλαΐων, οι κάτοικοι μιλούν την δική τους γλώσσα και ακολουθούν τον ίδιο κώδικα συμπεριφοράς, που στη γλώσσα τους ονομάζεται tlawmngaihna.

Σύμφωνα με τον κώδικα αυτόν, οι κάτοικοι οφείλουν πάντοτε να επιδεικνύουν ευγένεια και αλληλεγγύη ο ένας στον άλλο, καθώς και ευγνωμοσύνη για την τήρηση των κανόνων.

Στους δρόμους του Mizoram δεν ακούγονται ποτέ οι κόρνες των αυτοκινήτων- κάτι που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τους δρόμους της Ινδίας εν γένει- και οι οδηγοί παραχωρούν πάντα προτεραιότητα ο ένας στον άλλο, μην ξεχνώντας να πουν «ευχαριστώ».

Εάν κάποιος επιχειρήσει να «κλέψει» τη σειρά του άλλου στον δρόμο ή οπουδήποτε αλλού, θα έρθει αντιμέτωπος με την απλή ερώτηση: «Είσαι σίγουρος πως είσαι από εδώ;»

Κανείς δε φοβάται ότι θα πέσει θύμα κλοπής, ενώ για τα χαμένα αντικείμενα οι κάτοικοι έχουν δημιουργήσει πλέον μια ομαδική συνομιλία στο WhatsApp όπου προσπαθούν να βρουν τον ιδιοκτήτη.

Στους γάμους και σε άλλα αντίστοιχα γεγονότα της κοινότητας, οι γείτονες χτυπούν με δική τους πρωτοβουλία τις πόρτες ρωτώντας πώς μπορούν να βοηθήσουν.

Οι κάτοικοι συμμετέχουν επίσης από κοινού, στο βαθμό που μπορούν, στην εκπόνηση δημόσιων έργων, όπως π.χ. η κατασκευή ενός δρόμου.

Όλες αυτές οι παραδόσεις τηρούνται και περνάνε από γενιά σε γενιά, χωρίς να έχουν ποτέ καταγραφεί γραπτώς, εν είδει νόμου.

Μάλιστα, η γλώσσα τους απέκτησε γραπτή μορφή μόλις τον 19ο αιώνα, όταν η περιοχή βρέθηκε υπό βρετανική κατοχή.

Οι Mizo, όπως ονομάζονται οι κάτοικοι, οι οποίοι έως τότε ανήκαν στον μεγαλύτερο βαθμό τους στην θρησκεία του ανιμισμού, εκχριστιανίστηκαν σε ένα ποσοστό 90% και ήρθαν πιο κοντά από ποτέ ως κοινότητα, καθώς η βρετανική διοίκηση απέκοψε για εμπορικούς λόγους την επικοινωνία τους με οποιαδήποτε άλλο περιοχή της χώρας.

Οι δεσμοί που χαρακτηρίζουν την κοινότητα των Mizo αποτελούν έναν από τους λόγους, χάρη στους οποίους οι Mizo κατάφεραν να ξεπεράσουν τον λιμό του 1958-1960.

Μην έχοντας λάβει καμία υποστήριξη από την κυβέρνηση της Ινδίας, οι κάτοικοι του Mizoram μοιράζονταν ο ένας με τον άλλο όσα τρόφιμα κατάφερναν να συλλέξουν από τις εξορμήσεις τους στη ζούγκλα της περιοχής.

«Αυτοί που τα μαζεύουν για τον εαυτό τους θα πεθάνουν, αλλά όσοι μοιράζονται θα ζήσουν» είναι μια παροιμία που ξεπήδησε μέσα από αυτή την πολύ δύσκολη περίοδο για την κοινότητά τους, και η οποία επιβιώνει ως σήμερα.

Μέχρι και σήμερα διαιώνιση του κώδικα tlawmngaihna διασφαλίζεται και μέσω ενός Ινστιτούτου που ιδρύθηκε στην περιοχή το 1935, με στόχο το πέρασμα των αξιών στις νεότερες γενιές.

Στην εποχή του κορωνοϊού, ο οποίος έχει πλήξει την Ινδία σφοδρότατα, η αλληλεγγύη των Mizo έχει γίνει ιδιαίτερα αισθητή.

Πολλοί από τους κατοίκους συμμετέχουν εθελοντικά στον αγώνα για την υγεία, ως οδηγοί ασθενοφόρων, νοσηλευτές κ.ά., θυσιάζοντας χρόνο και ενέργεια για την κοινότητα, χωρίς να περιμένουν τίποτα ως αντάλλαγμα.

«Όταν σε νοιάζει το καλό των άλλων», λέει ένας κάτοικος, «γίνεσαι ένας tlawmngai , δηλαδή ένας άνθρωπος που ζει με βάση την tlawmngaihna. Για εμάς δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή από αυτό».

ΠΗΓΗ: BBC