Το success story με το οποίο επιχειρεί ο κ. Τσίπρας να πάει σε εκλογές το φθινόπωρο του 2018 -εάν του το επιτρέψουν οι δημοσκοπήσεις του Φεβρουαρίου– και η ενίσχυση του φθαρμένου ηγετικού του προφίλ περιλαμβάνουν εκτός από τη δήθεν «άνοιξη της οικονομίας» και την «επίλυση εθνικών ζητημάτων».

Η διαφορά είναι ότι στην οικονομία η κατάληξη μιας ανεύθυνης και δημαγωγικής πολιτικής είναι η οικονομική και κοινωνική τραγωδία, ενώ αντίστοιχες τακτικές στην εξωτερική πολιτική οδηγούν σε εθνικές τραγωδίες. Η επιβάρυνση ενός ολόκληρου λαού με ένα έξτρα πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, μερικές δεκάδες δισ. ευρώ (από 55 έως 86 λένε οι οικονομολόγοι) πρόσθετη και αχρείαστη επιβάρυνση οδήγησε σε ένα «είχα αυταπάτες» από το βήμα της Βουλής. Στα εθνικά θέματα δεν συγχωρούνται τακτικισμοί, λαϊκισμός και ωφελιμιστική στάση.

Διπλωματικές και στρατιωτικές πηγές εκφράζουν την έντονη αγωνία τους για τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση χειρίζεται κρίσιμα εθνικά θέματα και διμερείς σχέσεις. Κάποιες από αυτές έχουν προσεγγίσει και πρόσωπα της αντιπολίτευσης, εξηγώντας τους τα σημεία ανησυχίας και τους φόβους τους και κυρίως το γεγονός ότι η κυβέρνηση ανοίγει όλη την ατζέντα των εθνικών θεμάτων, χωρίς συγκεκριμένο σχεδιασμό.

Επικίνδυνα τα ψηφοθηρικά παιχνίδια της κυβέρνησης με θέματα όπως το Σκοπιανό, όπου, αντί μιας ενιαίας αποφασιστικής γραμμής των δύο εταίρων (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ.), βασική μέριμνα είναι να χωρίσει τη Ν.Δ. σε «καραμανλικούς» και «μητσοτακικούς»

Στην υπόθεση της πώλησης στρατιωτικού υλικού στη Σαουδική Αραβία, στην αθώα εκδοχή της υπόθεσης, η κυβέρνηση εμφανίζεται να δρα εκτός διπλωματικού συστήματος και πλαισίου και τα στελέχη της να κάνουν δηλώσεις του τύπου «μήπως εάν εμείς δεν πουλούσαμε όπλα στη Σαουδική Αραβία, θα σταματούσε ο εμφύλιος;».
Η επίσκεψη του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην Αθήνα βγήκε από την πρώτη στιγμή εκτός διπλωματικού πλαισίου, με τον Τούρκο πρόεδρο να κάνει πολιτικό και επικοινωνιακό σόου μέσα στο Προεδρικό Μέγαρο, να προσπαθεί να δημιουργεί τετελεσμένα και την κυβέρνηση να προσπαθεί να διαχειριστεί ανεπιτυχώς μια απρόβλεπτη κατάσταση που ξεκίνησε με… διθυράμβους.

Στην υπόθεση των οκτώ Τούρκων αξιωματικών, ο κ. Τσίπρας εμφανίζεται από τον Ρ.Τ. Ερντογάν να του έχει υποσχεθεί σε μεταξύ τους συνομιλία ότι οι «πραξικοπηματίες» θα επιστρέψουν στην Τουρκία και μήνες μετά αυτή η δήλωση Ερντογάν δεν έχει διαψευστεί από την Αθήνα ούτε για να τηρηθούν τα προσχήματα. Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν η κυβέρνηση αντιμετωπίζει την υπόθεση αυτή ως πάρα πολύ σοβαρή, που είναι, καθώς πατούν σε πολλές βάρκες…

Από τη μία, επιχειρεί να καλοπιάσει την Αγκυρα, υιοθετώντας τη θέση της ότι οι Τούρκοι αξιωματικοί δεν είναι μόνο πραξικοπηματίες αλλά και τρομοκράτες, όπως λέει ο κ. Γιάννης Μουζάλας στο σκεπτικό της απόφασης για προσβολή της απόφασης της δευτεροβάθμιας επιτροπής ασύλου για τον έναν από τους οκτώ.

Από την άλλη, παρεμβαίνει μεν ανοιχτά, αλλά δεν θέλει να έρθει και σε πλήρη αντίθεση με τον Αρειο Πάγο που έχει απαγορεύσει την έκδοση των οκτώ Τούρκων αξιωματικών με το ατράνταχτο επιχείρημα της μη δίκαιης δίκης στη γειτονική χώρα. Στη συνέχεια προχώρησε σε κρυφά σχέδια περί έκδοσής τους σε τρίτη χώρα και, μόλις αυτά αποκαλύφθηκαν από την αντιπολίτευση, ο αρμόδιος υπουργός Δικαιοσύνης, Σταύρος Κοντονής, ρίχνει τη «βόμβα» περί δίκης των οκτώ στην Ελλάδα, «ως δικής του πρότασης που η κυβέρνηση συζητά». Να αποφασίσουν δηλαδή οι Ελληνες δικαστές τι αδίκημα έκαναν, αν έκαναν, οι Τούρκοι στρατιωτικοί στην Αγκυρα τον περασμένο Ιούλιο…
Τελευταίο παράδειγμα, το Σκοπιανό, όπου βασική μέριμνα της κυβέρνησης είναι να χωρίσει τη Ν.Δ. σε «καραμανλικούς» και «μητσοτακικούς».

Αντί μιας ενιαίας αποφασιστικής γραμμής των δύο κυβερνητικών εταίρων, ώστε να γίνει και πειστικό το αίτημα συναίνεσης τόσο προς την αντιπολίτευση όσο και προς το διεθνή παράγοντα, η κυβέρνηση παίζει ένα κρυφτούλι με σαφέστατο μικροπολιτικό χαρακτήρα, την ίδια στιγμή που κατηγορεί την αντιπολίτευση για μικροπολιτική αντιμετώπιση του ζητήματος. Και ενώ προφανώς το θέμα δεν είναι πότε θα κάνει τη νέα πολιτική κωλοτούμπα ο κ. Καμμένος, αποδεχόμενος σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό και χρήση του όρου «Μακεδονία» για κάθε χρήση, η κυβέρνηση να κινδυνεύει -με ευνοϊκές συνθήκες- να περάσει κάτω και από τον πήχυ της πρότασης του ’92.

Η κόπωση της ελληνικής κοινής γνώμης, η απαξίωση των μεγάλων κομμάτων, η δημαγωγία και η προπαγάνδα, που συνόδευσαν το σκληρό και όντως άδικο και πρόχειρο πρόγραμμα των Μνημονίων, επέτρεψαν στον κ. Τσίπρα και τον κ. Καμμένο όχι απλά να πάρουν την εξουσία τον Ιανουάριο του 2015, αλλά να προχωρήσουν με αυταπάτες, πολιτικές κωλοτούμπες και πολλά ψέματα έως εδώ.

Τα εθνικά θέματα όμως δεν είναι «ο ΕΝΦΙΑ είναι φόρος παράλογος, καταργείται» και μετά που έρχομαι στην κυβέρνηση τον αυξάνω κιόλας ούτε ψεύτικα δικαιολογητικά ως εγγυήσεις για συμμετοχή «δικών» μας επιχειρηματιών σε διαγωνισμούς ούτε ακραία φορολογία ως μέσο κατάφωρης άδικης αναδιανομής πλούτου από τη δοκιμαζόμενη μεσαία τάξη στους πραγματικά έχοντες ανάγκη, με σκοπό να πολλαπλασιαστούν οι εξαρτημένοι από την πολιτική των έκτακτων επιδομάτων, ούτε δήθεν πανηγυρισμοί για τη μετατροπή των ανέργων σε απασχολουμένους δίωρης, τρίωρης και τετράωρης εργασίας με αμοιβές-φιλοδωρήματα.

Η διγλωσσία, τα μπρος-πίσω, τα ψέματα και η πολιτική προσκόλλησης σε μεγάλες δυνάμεις χωρίς αρχές και σχέδιο για το τι επιδιώκεις και τι μπορείς να κερδίσεις, στην εξωτερική πολιτική πολλές φορές οδηγούν σε τραγωδίες. Η Ελλάδα έχει πληγεί ουκ ολίγες φορές από τέτοιες…

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΜΠΟΥΡΑΚΗΣ

[email protected]

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής