Πολλοί θα αναφερθούν στο ζήτημα του προπονητή. Άλλοι σε ζήτημα φιλοσοφίας του ελληνικού μπάσκετ γενικότερα. Άλλοι στην ίδια την ΕΟΚ. Είναι λίγο απ’ όλα, πολύ απ΄όλα και καθόλου απ΄όλα. Ακατανόητο ακούγεται, αλλά θα εξηγηθώ αμέσως.

Ο Θανάσης Σκουρτόπουλος είναι ένας καλός προπονητής μεσαίου ραφιού στην ελληνική αγορά και χαμηλού ραφιού στην ευρωπαϊκή. Πολλές φορές όμως δεν είναι ο σούπερ ουάου προπονητής αυτός που μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα μια ομάδα. Δεν είμαι βέβαιος ότι κι ο Σκουρτόπουλος μπορεί τελικά να τον επιτελέσει αυτό το ρόλο. Ούτε το επιτελείο του. Χθες για παράδειγμα, αν ήμουν Καλάθης και είχα βάλει 31 πόντους κι έβλεπα έναν βοηθό του τιμ να τρώει τεχνική ποινή, θα είχα πάει να τον φτύσω.

Η τεχνική ποινή σε ένα μέλος του τεχνικού τιμ δεν είναι ήσσονος σημασίας ούτε δικαιολογείται από την ένταση και το άδικο που τον έπνιγε. Είναι δείγμα του ότι δεν μπορεί να επιβληθεί ο άρχων του πάγκου. Είναι ζήτημα του ότι εν μπορεί να εμπνεύσει κάποιον να υπερβεί τον εαυτό του. Ο λόγος που έπαιξε χθες έτσι ο Καλάθης και ο Σλούκας δεν είναι γιατί πίστεψαν στο πλάνο του κόουτς. Είναι γιατί μεταξύ τους γνωρίζονται καλά, είναι παιχταράδες και ήξεραν ότι χωρίς αυτούς η Εθνική δεν θα κερδίσει.

Επομένως μια μεγάλη απόφαση και δύσκολη είναι αν θα πάμε με έναν προπονητή που είναι καλός διαχειριστής, αλλά κακός στο μπασκετικό πλάνο ή θα επιλέξουμε το δεύτερο.

Όσον αφορά τους παίχτες, μάθαμε πολλά σε αυτά τα παράθυρα. Ιδίως στα δύο τελευταία. Καλά και χρυσά τα παιδιά των πρώτων 6 παιχνιδιών, αλλά είναι μέχρι εκεί. Δεν είναι για παραπάνω. Η ευγνωμοσύνη υπάρχει, αλλά δεν πρέπει ποτέ να συνεπάγεται χάρισμα. Από τους θεωρούμενους μη βασικούς που είδαμε, ο μόνος που αξίζει θέση στη 12αδα είναι ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης. Όχι μόνο γιατί στα γκαρντ μετά τον Καλάθη και τον Σλούκα υπάρχει χάος, με παίχτη Μάντζαρη να μην υπάρχει και τον Παππά να μην μιλιέται με τον Σκουρτόπουλο. Αλλά και γιατί ο Λαρεντζάκης έχει τα προσόντα να υποστηρίξει το ρόλο του τρίτου γκαρντ της Εθνικής.

Ο Βαγγέλης Μαργαρίτης είναι ένα πολύ χρήσιμο παιδί με ευφυΐα που θα μπορούσε να βρεθεί στη 12άδα υπό προϋποθέσεις και τηρουμένης της έλλειψης καλών ψηλών στην Εθνική ομάδα τα τελευταία χρόνια. Ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος που έπαιξε και στα 8 ματς, ήταν καλός και φιλότιμος, αλλά φάνηκε η τεράστια διαφορά του με την κλάση των άλλων στο χθεσινό ματς με τη Γεωργία. Πρέπει να χάλασε από βιασύνη ή φόβο τουλάχιστον 5 καλές επιθέσεις. Και αμυντικά πλέον δε μπορεί να σταθεί.

Άρα μπορούμε πολύ εύκολα να καταλήξουμε σε μια 8-9άδα παιχτών που θα πρέπει να γίνουν η βάση της Εθνικής για την επόμενη 3ετία.

Στα γκαρντ Καλάθης και Σλούκας είναι ακλόνητοι. Και πώς να μην είναι; Ειδικά ο Νικ, αν κάνει τα ίδια με πέρσι, ή ακόμα και λίγο χαμηλότερα, θα αρχίσει σιγά σιγά να μπαίνει σε μια εξίσωση με Διαμαντίδη-Σπανούλη και προσωπικά πιστεύω ότι στο τέλος της τριετίας που είναι το συμβόλαιο του με τον Παναθηναϊκό θα τους έχει ξεπεράσει σε ατομικά επιτεύγματα. Ο τρόπος που παίζει εδώ κι 1 χρόνο, κάνει το μπάσκετ πανέμορφο.

Πίσω τους στα γκαρντ ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης και ίσως ο Ντόρσι. Δεν μπόρεσε να δείξει απολύτως τίποτα στα παιχνίδια, δεν επιβεβαίωσε πουθενά ότι έχει το σουτ και δεν είμαι σίγουρος ότι έφταιγε μόνο το άγχος. Ας ελπίσουμε η φετινή χρονιά στους Χοκς να τον κάνει πολύ καλύτερο.

Στο τρία είναι η μόνη θέση που δεν φοβόμαστε τίποτα. Παπανικολάου, Παπαπέτρου, Θανάσης και Γιάννης Αντετοκούνμπο. Παίχτες που μπορούν να καλύψουν από το 2 ως το 4. Με τα λεγόμενα undersized πεντάρια, τα αδέλφια μπορούν να προσφέρουν και στο 5. Αν ήταν στο χέρι μου δεν θα έπαιρνα 5ο γκαρντ και θα έπαιρνα αυτούς τους 4 για να μου προσφέρουν την επιλογή των σχημάτων με 3 ημίψηλους να εναλλάσσονται στις θέσεις 3-4-5.

Και κάπου εδώ αρχίζουν τα ζόρια. Στο 5 η μόνη αξιόπιστη επιλογή είναι ο Γιάννης Μπουρούσης. Ο οποίος θα είναι 35 προς 36 του χρόνου. Μπορεί με τη Σερβία να έπαιξε 34 λεπτά, αλλά αυτό δεν είναι κανόνας. Επίσης, ο Γιάννης σ’ αυτή την ηλικία είναι ο κατ΄εξοχήν παίχτης που θα κάνει όλα τα σωστά στο τελευταίο 10λεπτο. Αρκεί να μην έχει αφήσει την ανάσα του στα προηγούμενα τρία. Αυτό κάνει αναγκαία δύο τινά. Είτε τον ερχομό του Κουφού στο Μουντομπάσκετ είτε την ραγδαία άνοδο του Γιάννη Παπαγιάννη.

Ο Γιάννης ήταν το αναμφίβολο limit down σε αυτά τα 2 ματς. Ειδικά με τη Γεωργία. Να λείπει ο Μπουρούσης, να ξέρεις ότι με απλά καλές κινήσεις θα παίξεις άνετα 25 λεπτά και να κινείσαι με τέτοιο ακατανόητο τρόπο κι εκνευρισμό στην άμυνα. Κι απέναντι σε έναν Γεωργιανό μικρότερο σου που δεν έχει πάει στο NBA. Κάποια πράγματα στο παιχνίδι του Γιάννη ήταν ανησυχητικά, ιδίως για το μέλλον.

Limit down ήταν και ο Ντίνος Μήτογλου που έχει το ελαφρυντικό ότι έπαιξε σε θέση 5 και ελάχιστα ως 4αρι. Έβγαινε έξω στο τρίποντο για σκριν και όχι σουτ. Πάλευε να παίξει με πλάτη, αλλά δεν το έχει. Δεν μπορώ να προβλέψω τι θα κάνει φέτος, αλλά δε νομίζω ότι θα είναι έτοιμος στο Μουντομπάσκετ. Ιδίως ως 4άρι.

Σε όλα αυτά υπάρχει και ο Γιώργος Πρίντεζης. Ο Πρίντεζης της Σερβίας είναι το ένα από τα δύο 4άρια της Εθνικής. Αλλά πολλά θα εξαρτηθούν από το πως θα πάει η χρονιά στον πιο γρήγορο Ολυμπιακό του Μπλατ και αν θα αποφύγει τα προβλήματα τραυματισμών που έχει 2 χρόνια τώρα.

Όλα αυτά μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι με σαφές πρόβλημα στα αναπληρωματικά γκαρντ και στο 5, η λύση να πάμε σε μια λογική «Μπαρτζώκα» στην Εθνική με πολλούς παίχτες στα 2.05 που τρέχουν το γήπεδο, αλλά δυσκολεύονται σε παιχνίδι ρακέτας είναι μονόδρομος. Με βάση τα δεδομένα του σήμερα. Μακάρι σε ένα χρόνο να μιλάμε για τον Παπαγιάννη που ξέρει να βάζει σωστά το κορμί του, που ξέρει να κάνει πλάγια βήματα, που δεν κάνει ατσούμπαλα σκριν και κυρίως μακάρι να έχουμε τον Αντετοκούνμπο. Των Μπακς.

Υ.Γ. Στα πρώτα 6 ματς των παραθύρων της FIBA, οι παίχτες Παναθηναϊκού, Ολυμπιακού και γενικά της Ευρωλίγκας ήταν κατάπτυστοι που δεν έδωσαν το παρών. Ο Διαμαντίδης, ο Παπαλουκάς, ο Σπανούλης ήταν επίσης κατάπτυστοι που σταμάτησαν γιατί ένιωθαν το κορμί τους να τους προδίδει. Για τους ίδιους ανθρώπους ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δικαιολογείται γιατί το NBA είναι άλλος νόμος και γιατί βγάζει 25 εκατομμύρια κι όχι 2. Αυτά για να καταλάβουμε και με τι «γλείφτες» έχουμε να κάνουμε όταν μιλάμε για μπασκετικούς δημοσιογράφους.

Κανένας παίχτης δεν έχει υποχρέωση σε καμία Εθνική. Ιδίως παίχτες τύπου Καλάθη και Σλούκα. Αυτό που έγιναν το οφείλουν στις ομάδες που τους πληρώνουν και στην προσωπική τους δουλειά. Αν νιώθουν ότι η κούραση συμμετοχής σε ένα τουρνουά με την Εθνική θα τους πάρει ενέργεια που θέλουν να διαθέσουν στην ομάδα τους σε μια απαιτητική χρονιά που έρχεται, έχουν κάθε δικαίωμα να μην πάνε πουθενά και να προτιμήσουν διακοπές.

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]