Πολύ πριν βγει το αποτέλεσμα στην γειτονική χώρα, ήταν κοινά παραδεκτό πως ο Ματέο Ρέντσι είχε εξ αρχής «σκάψει τον λάκκο του». Αναλύσεις των διεθνών ΜΜΕ ανέφεραν πως ο νεαρός πρωθυπουργός έσυρε την χώρα του σε μία άνευ ουσίας διαδικασία προκειμένου να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις που δεν ήταν σε άμεση προτεραιότητα. Ένα από τα βασικά επιχειρήματα του Ματέο Ρέντσι ήταν πως η Ιταλία εμφάνιζε μία δυσκαμψία στις νομοθετικές μεταρρυθμίσεις και όμως κοιτώντας κανείς τα στοιχεία βλέπει πως η Ρώμη νομοθετούσε σε παρόμοιο επίπεδο με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες.

Άρα ποιο ήταν το πρόβλημα; Ο Economist έδινε έκανε την πιο επεξηγηματική αναφορά τονίζοντας πως εάν επικρατούσε το «ΝΑΙ» τότε θα υπήρχε υπερσυγκέντρωση δυνάμεων στην Βουλή παραγκωνίζοντας την Σύγκλητο. Αλλά ας δούμε τα πράγματα με την σειρά.

Το σύστημα που επικρατεί στην Ιταλία είναι όντως «περίεργο». Σε μία προσπάθεια για ισοκατανομή εξουσιών, τα δύο σώματα έχουν ακριβώς την ίδια δύναμη δημιουργώντας μία συνταγή αδιεξόδου με νόμους να «πηγαινοέρχονται» έως και για δεκαετίες. Με τις μεταρρυθμίσεις που προωθούσε ο Ρέντσι η ισχύς της Συγκλήτου θα περιοριζόταν σε έναν συμβουλευτικό ρόλο, όπως γίνεται με την εκάστοτε Άνω Βουλή σε Γερμανία, Ισπανία και Βρετανία. Το αποτέλεσμα που θα προέκυπτε ίσως να μην ήταν και τόσο δημοκρατικό τελικά.

Αρχικά τα μέλη της Συγκλήτου δεν θα εκλέγονταν αλλά θα επιλέγονταν από περιφερειακούς νομοθέτες και δημάρχους. Εδώ να υπενθυμίσουμε πως οι περιφέρειες και οι δήμοι είναι τα πιο διεφθαρμένα στρώματα διακυβέρνησης στην Ιταλία, ενώ οι Συγκλητικοί θα απολάμβαναν ασυλία από διώξεις. Κοινώς, το έδαφος θα ήταν πρόσφορο τόσο για «εξυπηρετήσεις», όσο και για τοποθετήσεις «αχυρανθρώπων» της Μαφίας στην Σύγκλητο.

Την ίδια ώρα το «ΝΑΙ» θα έδινε στο πρώτο κόμμα bonus που θα του εξασφάλιζε όχι μόνο την κυριαρχία στην Βουλή, αλλά έτσι όπως είναι δομημένο το εκλογικό σύστημα της Ιταλίας, θα του έδινε απλόχερα λευκή επιταγή πενταετούς διακυβέρνησης. Και εδώ μπαίνουμε στην ουσία.

Μπορεί ορισμένοι να επέλεγαν με κλειστά μάτια μία πενταετία διακυβέρνησης Ρέντσι, σε μία χώρα όμως όπως η Ιταλία η οποία «γέννησε» τον Μπενίτο Μουσολίνι και τον φασισμό, και έχει αυτήν την στιγμή πανίσχυρο δημοσκοπικά τον ακραίο λαϊκιστή, Μπέπε Γκρίλο, που θέλει να βγάλει την χώρα εκτός ευρώ, πόσο σώφρον θα ήταν να επικρατήσει το «ΝΑΙ»;

Η Ιταλία όπως αναφέρουν οι διεθνείς αναλυτές έχει πιο σοβαρά προβλήματα από νομοθετική μεταρρύθμιση που ήθελε να ξεκινήσει ο Ματέο Ρέντσι. Η ενδεχόμενη κατάρρευση της χώρας αποτελούσε και αποτελεί την μεγαλύτερη απειλή για το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η οικονομία της βιώνει καθίζηση με το κατά κεφαλήν εισόδημα να είναι κολλημένο στα επίπεδα της δεκαετίας του ’90 και την αγορά εργασίας της είναι αρτηριοσκληρωτική και να μαστίζεται από την ανεργία. Οι τράπεζές της υποφέρουν από μη εξυπηρετούμενα δάνεια ενώ το κράτος βαρύνεται από το δεύτερο υψηλότερο χρέος στην Ευρωζώνη το οποίο φτάνει στο 133% του ΑΕΠ. Αν η χώρα πέσει στον γκρεμό θα είναι πολύ βαριά για να της στρώσει η Ευρώπη σεντόνι να προσγειωθεί…

Αντί λοιπόν ο Ρέντσι να ασχοληθεί με την συγκέντρωση εξουσιών θα έπρεπε να μεριμνήσει να ασχοληθεί με τα πραγματικά προβλήματα της χώρας. Αλλά τι να λέμε, αυτός τώρα έφυγε, ο Γκρίλο καραδοκεί, αλλά ευτυχώς που κέρδισε το «ΟΧΙ». Καλύτερα ένας αδύναμος Γκρίλο για ένα-δύο χρόνια, παρά ένας παντοδύναμος Γκρίλο με εξασφαλισμένη πενταετία (όπως αναπόφευκτα θα γινόταν κάποια στιγμή εάν επικρατούσε το ΝΑΙ).

Πηγή: Koolnews.gr