Την είδηση έκανε γνωστή από το προφίλ του στο Faceboοk o διακεκριμένος μουσικογράφος και ερευνητής του ελληνικού τραγουδιού Γιώργος Τσάμπρας.

Συγκεκριμένα έγραψε στην ανάρτησή του:

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΜΑΡΓΑΡΩΝΗ . Όταν έμαθα ότι έφυγε, μου ήρθε στο νου η πρώτη συνάντηση και η πρώτη συνομιλία μαζί της Νομίζω περιγράφεται παραστατικά στον πρόλογο της δημοσίευσής της. Αύριο, θα την αποχαιρετίσουμε από την εκκλησία μπροστά στο σπίτι της,στη Νίκαια. Δεν ξέρω πότε θα βρω το κουράγιο να ξανασκύψω στις καταγεγραμμένες μνήμες της. Τα παρακάτω γράφτηκαν το 1997:

Η πιο πρόσφατη ηχογράφηση στην οποία ακούγεται το πιάνο της είναι αυτή τού “Παπατζή” του Βαγγέλη Παπάζογλου με τον Γιώργο Νταλάρα στο δίσκο “Εμείς οι Ελληνες”. Παίζει σπάνια πια…

Στη δεύτερη από τις συναντήσεις μας γι αυτή τη συνέντευξη τή βρήκα σκυμμένη σε μια σειρά από στίχους και μελωδίες ενός σύγχρονου δημιουργού : “ Παίξε έστω μόνο σε ένα, έτσι για να υπάρχει το όνομα και ο ήχος σου στο δίσκο” τής είπε – λέει – όταν τού δήλωσε αδυναμία για λόγους υγείας προκειμένου να ενορχηστρώσει και να παίξει σ όλα. Η ίδια αδυνατεί να καταλάβει αυτή την επιμονή στο πρόσωπό της. Όπως δεν καταλαβαίνει και μιλάει εξαιρετικά αμήχανα για τα καλά λόγια που έχουν πει γι αυτήν και τη συνεργασία της με τον Βασίλη Τσιτσάνη σημαντικοί άνθρωποι της μουσικής που “καλά καλά δεν τους ήξερε”. “ Εγώ τη δουλειά μου έκανα ” σε …αφοπλίζει.

Με το ίδιο επιχείρημα έχει αρνηθεί όλα αυτά τα χρόνια να δώσει οποιαδήποτε προσωπική συνέντευξη. Για να πειστεί να κάνει – επιτέλους – μια εξαίρεση χρειάστηκε καιρός καθώς και η αποφασιστική συνδρομή δυο κοινών μας φίλων – Κώστα Χατζηδουλή και Στέλιο Βαμβακάρη σάς ευχαριστώ. Και πάλι…Χωρίς τη συνεχή υπόμνηση ότι “οι εμπειρίες της είναι κομμάτια μιας ιστορίας κι είναι κρίμα να τα κρατάει για τον εαυτό της” , η συζήτησή μας “γονάτιζε” κάτω από το βάρος ποικίλλων αναστολών για το ενδιαφέρον των όσων έλεγε αλλά και για τον περιορισμό όσων δεν “έπρεπε” να πει. “ Δε θα γράψουμε στενάχωρα πράγματα, μού το υπόσχεσαι; ” με ρώτησε σε μιά στιγμή που μού αφηγούνταν κάποιες σκληρές εμπειρίες από τα χρόνια του Εμφύλιου. Φυσικά και δεν μπορούσα να αρνηθώ…

Ενας άλλος όρος που μπήκε από την αρχή στην συζήτησή μας ήταν η απουσία…κασετόφωνου. Καταλαβαίνετε τον πανικό τού να διασωθούν οι απαντήσεις και οι …σιωπές, ο τρόπος σκέψης και το λεξιλόγιο μέσα από ατέλειωτους “κατεβατούς” προχειρογραμμένων σημειώσεων… Και μιλάμε για 57 χρόνια προσωπικής πορείας και για την ιστορία μιας μουσικής οικογένειας που οι ρίζες της ξεκινούν από τη Μικρά Ασία. Αν ανατρέξει κανείς στην αυτοβιογραφία του Στελλάκη Περπινιάδη θα διαπιστώσει πώς εν έτη 1925 ο Μανώλης Μαργαρώνης, “θαυμάσιος μουσικός” που “όλοι οι οργανοπαίχτες της εποχής παρακαλούσαν να είχαν τα χρυσά χέρια του”, τον έβαλε στη “δουλειά” δείχνοντάς του τα πρώτα μουσικά μυστικά.

Υπάρχει και μια συγκινητική λεπτομέρεια σε σχέση με την πιο πρόσφατη ηχογράφηση της κ. Μαργαρώνη που προαναφέραμε. Στην πρώτη ηχογράφηση του “Παπατζή”, 63 χρόνια πριν και με ερμηνευτή τότε το Στελλάκη Περπινιάδη, μια προσφώνηση δεν αφήνει αμφιβολίες για την παρουσία του προηγούμενου σπουδαίου μουσικού μέλους της οικογένειας. “Γειά σου Μαργαρώνη με το κανονάκι!!!”…

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]