Το… μικροκομματικό τζογάρισμα στην αλλαγή ατζέντας, μέσω της απλής αναλογικής και της κατάργησης του μπόνους των 50 εδρών, άνοιξε και κατάπιε τελικά σαν… μαύρη τρύπα τα οράματα των κυβερνητικών να εδραιώσουν τη θέση τους στο χώρο της Κεντροαριστεράς, να αναπτύξουν νέες συμμαχίες και τελικά να δηλώσουν «παρών» την επόμενη ημέρα, έστω και από τη δεύτερη θέση της βουλευτικής κάλπης. Ουσιαστικά, το κάζο Τσίπρα ήρθε για να αποτυπώσει με τον πλέον ηχηρό τρόπο τα απανωτά λάθη στρατηγικής του ίδιου και του ΣΥΡΙΖΑ σε επίπεδο πολιτικό.

Η απλή αναλογική και το περιβόητο αφήγημα της Κουμουνδούρου για ένα «πάγιο αίτημα της Αριστεράς που ήρθε η ώρα να λάβει σάρκα και οστά» έπεισε μόνο το εσωτερικό ακροατήριο του πρωθυπουργού και την Ενωση Κεντρώων του Βασίλη Λεβέντη, που πάτησε επάνω σε μια όψιμη συμπόρευση προκειμένου να εξυπηρετήσει αποκλειστικά και μόνο δικά της συμφέροντα επιβίωσης. Το Μέγαρο Μαξίμου, ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκαν μέσα σε χρόνο-ρεκόρ (μόλις ένδεκα μήνες μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015) να πορεύονται την πολιτική τους έρημο, με μοναδικό αποκούμπι τις Κοινοβουλευτικές Ομάδες των κομμάτων Καμμένου και Λεβέντη.

Η στάση του ΚΚΕ δεν σημαίνει, ούτε κατά διάνοια, νέες συγκλίσεις ανάμεσα στην Κουμουνδούρου και τον Περισσό, οι δύο δυνατοί πόλοι της Κεντροαριστεράς, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, γύρισαν την πλάτη στον καιροσκοπισμό του Αλέξη Τσίπρα, ενώ το άρωμα της ηττοπάθειας και της παραδοχής του επερχόμενου εκλογικού κάζου έχει κατασκηνώσει για τα καλά σε βουλευτές και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που βρήκαν λόγους να μιλήσουν κατά ομάδες από το βήμα της Βουλής, τώρα που το θέμα δεν έκαιγε (όπως η ψήφιση μέτρων-φωτιά) αλλά τελικά αντιλαμβάνονται πως η απεμπόληση του αριστερού τους DNA μέσα από το τρίτο Μνημόνιο αποτέλεσε και θα εξακολουθεί να αποτελεί την εγκάρσια τομή ανάμεσα στα έδρανα της συμπολίτευσης και τα έδρανα της αντιπολίτευσης, που αχνοφαίνονται στον ορίζοντα.

Το άσφαιρο του όπλου της απλής αναλογικής, παρά τις δηλώσεις αισιοδοξίας του προηγούμενου διαστήματος περί μίας ανάσας από το όριο των «200» (τότε που στα… κουκιά προσμετρούνταν οι ψήφοι της Χρυσής Αυγής), μάλλον δεν πρέπει τελικά να εξέπληξε κανέναν εντός της Ολομέλειας. Η Χαριλάου Τρικούπη από τη μία και η Σεβαστουπόλεως από την άλλη αρνήθηκαν να ρίξουν νερό στο μύλο της στρεβλής οπτικής του Μεγάρου Μαξίμου, το οποίο κόβει και ράβει συμμαχίες και προσεγγίσεις ανάλογα με τα πολιτικά του συμφέροντα.

Ακόμα και οι εσωτερικές φωνές της Κουμουνδούρου που πόνταραν σε πιθανές ανταρσίες από το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι διαψεύστηκαν με γδούπο, ενώ είναι φανερό πως στο κεντρικό στρατηγείο της κυβέρνησης χάνουν ημέρα με την ημέρα την αποτελεσματικότητά τους στην ανάγνωση του πολιτικού momentum της χώρας.

Πλέον, η διαχωριστική γραμμή στο σκηνικό της Βουλής έχει χαραχθεί πεντακάθαρα. Από τη μία βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ, αγκαζέ με τους Ανεξάρτητους Ελληνες και μόνο σύμμαχο τη μικρή σε κοινοβουλευτική δύναμη ομάδα της Ενωσης Κεντρώων. Από την άλλη βρίσκονται η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, που παρά τις όποιες διαφωνίες και αντιθέσεις σε σημεία του πολιτικού γίγνεσθαι σχηματίζουν μία ομάδα με τέμπο εμφανώς μεταρρυθμιστικό για την επόμενη ημέρα της χώρας.

Ο κ. Τσίπρας, αντιλαμβανόμενος το τούνελ να μένει στο σκοτάδι, έσπευσε να πραγματοποιήσει ραντεβού με τον πρώην πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου και τον πρώην πρόεδρο της Δημοκρατικής Αριστεράς Φώτη Κουβέλη. Μόνο που οι δύο νέοι (με χαρακτηριστικά παλαιά) συνομιλητές του πρωθυπουργού όχι μόνο δεν διαθέτουν παρουσία εντός της Βουλής, αλλά καταγράφουν απανωτά limit down στην όποια απήχηση θέσεων και προτάσεων.

Διαβάστε τη συνέχεια στον Ελεύθερο Τύπο που κυκλοφορεί