Το μακρινό 1959 δεν ήταν συνηθισμένη εικόνα γυναίκα να κάθεται στη θέση του οδηγού ενός… τρακτέρ. Όμως, η 26χρονη τότε Σοφία Παπαδοπούλου από το Τριάδι Θεσσαλονίκης είχε πάρει την απόφασή της.

Θα παρακολουθούσε μαθήματα οδήγησης τρακτέρ στην Αμερικανική Γεωργική Σχολή και θα έπαιρνε το δίπλωμα. Και το κατάφερε μετά από πολυήμερη εκπαίδευση. Είναι μία από τις πρώτες γυναίκες που πήρε δίπλωμα οδήγησης τρακτέρ. Σήμερα, η 90χρονη κάθεται στην αναπαυτική πολυθρόνα του σπιτιού της, χαζεύει τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες στα άλμπουμ και αναπολεί τις ημέρες που μετέφερε εργάτριες στην καρότσα για να μαζέψουν σπανάκια.
«Με έβλεπαν σαν… φαινόμενο στο Τριάδι.

Κάθε φορά που οδηγούσα το τρακτέρ, στέκονταν και με κοιτούσαν. Ίσως οι συγχωριανές μου να ζήλευαν κιόλας…», είπε με αφοπλιστική άνεση η γεννημένη το 1933 γυναίκα. Πρόσθεσε ότι από νεαρή ηλικία γνώριζε για το έργο της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής, και συχνά παρακολουθούσε σεμινάρια και προγράμματα που χρηματοδοτούνταν από το υπουργείο Γεωργίας ή και άλλους φορείς.
«Από το 1946 έρχονταν οι δασκάλες της Οικοκυρικής από τη Σχολή για να μας μάθουν τα βασικά που πρέπει να ξέρει μια νοικοκυρά. Πηγαινοερχόμασταν με τα πόδια στις εγκαταστάσεις της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής. Μάθαμε πολλά πράγματα. Από τον τρόπο παρασκευής… κονσερβών έως πλέξιμο και κέντημα», πρόσθεσε.

Το 1959 και μετά από παρότρυνση του πεθερού της, γράφτηκε στις παραδόσεις μαθημάτων για την απόκτηση διπλώματος οδήγησης τρακτέρ. Ήταν κάτι εξαιρετικά πρωτοποριακό για την εποχή του!

«Διήρκεσε 20 μέρες. Ήμασταν αρκετές γυναίκες. Από τις πρώτες που θα παίρναμε δίπλωμα οδήγησης τρακτέρ. Τα μαθήματα γίνονταν στη Σχολή και ευτυχώς, επειδή με ήξεραν από προηγούμενα προγράμματα, με άφηναν κάθε Σάββατο να γυρίζω σπίτι, διότι ήμουν παντρεμένη και είχα οικογένεια.
Μάθαμε πολλά, και πραγματικά, εκείνη την εποχή, η οδήγηση τρακτέρ δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο», είπε. Όμως, από τη στιγμή που πήρε το δίπλωμα, η βοήθεια που παρείχε στην αγροτική οικογένειά της ήταν μεγάλη. «Με τον πεθερό να έχει άσθμα, έβαζα καθημερινά τις εργάτριες στην καρότσα και τις πηγαινοέφερνα στα χωράφια.

Η βοήθεια ήταν μεγάλη. Επίσης, αρκετές φορές χρειάστηκε να πάρω το τρακτέρ και για δουλειές που δεν σχετίζονταν με τα χωράφια», υπογράμμισε. Μάλιστα, θυμήθηκε ότι εκείνη την εποχή δεν κυκλοφορούσαν και πολλά οχήματα στους δρόμους. «Δρόμους είχαμε, οχήματα δεν είχαμε.

Ήταν εντελώς άλλο πράγμα να οδηγείς τότε. Βλέπω τώρα τι γίνεται στους δρόμους και μονολογώ ότι δεν θα μπορούσα να οδηγήσω έτσι όπως έγινε η κατάσταση. Βέβαια, βλέπω και τις ανέσεις που έχουν σήμερα οι γεωργοί και σκέφτομαι κάτω από ποιες συνθήκες εργαζόμασταν εμείς στα χωράφια. Μακάρι να ήμουν σήμερα αγρότισσα», είπε.

Ειδήσεις σήμερα