Μπορεί να ακούγεται αξιοπερίεργη ιστορία, όμως ο θρύλος των καλικάντζαρων παραμένει ζωντανός στη χώρα: πολλοί θεωρούν ότι με την κατασκευή ενός δρόμου τα πλάσματα αυτά εκνευρίζονται και εκδικούνται τους ανθρώπους προκαλώντας διάφορες ζημιές, έτσι προσπαθούν να τα ηρεμήσουν αποκαθιστώντας το περιβάλλον τους.

Ο Σβέιν Ζοφόνιασον, της εταιρείας Bass, αφηγήθηκε στην εφημερίδα μια σειρά από ατυχή περιστατικά που σημειώθηκαν στο Σιγκλουφιέρντουρ, στα βόρεια, σε ένα σημείο όπου τον Αύγουστο του 2015 καλύφθηκε με τόνους από μπάζα ο Αλφκονουστέιν, δηλαδή ο “βράχος της ξωτικιάς”.

Αρχικά, ο δρόμος που είχε κατασκευαστεί πλημμύρισε. Μετά από μια κατολίσθηση, ένας άνδρας που πήγε να εξετάσει τις ζημιές που είχαν γίνει, τραυματίστηκε. Ένας εκσκαφέας χάλασε. Ένας δημοσιογράφος που πήγε να βιντεοσκοπήσει την περιοχή έπεσε σε ένα βούρκο, κόλλησε και χρειάστηκε να τον τραβήξουν έξω.

“Δεν είχε πάει το μυαλό μας στον βράχο” που ήταν γνωστός στους ντόπιους ως “ιερός τόπος”, εξήγησε ο Ζοφόνιασον. Αποφάσισε έτσι να τον ξεθάψει.

Και σε άλλες περιπτώσεις όπου γίνονταν έργα στην Ισλανδία τα εργοτάξια διαταράχθηκαν από ξωτικά, αυτά τα θρυλικά πλάσματα που πολλοί υποστηρίζουν ότι έχουν δει από κοντά. Όπως λένε, είναι μουγκά, συνήθως φιλειρηνικά και στην εμφάνιση μοιάζουν πολύ με ανθρώπους, όμως είναι μικροκαμωμένα.

Ένας βράχος κοντά στο Ρέικιαβικ έγινε διάσημος το 1971 αφού, μετά από άπειρα προβλήματα κατά την κατασκευή μιας εθνικής οδού, οι αρχές διαπραγματεύτηκαν με τα ξωτικά με τη μεσολάβηση ενός μέντιουμ: τα ξωτικά δέχτηκαν τελικά να φύγουν για μία εβδομάδα από το σημείο και να μεταφερθεί ο βράχος τους αλλού…