Και μόνο η λέξη «ρέμα», για έναν Αθηναίο, συνδυάζεται με ζημιές, θανάτους και τρόμο. Ομως, τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν τελείως διαφορετικά, αν επί χρόνια γίνονταν προσπάθειες για ορθότερη διευθέτηση και αξιοποίηση των ρεμάτων, με την Αθήνα, αντί να καταπίνει στο μπετόν τα ρέματά της, να τα αναδείκνυε και να τα αξιοποιούσε όπως στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές πόλεις. Το 1999, ο αριθμός των ρεμάτων στην πόλη ήταν μικρότερος των 70 αγγίζοντας δηλαδή το 10% του συνόλου των ρεμάτων που υπήρχαν εδώ και αιώνες στην Αττική μέχρι και το 19ο αιώνα,ενώ σήμερα δεν υπερβαίνουν τα 50.

Ολεθρος

Αν και στο χάρτη του υπουργείου Περιβάλλοντος με τις περιοχές σε υψηλό κίνδυνο συμπεριλαμβάνονται σχεδόν όλοι οι μεγάλοι δήμοι,έντεκα είναι τα ρέματα που ακόμα και με μία απλή νεροποντή μπορούν να προκαλέσουν όλεθρο. Το ρέμα της Παλλήνης στην Ανατολή Αττική, του Πυθαγόρα στο Διόνυσο και το Σκόρπιο Ποτάμι στο Μαραθώνα, ο Ποδονίφτης, το ρέμα Περιστερίου, το Χαϊδαρορέμα, της Μαύρης Ωρας και του Σαρανταπόταμου στον Ασπρόπυργο, της Εσχατέας και της Καναπίτσας κάθε χρόνο γίνονται εφιάλτης.

Στην Αττική σύμφωνα με μελέτη του ΕΜΠ,τα ανοιχτά ρέματα το 1945 είχαν μήκος 1.280 χιλιόμετρα και σήμερα, μόλις 434 χιλιόμετρα, μειώθηκαν, δηλαδή, σε ποσοστό 66,4%. Μία ακόμα μελέτη έρχεται να καταδείξει τα σοβαρά προβλήματα που δημιουργούν η άτακτη δόμηση και οι ως τώρα πρόχειρες λύσεις που υλοποιήθηκαν για την αντιπλημμυρική προστασία.

Τις δεκαετίες πριν από το 1965 το 80% των νερών της βροχής το απορροφούσε το έδαφος και μόλις το 20% έπεφτε στη θάλασσα. Σήμερα το ποσοστό αυτό έχει σχεδόν αντιστραφεί αφήνοντας τεράστιους όγκους νερού στην  επιφάνεια της Αθήνας σύμφωνα με το ΙΓΜΕ. Οπως προκύπτει από μελέτες, μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι δομημένες επιφάνειες κάλυπταν το 25% του Λεκανοπεδίου. Μετά το 1975, το 75% καλύφθηκε από δομημένες επιφάνειες και δρόμους-δίκτυα, ενώ οι ελεύθεροι χώροι αποτελούν μόλις το 4%.

Μία διαφορετική προσέγγιση στη διαχείριση των δύο θανατηφόρων ρεμάτων της Δυτικής Αθήνας επιχειρεί ο Δήμος Αχαρνών, στην προσπάθειά του να επιταχύνει τις διαδικασίες  για την εφαρμογή ενός ενιαίου σχεδίου αντιπλημμυρικής προστασίας. Εκεί που σχεδόν κάθε χρόνο οι πλημμύρες αφήνουν πίσω τους ανυπολόγιστες ζημιές, είναι σε εκκρεμότητα από το μακρινό 1994 η διευθέτηση των δύο ρεμάτων που ταλανίζουν την περιοχή, της Εσχατέας και της Καναπίτσας.

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΒΑΜΒΑΚΑ

[email protected]

Διαβάστε περισσότερα στην έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής