Σύμφωνα με τον αναπληρωτή πρόεδρο της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής, Ιωάννη Καράκωστα, μετά από συνάντηση με τον υπουργό Δικαιοσύνης συγκλήθηκε επιτροπή η οποία θα διαμορφώσει το νομοθετικό πλαίσιο που θα ρυθμίζει όλες αυτές τις περιπτώσεις όσων δεν επιθυμούν την παράταση της ζωής τους. Όπως ανέφερε ο ίδιος στον Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής, αναμένεται να πραγματοποιηθεί η πρώτη συνάντηση, εφόσον τα ονόματα της Επιτροπής έχουν «κλείσει».

«Θέλει κάποιος ασθενής να “φύγει” με ευθανασία; Πώς θα διατυπώσει τη βούλησή του; Πότε θα τη διατυπώσει; Oλα αυτά είναι θέματα που πρέπει να ρυθμιστούν άμεσα. Είναι δικαίωμα του κάθε ασθενούς να επιλέγει το θάνατό του. Δεν γίνεται να επαφίενται τέτοια ζητήματα στην εκτίμηση των γιατρών ή άλλων ατόμων», τονίζει ο κ. Καράκωστας.

Σε προετοιμασία για νομοθετική πρόταση βρίσκεται και το Ποτάμι. Ο βουλευτής Γιώργος Αμυράς, που έχει αναλάβει την επεξεργασία αυτής της πρότασης , δηλώνει πως «δεν έχει σημασία τι πιστεύει ο καθένας γύρω από την ευθανασία. Σημασία έχει πως ο κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει το απόλυτο δικαίωμα να αποφασίζει όχι μόνο και πώς θα ζει, αλλά και πώς θα πεθάνει».

Ο επικεφαλής του Ποταμιού, Σταύρος Θεοδωράκης, είχε μάλιστα μιλήσει για αυτό το θέμα με τον Αλέξανδρο Βέλιο λίγο πριν αυτός «φύγει».

Σύμφωνα με τον κ. Αμυρά, η πρόταση του κόμματος θα βασίζεται στο αντίστοιχο νομοθετικό πλαίσιο της Ελβετίας και θα πραγματοποιηθεί σε συνεργασία με τους δικαστικούς και ιατρικούς κύκλους.

Ασφαλιστικές δικλίδες

Συγκεκριμένα, θα υπάρχουν ασφαλιστικές δικλίδες για να μη σημειωθεί ξαφνικά ραγδαία αύξηση των ευθανασιών, αλλά και ούτε να επιτρέπεται στον οποιονδήποτε. Θα αξιολογείται βάσει ιατρικών γνωματεύσεων, τη νόσο από την οποία πάσχει και σε πόσο προχωρημένο στάδιο βρίσκεται.

Ιατρικοί κύκλοι επισημαίνουν ότι αν και το μεγαλύτερο ποσοστό των ατόμων που ζητούν ευθανασία στις χώρες όπου αυτή επιτρέπεται είναι καρκινοπαθείς, υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις ασθενών που οδηγούνται στην ευθανασία, όπως είναι π.χ. ασθενείς με πνευμονική ανεπάρκεια ή άλλες χρόνιες νόσους.

Στην Ολλανδία πραγματοποιούνται περίπου 1.300 ευθανασίες το χρόνο, σε έναν πληθυσμό μικρότερο σε σχέση με αυτόν της Ελλάδας. Στα κράτη όπου επιτρέπεται η ευθανασία διαχωρίζεται σε ενεργητική (με τη χορήγηση κάποιου θανατηφόρου σκευάσματος) και σε παθητική (μη προσφυγή στα μέσα εκείνα τα οποία θα μπορούσαν να διατηρήσουν τον ασθενή στη ζωή).

Για την Ελβετία, όπου επίσης πραγματοποιούνται ευθανασίες, δεν υπάρχουν διαθέσιμα στατιστικά στοιχεία, σύμφωνα με τον καθηγητή Χειρουργικής του Πανεπιστημίου της Ζυρίχης, Στέφανο Γερουλάνο, ο οποίος ασχολείται με το ζήτημα της ευθανασίας από το 1972.

«Από την εποχή των πρώτων γραπτών που άφησε πίσω του ο άνθρωπος, το πρόβλημα της ευθανασίας διαιρεί τα πνεύματα. Από το “ου φονεύσεις” του Μωυσή ως τη σημερινή πραγματικότητα, το εκκρεμές παλινδρομεί ανάμεσα στα δύο άκρα. Το “προτιμότερος ο θάνατος από μια βασανιστική άθλια ζωή” της Παλαιάς Διαθήκης (Σοφία Σειράχ) δεν είναι ακόμα αποδεκτό για τον άλλον, παρά ίσως μόνο για τον εαυτό μας. Παρά το γεγονός ότι πολύ μεγάλα πνεύματα της ανθρωπότητας, όπως οι Αισχύλος, Σοφοκλής, Ιπποκράτης, Πλάτων, Στωικοί, Σαίξπηρ και άλλοι, αναγνωρίζουν το δικαίωμα της αυτονομίας του ανθρώπου απέναντι στο θάνατο, η ευρωπαϊκή νομοθεσία, με εξαίρεση την Ελβετία και τις Κάτω Χώρες, παραμένει δέσμια των ιστορικών γεγονότων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η αποκληθείσα «ευθανασία» των ναζιστών (στην πραγματικότητα εν ψυχρώ δολοφονίες, δηλαδή δυσθανασία στο μέγιστο βαθμό) και η Δίκη της Νυρεμβέργης (1948) σφράγισαν δυστυχώς και τον ελληνικό Ποινικό Κώδικα (1951), του οποίου το άρθρο 300 χρήζει άμεσης αναπροσαρμογής στα σημερινά δεδομένα», αναφέρει χαρακτηριστικά ο κ. Γερουλάνος.

Μαρία-Νίκη Γεωργαντά

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής.