Ο Χριστόπουλος, χρησιμοποιώντας τη μορφή της σπονδυλωτής αφήγησης, στήνει 21 αυτοτελή διηγήματα που περιγράφουν τη ζωή της Αθήνας και των ανθρώπων της, πριν και μετά τα καταστροφικά γεγονότα της ημέρας. Η γραφή του είναι ατμοσφαιρική και εντυπωσιακή, σμιλεύοντας το σκοτεινό και φωτεινό, το μαγικό και το ρεαλιστικό, σε μια πόλη που ποτέ δεν κοιμάται και πάντα φλέγεται. Κάθε διήγημα αποτελεί ένα μοναδικό «παράθυρο» στο εσωτερικό των χαρακτήρων του, ανθρώπων που οι ζωές τους διασταυρώνονται με εκείνες των κινηματογραφικών αιθουσών, το φωτεινό σκοτάδι τους, το σκοτεινό φως της κοινωνικής και πολιτικής αστάθειας.

Ο συγγραφέας αποτυπώνει έναν κόσμο στοχαστικό και επιμελώς απελπισμένο, καθώς ο κινηματογράφος λειτουργεί ως σύμβολο πολιτισμού, αλλά και ως χώρος νοσταλγίας, απώλειας και σύγκρουσης. Η φωτιά των κινηματογράφων, που καταστρέφονται κατά τη διάρκεια των επεισοδίων, αποτελεί το κεντρικό σημείο γύρω από το οποίο περιστρέφονται οι ιστορίες. Τα διηγήματα, όπως ένα κινηματογραφικό έργο, ενώνονται από το κοινό τους θέμα, αλλά και από την αίσθηση του χρόνου που λυγίζει και επεκτείνεται. Ο αφηγηματικός χρόνος είναι εύπλαστος και αμφίσημος, προκαλώντας τον αναγνώστη να κατανοήσει την έννοια της αστάθειας όχι μόνο στον εξωτερικό κόσμο, αλλά και στην προσωπική, εσωτερική ζωή των ηρώων.

Η αίσθηση ότι το έργο ενσωματώνει και πραγματικότητα και μυθοπλασία αποτυπώνεται άριστα στην ατμόσφαιρα των διηγημάτων. Ο Χριστόπουλος συνδέει τον προσωπικό και συλλογικό πόνο με την καταστροφή των κινηματογράφων, δημιουργώντας μια σύνθεση που αναζητά την ομορφιά και την κατανόηση μέσα από τις στάχτες της πόλης. Η σύνθεση της συλλογής είναι προσεκτικά σμιλεμένη, με κάθε ιστορία να λειτουργεί ως μία μικρή κινηματογραφική σκηνή, που εξετάζει τις συνέπειες της κοινωνικής κρίσης και της πολιτικής αστάθειας, με μια υποβλητική ποιητικότητα.

Η συλλογή αυτή δεν απευθύνεται μόνο στους φανατικούς σινεφίλ, αλλά σε κάθε αναγνώστη που επιθυμεί να βιώσει μια λογοτεχνική εμπειρία που συνδυάζει τη μελαγχολία και την ελπίδα, τον ρεαλισμό και τη μαγεία.

Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι το εξώφυλλο είναι έργο του εξαιρετικά σημαντικού ζωγράφου Φραγκίσκου Δουκάκη (Κινηματογράφος «Απόλλων») και αποπνέει μία μοναδική αίσθηση συναισθηματικής έντασης και καλλιτεχνικού βάθους. Ο Δουκάκης, με την ιδιαιτερότητα του στιλ του, καταφέρνει να αποδώσει τη θεματολογία του βιβλίου μέσα από την ισχυρή χρήση χρωμάτων και την εκφραστικότητα της μορφής. Το έργο του προσφέρει στον αναγνώστη μια πρώτη, οπτική ένδειξη για το περιεχόμενο του έργου, ενώ συνάμα ενισχύει την ατμόσφαιρα και την αίσθηση του βιβλίου.

Ο Χριστόπουλος πραγματικά δεν έχει αφήσει τίποτα στην τύχη του μέσα από τη «Δωδεκάτη Φεβρουαρίου», καταφέρνει να μεταδώσει το αίσθημα της αβεβαιότητας που κυριαρχεί στην εποχή μας, καθώς οι χαρακτήρες του βιώνουν την ένταση της αλλαγής, την ένταση της κρίσης, την αναγκαιότητα της συμφιλίωσης με τα τραύματα του παρελθόντος και την αβεβαιότητα του μέλλοντος.

ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ

Είναι μια σπουδαία λογοτεχνική δουλειά που φωτίζει το δύσκολο μεταίχμιο της ελληνικής κοινωνίας, ενσωματώνοντας το προσωπικό δράμα και την ιστορική στιγμή με μοναδική ευαισθησία και μαεστρία. Ο Χριστόπουλος δημιουργεί ένα έργο που ξεπερνά το ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο της εποχής του, προσφέροντας στους αναγνώστες μια βαθιά, πολιτική και συγκινητική ανάγνωση, που στέκεται στη διαχρονικότητα των θεμάτων που πραγματεύεται.

ΙNFO: «Δωδεκάτη Φεβρουαρίου» του Δημήτρη Χριστόπουλου, εκδόσεις Ποταμός