Ο κόμπος, σύμφωνα με πληροφορίες, βρίσκεται στην απαίτηση του Πόουλ Τόμσεν να γίνουν οι περικοπές στις συντάξεις εφάπαξ το 2019, που απορρίπτεται από την ελληνική πλευρά, η οποία πιέζει για το 2020 και αν είναι δυνατόν σε βάθος διετίας.

Κατά συγκλίνουσες εκτιμήσεις στελεχών της αντιπολίτευσης, η δυστοκία αποδεικνύει ότι κάτι δεν πάει καλά στις σχέσεις Τσίπρα-Τσακαλώτου, με την έννοια ότι ο υπουργός Οικονομικών οδηγεί τη διαπραγμάτευση μέχρι ενός σημείου και μετά αποφασίζει ο πρωθυπουργός, ο οποίος δείχνει να θέλει να περιμένει την εαρινή σύνοδο του ΔΝΤ (21-23 Απριλίου) για να σταθμίσει στη συνέχεια αν πρέπει να ριφθεί ο κύβος τώρα. Σύμφωνα με αυτή την ανάλυση, ο κ. Τσίπρας θα περιμένει τις αποφάσεις του ΔΝΤ για συμμετοχή στο ελληνικό πρόγραμμα, γιατί, διαφορετικά, θεωρεί πως δεν έχει νόημα μια οδυνηρή συμφωνία τώρα για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης, όταν στη συνέχεια θα έρθει μια ακόμη πιο οδυνηρή συμφωνία για τη συμμετοχή του ΔΝΤ, από την οποία θα εξαρτηθεί η διαμόρφωση της μεγάλης εικόνας (χρέος, πρωτογενή πλεονάσματα).

Οι πληροφορίες είναι μπερδεμένες: Λέγεται ότι ο Ευ. Τσακαλώτος αρχικά είχε αποδεχτεί κατάργηση της προσωπικής διαφοράς το 2019 και το 2020 ασκώντας πίεση ώστε να μην είναι πλήρης κατάργηση αλλά μείωση σε περιπτώσεις που η προσωπική διαφορά είναι μεγαλύτερη από 20% (αυτό αφορά περίπου 100.000 ασφαλισμένους, κυρίως του ΟΑΕΕ). Ο Πόουλ Τόμσεν φέρεται να επέμενε σε εφάπαξ περικοπή το εκλογικό έτος 2019, ενώ στο Μέγαρο Μαξίμου κατέληξαν πως οι μειώσεις πρέπει να γίνουν από την επόμενη κυβέρνηση και να μη συμπέσουν καθόλου με την τρέχουσα κυβερνητική θητεία. Εξάλλου, το ΔΝΤ σκλήρυνε τη στάση του στα εργασιακά, ενώ είχε βρεθεί κάποιος συμβιβασμός, με αποτέλεσμα να ανοίξει ξανά και αυτή η δύσκολη και ιδεολογικά φορτισμένη συζήτηση. Γεγονός είναι ότι επείγει η υπογραφή της τεχνικής συμφωνίας στο Eurogroup της 7ης Απριλίου.

Η σισύφεια εξέλιξη της διαπραγμάτευσης έρχεται, ενώ έχει ήδη ακυρωθεί η δυνατότητα μιας μεγάλης, συνολικής λύσης. Αρχικά ήταν η απομείωση του χρέους. Θα γίνονταν υποχωρήσεις από την ελληνική πλευρά αλλά ο σκοπός θα αγίαζε τα μέσα (μέτρα), γιατί όλα θα γίνονταν για να λυθεί ο κόμπος του χρέους και να πάρει η χώρα, οριστικά, τα πάνω της. Μετά… κατάπιαμε τη γερμανική απόφαση να μετατεθεί κάθε σχετική απόφαση και να αρχίσει στα σοβαρά η συζήτηση μετά τις γερμανικές εκλογές. Μέχρι τότε μόνο ένας οδικός χάρτης μπορεί να διαμορφωθεί, δηλαδή λόγια και τίποτε άλλο.

Ο στόχος άλλαξε και, έτσι, αντί για την απομείωση του χρέους, μάθαμε να μιλάμε για το QE, το Πρόγραμμα Ποσοτικής Χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, στο οποίο η χώρα μας δεν συμμετέχει, η μόνη σε ολόκληρη την ευρωζώνη. Ηρθε η ώρα που κι αυτό εγκαταλείφθηκε και όλη η συζήτηση επικεντρώθηκε σε ένα όπως όπως κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης, που δεν θα αποφέρει παρά μόνο την εκταμίευση της δόσης των 6 δισ. ευρώ, χωρίς να αποκλείεται η μέθοδος των υποδόσεων, να μας δίνεται κατιτίς ανάλογα με ό,τι ψηφίζεται στη Βουλή. Ε, δεν το λες και ανακούφιση. Πολύ περισσότερο όταν για να συμβεί αυτό το λίγο και μικρό, θα πρέπει να ψηφιστούν στη Βουλή μειώσεις συντάξεων και του αφορολογήτου, να αφομοιώσει ο ΣΥΡΙΖΑ την προοπτική πώλησης μονάδων της ΔΕΗ και να γίνει κάποια στιγμή η αποτίμηση της ζημιάς από τις καθυστερήσεις μηνών (ακούγεται πως η ύφεση μας συντροφεύει και το πρώτο εξάμηνο του 2017).

Τα πράγματα είναι απλά. Είτε μέχρι κάποιο Eurogroup του Μαΐου (το προγραμματισμένο της 22ης ή έκτακτο νωρίτερα) θα υπάρξει συμφωνία κυβέρνησης-πιστωτών είτε θα διολισθήσουμε σε ένα καλοκαίρι αβεβαιότητας και αποσταθεροποίησης. Στο Μέγαρο Μαξίμου έχουν κάνει την πρώτη επιλογή που διασφαλίζει συνέχεια για την κυβέρνηση και για το λόγο αυτό οι αρμόδιοι υπουργοί (Τσακαλώτος, Αχτσιόγλου, Σταθάκης) ενθαρρύνθηκαν από τον πρωθυπουργό να «κλείσουν». Στο σημείο αυτό σταματούν τα εύκολα. Πώς θα μεταβολίσουν οι βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. το δημοσιονομικό πακέτο 2% του ΑΕΠ (περίπου 4 δισ. ευρώ); Αναζητούνται επειγόντως… γλυκαντικά για να γίνει πιο εύπεπτο το χάπι και η προσπάθεια της κυβέρνησης είναι να εξασφαλίσει το αντίμετρο μιας στοχευμένης μείωσης του ΕΝΦΙΑ ή κάποιου φορολογικού συντελεστή.

Μεγάλη έμφαση -επικοινωνιακά- θα δοθεί σε ενδεχόμενη πρόβλεψη για επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων μετά το τέλος του προγράμματος, το καλοκαίρι του 2018, γιατί αυτό είναι ένα θέμα με μεγάλη ιδεολογική και συμβολική φόρτιση για την Αριστερά. Από εκεί και πέρα, στο θέμα της ΔΕΗ εξετάζεται ακόμη και το ενδεχόμενο να προωθηθούν οι ιδιωτικοποιήσεις με υπουργικές αποφάσεις χωρίς δηλαδή να προηγηθεί ψηφοφορία στη Βουλή. Σε κάθε περίπτωση η αναδίπλωση του υπουργού Εσωτερικών, Πάνου Σκουρλέτη, που κατήγγειλε συμφέροντα και ρεσάλτο αλλά δεσμεύτηκε ότι θα ψηφίσει σεβόμενος τις συλλογικές αποφάσεις, προκάλεσε ανακούφιση στο επιτελείο του πρωθυπουργού. Σε κάθε περίπτωση η πιο δύσκολη μάχη δίνεται για να μη γίνουν εφάπαξ οι περικοπές στις συντάξεις (το 2019) αλλά να απλωθούν χρονικά όσο το δυνατόν περισσότερο, με την υπέρβαση της διετίας να θεωρείται ανέφικτος στόχος.

Αν κλείσει η αξιολόγηση, θα ξεκινήσει κάποια συζήτηση για τα μεσοπρόθεσμα μέτρα ρύθμισης του χρέους (οδικός χάρτης) αλλά τίποτα ουσιαστικό δεν αναμένεται πριν από τις γερμανικές εκλογές του προσεχούς Σεπτεμβρίου. Επομένως, η κυβέρνηση θα ελπίζει σε ένα υπέροχο τουριστικό καλοκαίρι, στη βελτίωση της ψυχολογίας της αγοράς και σε μια θετική αλλαγή της διεθνούς εικόνας της ελληνικής οικονομίας. Ολοι γνωρίζουν στον ΣΥΡΙΖΑ ότι τα μέτρα θα έχουν βαρύ πολιτικό κόστος και η μόνη ανακούφιση είναι η προοπτική μεγέθυνσης της διάρκειας ζωής της κυβέρνησης.

Οργανώνεται μέτωπο εκλογών

Στο μεταξύ, το μέτωπο των πολιτικών δυνάμεων που ζητούν εδώ και τώρα εκλογές διευρύνεται. Το αίτημα του Κυριάκου Μητσοτάκη υιοθετούν πλέον ανοιχτά ο πρώην πρωθυπουργός, Κώστας Σημίτης (φωτό), και ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος, οι οποίοι εκ των πραγμάτων πιέζουν την επικεφαλής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, Φώφη Γεννηματά, να εγκαταλείψει τη λογική των ίσων αποστάσεων από Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ. Η νέα πολιτική κίνηση «Ωρα αποφάσεων» (Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης, Φλωρίδης), που βρίσκεται σε διαδικασία προσέγγισης με το Ποτάμι, βάζει ως κεντρικό της σύνθημα το «Οχι λευκή επιταγή στη Ν.Δ.» και αυτό σημαίνει, κατά συγκλίνουσες εκτιμήσεις, ότι πλασάρεται σαν δυνητικός κυβερνητικός εταίρος του κόμματος της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Με αυτά τα δεδομένα, η προεκλογικού χαρακτήρα πόλωση θα συνεχιστεί όχι μόνο γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ποντάρει στην αναμόχλευση παλιών αμαρτωλών ιστοριών μέσα από τη λειτουργία Εξεταστικών Επιτροπών (για εξοπλιστικά, Υγεία κ.ο.κ.) αλλά επίσης επειδή ο Κυρ. Μητσοτάκης θα επιμείνει στο «φύγετε» προσπαθώντας να συσπειρώσει γύρω του όσο το δυνατόν περισσότερες αντιΣΥΡΙΖΑ φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις.

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΣΠΑΝΟΥ
[email protected]
Διαβάστε περισσότερα στην έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής