Εν αρχή ην ο άρτος ημών ο επιούσιος. Με βάση το «Είσαι αφράτη σαν φρατζόλα/ σαν το χάσικο ψωμί/ όποιος σε κοιτάξει εσένα τόνε ζώνουν οι καημοί», σε μουσική και στίχους του Μάρκου Βαμβακάρη, που τραγούδησε το 1940 ο Απόστολος Χατζηχρήστος, ο συγγραφέας μαθαίνει στον αναγνώστη πώς να φτιάξει το «χάσικο ψωμί», δηλαδή το λευκό, το σιταρένιο, το καλής ποιότητας. Και ακολουθούν «Η κακαβιά» (Παπαϊωάννου-Βασιλειάδη-Περπινιάδη), «Δημητρούλα μου» (Τούντας- Εσκενάζυ), «Ανοιχτά παίζει η σαρδέλα» (Παπαϊωάννου-Μοσχονάς), «Μπαρμπαγιαννακάκης» (Παραδοσιακό Μικράς Ασίας-Νταλγκάς), «Στου Λινάρδου την ταβέρνα» (Τούντας-Περπινιάδης), «Φασουλάδα» (Ανέκδοτο-Μητσάκης), «Η σουπιά» (Τσιτσάνης-Γεωργακοπούλου), «Ο Σορόπης» (Περιστέρης-Καμβύσης-Ρούκουνας) και άλλα παρεμφερή.