Οι Αρχαίοι Μεσοαμερικανοί πίστευαν πως ο θάνατος είναι μέρος του ταξιδιού της ζωής και πως το τέλος μιας ζωής σηματοδοτεί την αρχή μιας νέας.

Οι άνθρωποι ντύνονται και βάφονται σαν σκελετοί, όχι για να τρομάξουν τους άλλους, αλλά για να συμφιλιωθούν ακόμη περισσότερο με το θάνατο. H Ημέρα των Νεκρών έχει καταγραφεί ως άυλη πολιτιστική κληρονομιά της ανθρωπότητας.

Σε απόλυτο κλίμα μυσταγωγίας, εκατομμύρια Μεξικανοί όλων των ηλικιών, έσπευσαν στα νεκροταφεία προκειμένου να «καλέσουν τα πνεύματα». Ένα αέναο ταξίδι στον Κάτω Κόσμο, μία στιγμή έκστασης, η πίστη ότι το πνεύμα δεν χάνεται, παρά βρίσκεται πάντα εκεί και προστατεύει τους αγαπημένους του. Άνθρωποι που θρηνούν ακόμα τον χαμό των αγαπημένων τους και που μία φορά τον χρόνο, κάθε χρόνο, έχουν την ευκαιρία να «επικοινωνήσουν» ξανά μαζί τους, ανανεώνοντας την προσδοκία της νέας επαφής από την επόμενη κιόλας μέρα.

Οι εικόνες από το Μεξικό είναι συγκλονιστικές. Χιλιάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών έσπευσαν στα νεκροταφεία και στους τάφους των αγαπημένων τους. Άναψαν κεριά και μίλησαν με τους δικούς τους. Τα πνεύματα ξεχύθηκαν στους δρόμους και οι πόλεις άλλαξαν χρώμα, διάθεση και σκοπό. Είναι η Μέρα των Νεκρών, η εποχή που οι ζωντανοί τιμούν εκείνους που έφυγαν. Μία ευχή, λίγα «μαγικά» λόγια, μία σεμνή τελετή… με αποκορύφωμα το μεγάλο ξέσπασμα, με την παρέλαση των νεκρών στους δρόμους κάθε μικρής και μεγάλης πόλης σε όλη την επικράτεια του Μεξικού!

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]