Μιλώντας στον «Ε.Τ.» της Κυριακής θυμάται τους δικούς του καθηγητές όταν αυτός ήταν μαθητής και λέει ξεκάθαρα όχι στον γάμο. «Δεν έχει νόημα να συνεχίζουμε να βασανίζουμε ο ένας τον άλλο, να βριζόμαστε, να τσακωνόμαστε, να μην μπορούμε να βρισκόμαστε με τον άλλο στον ίδιο χώρο», λέει.

 Η σειρά «Κάνε ότι κοιμάσαι» ξεχωρίζει φέτος στην τηλεόραση. Γιατί κατά τη γνώμη σου;

Εχει πολύ καλή φωτογραφία, το σενάριο αρέσει πολύ, αλλά περισσότερο μου λένε ότι είναι μια σειρά που ασχολείται με θέματα που μας απασχολούν τώρα. Το μπούλινγκ, η βία, όλα αυτά είναι πράγματα που συμβαίνουν τώρα. Μου λένε: «Εντάξει, καλές οι σειρές εποχής που συνήθως βλέπουμε στην τηλεόραση, αλλά αυτό είναι σημερινό και μας αφορά». Μια κυρία μού είπε: «Μένω μακριά και έχω αρχίσει και κλειδώνω, φοβάμαι λίγο, αλλά δεν μπορώ να μην τη βλέπω τη σειρά».

Υπήρχε μπούλινγκ όταν εσύ ήσουν μαθητής;

Οταν εγώ ήμουν μαθητής, δεν βίωσα μπούλινγκ. Στα σχολεία όπου πήγαινα δεν το είχαμε αυτό. Τσακωνόμασταν τα αγόρια και παίζαμε ξύλο αλλά όχι μπούλινγκ, συμμορίες ή να μαζεύονται πέντε δυνατοί και να δέρνουν έναν. Δεν θυμάμαι να γίνονται τέτοια πράγματα, γιατί, αν γίνονταν, θα έπεφτε τιμωρία μεγάλη. Και επιπλέον, ήταν άλλες οι σχέσεις ανάμεσα σε γονείς και δασκάλους. Οι γονείς τότε, μπροστά στον δάσκαλο κάθονταν προσοχή, δεν ήταν όπως τώρα που του λένε: «Ποιος είσαι εσύ και πόσα παίρνεις κι εγώ έχω πέντε διαμερίσματα που τα νοικιάζω στο παιδί μου…». Τότε έλεγε κάτι ο δάσκαλος και ο πατέρας έσπαγε στο ξύλο το παιδί στο σπίτι, γιατί ο δάσκαλος είπε κάτι κακό που κάνει το παιδί στο σχολείο.

Είχατε καθηγητές και δασκάλους που νοιάζονταν για τους μαθητές;

Οχι, δεν είχαμε τότε καθηγητές που νοιάζονταν για τα παιδιά. Από όλη μου τη θητεία στο σχολείο μόνο έναν θυμάμαι στην Καλλιθέα που όλοι τον είχαμε κορνιζάρει. Ηταν ο… Θεός μας. Μας έκανε Θρησκευτικά, αλλά μόνο Θρησκευτικά δεν μας έκανε. Μας μίλαγε για λογοτεχνία, για τη ζωή, για τον Καζαντζίδη, για τις σχέσεις με τις γυναίκες. Πολύ σπουδαίος άνθρωπος και τον αγαπούσαμε όλοι πολύ. Ηταν ο μόνος που ερχόταν στα σπίτια μας και κάναμε παρέα και συνεχίσαμε και μετά όταν τελειώσαμε το σχολείο. Ηταν ορόσημο. Το έχουμε συζητήσει πολλές φορές με τους παλαιούς μου συμμαθητές όταν βρισκόμαστε, ακόμα και τώρα. Το πόσο μας σημάδεψε αυτός ο άνθρωπος και πόσο σημαντικό ήταν τελικά που βρήκαμε έναν πολύ σπουδαίο καθηγητή στη ζωή μας.

Πώς σου φαίνεται που η μυθοπλασία επέστρεψε στην τηλεόραση τα τελευταία χρόνια;

Είμαι ακατάλληλος να απαντήσω σε αυτό γιατί δεν βλέπω καθόλου τηλεόραση. Μόνο ταινίες και αθλητικά. Ομως, έχω εικόνα από τους συναδέλφους μου. Νομίζω ότι οι πλατφόρμες έχουν παρασύρει τα κανάλια στη λογική ότι πρέπει να γίνουμε καλύτεροι για να γίνουμε ανταγωνιστικοί και, έτσι, κάποιοι τηλεοπτικοί σταθμοί έχουν αρχίσει να έχουν φιλοδοξίες. Γιατί πριν δεν είχαν. Ηθελαν μόνο σειρές που κάνουν νούμερα. Και το έλεγαν κιόλας. Δεν τους ενδιέφερε το περιεχόμενο.

Αυτό είναι πολύ καλό για όλους εμάς. Πρώτα από όλους για εμάς τους ηθοποιούς και όλο τον κόσμο που δουλεύει στις παραγωγές. Παλαιότερα δεν υπήρχε ο χρόνος για φροντίδα του προϊόντος. Σκοπός ήταν να βγει το επεισόδιο σε δύο μέρες με στόχο πάντα το κέρδος. Οχι ότι σταμάτησε αυτό τώρα, αλλά ακούω ότι πλέον όλο και περισσότερες σειρές γυρίζονται με συνθήκες κινηματογράφου. Πάμε το πλάνο όσες φορές χρειασθεί μέχρι να βγει όπως το θέλουμε.

Εχουν βελτιωθεί οι συνθήκες εργασίας, ιδίως για τους νεότερους;

Κάποιοι άνθρωποι το εκμεταλλεύτηκαν πολύ ότι έχουμε κρίση, παλαιότερα οικονομική, μετά υγειονομική. Εδιναν δηλαδή κάποια καλά ποσά σε τρεις-τέσσερις πρωταγωνιστές που τους είχαν ανάγκη και σε όλους τους υπόλοιπους έλεγαν το κυνικό: «Αυτές είναι οι αμοιβές. Θέλεις; Αν δεν θέλεις, περιμένουν άλλοι 50 απέξω…». Δεν υπήρχε πλαφόν λογικής και πολιτισμού. Ομως, δεν μπορείς να προτείνεις στον άλλο να παίρνει 600 ευρώ τον μήνα και να κάνει τόσα χιλιόμετρα για να φτάσει στο στούντιο, να πηγαίνουν τόσα λεφτά δηλαδή μόνο στις βενζίνες. Και να τον απασχολείς και όλη μέρα. Τα παιδιά πήγαιναν γιατί είχαν ανάγκη να βγουν από το σπίτι, να δουλέψουν, να τους δουν, να βοηθήσουν την πορεία τους στο θέατρο. Αυτό κάποιοι το εκμεταλλεύονταν και συνεχίζουν να το εκμεταλλεύονται και δεν ξέρω αν θα φτιάξει και ποτέ. Ομως, έχουμε κι εμείς ευθύνη. Εγώ τα προσέχω αυτά τα πράγματα. Επειδή στις δουλειές όπου πάω περνάει ο λόγος μου, λέω ότι δεν θέλω να είμαι σε μια δουλειά που ο νεαρός συνάδελφός μου παίρνει 600 ευρώ, κανονίστε το. Ή ας μη δουλέψουμε μαζί, αν κάτι τέτοιο συνεχίζεται.

Γιατί οι «Απαράδεκτοι» έμειναν ως φωτεινός φάρος στην ιστορία της σύγχρονης ελληνικής τηλεόρασης;

Βασικά ήταν οι κεραίες της Δημητρούλας που πιάνουν πράγματα. Η Δημητρούλα έχει κεραίες και πιάνει τι γίνεται γύρω μας και γι’ αυτό αφορούν και σήμερα αυτά που κάναμε τότε. Είχαμε και χημεία, που ήταν σημαντικό. Γίναμε μέσα σε μία νύχτα παρέα, δεν κουραζόμασταν και δεν θέλαμε να τελειώσει. Δεν το βλέπαμε ως δουλειά. Το λέγαμε με τη Δήμητρα μήπως ξανακάνουμε τους «Απαράδεκτους» ως ενήλικες -και της το έχουν προτείνει πολλές φορές- αλλά χωρίς τον Βλάση δεν γίνεται…

Στο θέατρο ανεβάζεις πάλι το «Sexy Laundry».

Τέλη Νοεμβρίου-αρχές Δεκεμβρίου θα ξεκινήσουμε τη θεατρική παράσταση με τη Ρένια Λουιζίδου. Ηδη κάνουμε πρόβες. Eίναι έργο εξαιρετικό με πολύ γέλιο και έχει μεγάλη εξοικείωση με τον θεατή, γιατί είναι σαν να βλέπεις τον εαυτό σου. Είναι ένα ζευγάρι 25 χρόνια παντρεμένοι. Απ’ έξω φαίνεται σαν το τέλειο ζευγάρι, αλλά ο χρόνος έχει διαβρώσει τη σχέση τους και με πρωτοβουλία της γυναίκας, όπως γίνεται συνήθως, προσπαθούν να ξαναβρούν αυτό που χάθηκε σαν την άμμο μέσα από τα χέρια τους από τη συνήθεια και την επανάληψη. Ο κόσμος βλέπει τον εαυτό του σε αυτό το έργο και το καταλαβαίνεις από το γέλιο σε ατάκες που δεν έχουν τίποτα το αστείο, όπως το «Πάλι τηλεόραση θα δεις;». Πόσες φορές το λέμε και μας το λένε κάθε μέρα;

Υπάρχει κάτι που σε φοβίζει τον χειμώνα που έρχεται;

Δεν είναι καλή η εποχή που ζούμε. Δεν ήταν έτσι κι αλλιώς, ήρθε και ο πόλεμος στην Ουκρανία και ο κόσμος είναι στα κάγκελα… Κάπως έτσι εξηγείται και η άνοδος της Ακροδεξιάς. Νομίζει ότι φταίνε οι πρόσφυγες και οι ξένοι, αλλά οι δυτικού τύπου δημοκρατίες ήταν κατ’ ευφημισμόν δημοκρατίες. Δεν λειτούργησαν σωστά ως πολιτεύματα και κοινωνίες και φτάσαμε στο σημείο πολύς κόσμος να πιστεύει ότι η Ακροδεξιά είναι μια λύση. Πιστεύω ότι θα το πληρώσουμε ακριβά κάποια στιγμή αυτό.

Δεν νομίζω ότι ο κόσμος θα βγει στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί, γιατί αυτήν τη φορά καταλαβαίνει ότι το πρόβλημα είναι τουλάχιστον πανευρωπαϊκό, αν όχι παγκόσμιο. Η κρίση και ο κίνδυνος αυτήν τη φορά είναι έξωθεν. Ο κόσμος, βέβαια, όταν στριμωχθεί πολύ, κάπως αντιδρά, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν είμαστε και πολύ συνειδητοποιημένοι ως πολίτες. Νομίζουμε ότι αν ουρλιάζουμε ή σπάμε πράγματα κάτι κάνουμε… Αυτά είναι επικίνδυνες ακροβασίες. Είναι δύσκολες εποχές και ιδιαίτερα για τα παιδιά, που μεγαλώνουν μέσα από την πανδημία και τώρα τον πόλεμο. Ελπίζω να σταματήσει γρήγορα ο πόλεμος, που κοστίζει πολύ τόσο στην Ουκρανία όσο και στην Ευρώπη.

Τι έμεινε, τελικά, από το #MeToo στο θέατρο;

Εχει πολλά θετικά αυτή η ιστορία με το #MeToo. Ηταν λάθος, βέβαια, που εστιάσαμε στο θέατρο ενώ αυτά γίνονται παντού, αλλά μου άρεσε που κάποια πράγματα μπήκαν στη θέση τους. Ο φόβος που μπήκε στο μυαλό μερικών που εκμεταλλεύονταν τη θέση εξουσίας τους, από τα πιο χυδαία πράγματα που μπορείς να κάνεις όταν έχεις εξουσία. Αυτοί πήραν κάποια μηνύματα και αυτό ήταν πολύ θετικό. Από την άλλη, υπήρχαν και υπερβολές. Υπήρχαν υπερβολικές αντιδράσεις και από κόσμο που δεν έχει το δικαίωμα να μιλάει. Υπήρξαν σαρκοβόρες τάσεις και δεν το περίμενα αυτό. Ας αφήσουμε τη Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της. Πλέον έχουν αλλάξει οι σχέσεις στη δουλειά. Οσοι έχουν εξουσία είναι πιο προσεκτικοί πια. Καλό θα ήταν να μη γίνει με αυτόν τον τρόπο, αλλά, αφού δεν γινόταν αλλιώς, καλώς έγινε. Εχουμε όμως περάσει και στην άλλη πλευρά. Κάποιος που υψώνει τη φωνή του θεωρείται ότι κάνει μπούλινγκ. Αρκετά νέα παιδιά έχουν πάρει λάθος σήμα. Το θέατρο είναι ζώσα τέχνη και χύνεται αίμα, γίνεται πραγματική μάχη, ζυμώνεται εκείνη την ώρα. Εχει εντάσεις. Δεν γίνεται πάντα με «το σεις και με το σας». Αλλιώς, καθόμαστε στα σπίτια μας.

Ποια είναι η γνώμη σου για τον γάμο; Θα τον σύστηνες;

Οχι, τον γάμο δεν τον συστήνω σε κανέναν. Πιστεύω πως είναι σωστό να έρχονται κοντά δύο άνθρωποι και να θέλουν να φτιάξουν κάτι μαζί, αλλά επίσης σωστό είναι όταν έρχεται η «ημερομηνία λήξης» να χωρίζουν αυτοί οι άνθρωποι. Οταν θέλεις να χωρίσεις σκέφτεσαι τι θα πει ο κόσμος, νιώθεις σαν βδέλυγμα και, έτσι, οι άνθρωποι κάθονται και βασανίζει ο ένας τον άλλο. Δεν έχει κανένα νόημα αυτό. Πας με έναν άνθρωπο και ζεις μαζί του όσο περνάτε πολύ ωραία. Οταν σταματάτε να περνάτε ωραία είναι πολύ φυσικό να χωρίσετε, φιλικά και πολιτισμένα και να συνεχίζετε να φροντίζετε τα παιδιά σας με αγάπη. Αλλά όχι. Πρέπει να συνεχίσουμε να βασανίζουμε ο ένας τον άλλο, να βριζόμαστε, να τσακωνόμαστε, να μην μπορούμε να βρισκόμαστε με τον άλλο στον ίδιο χώρο. Δεν έχει νόημα αυτό.

Ειδήσεις σήμερα