Υπάρχουν όμως και μύθοι σχετικά με τον βιασμούς και τις σεξουαλικές επιθέσεις οι οποίοι έχουν σαν αποτέλεσμα οι άνθρωποι να μην μπορούν να κρίνουν αντικειμενικά τα γεγονότα.

Ιδού οι πέντε πιο διαδεδομένοι μύθοι σχετικά με τις σεξουαλικές επιθέσεις:

Οι περισσότερες διαπράττονται από αγνώστους: Το να περπατά μία γυναίκα σε ένα σκοτεινό σοκάκι και να της επιτίθεται ένας άγνωστος τις περισσότερες φορές συμβαίνει μόνο στις ταινίες. Στον πραγματικό κόσμο οι θύτες είναι οικεία πρόσωπα. Υπολογίζεται ότι μία στις πέντε γυναίκες και ένας στους 71 άνδρες έχουν βιαστεί. Μάλιστα, στο Ηνωμένο Βασίλειο μόλις το 10% των γυναικών που δέχτηκαν επιθέσεις βρέθηκαν αντιμέτωπες με έναν άγνωστο ενώ στο 56% των περιπτώσεων ο θύτης ήταν ο σύντροφος του θύματος. Το υπόλοιπο 33% ήταν φίλοι ή άλλα μέλη της οικογένειας.

Τα θύματα σεξουαλικών επιθέσεων κάνουν αμέσως καταγγελία: Υπολογίζεται ότι το 46% των βιασμών καταγγέλλεται την ίδια μέρα ενώ το 14% το κάνει μετά από έξι μήνες. Αν το θύμα είναι παιδί τα πράγματα δυσκολεύουν: Μόλις το 28% των παιδιών κάτω των 16 ετών μιλά αμέσως για την κακοποίηση, ενώ το 33% το κάνει μετά από έξι μήνες. Τα συγκεκριμένα στοιχεία αφορούν υποθέσεις που έχουν γίνει γνωστές. Άξιο αναφοράς είναι το γεγονός ότι υπολογίζεται πως δύο στις τρεις σεξουαλικές επιθέσεις δεν καταγγέλλεται ποτέ. Γιατί; Συνήθως επειδή το θύμα δεν θέλει να φυλακιστεί ο θύτης.

Αν γίνει αμέσως καταγγελία διευκολύνεται η έρευνα και απαγγέλλονται γρήγορα κατηγορίες: Όσοι κατάφεραν να επιβιώσουν από σεξουαλικές επιθέσεις συνήθως κάνουν εξετάσεις προκειμένου να ταυτοποιηθεί το γενετικό υλικό του δράστη. Παράλληλα περνούν και από ιατροδικαστική εξέταση προκειμένου να στοιχειοθετηθούν οι κατηγορίες. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως ο θύτης θα συλληφθεί ή θα γίνει έρευνα. Τέτοιου είδους στοιχεία δεν βοηθούν σε περιπτώσεις που ο θύτης είναι οικείο πρόσωπο στο θύμα. Μόλις το 26% των βιασμών και των σοβαρών σεξουαλικών επιθέσεων που καταγγέλλονται την ίδια μέρα πηγαίνουν στα δικαστήρια. Μάλιστα, από το 18% των βιασμών που καταγγέλλονται, μόλις στο 2% των περιπτώσεων ο δράστης καταδικάζεται.

Αν δεν το ήθελες πραγματικά θα αντιστεκόσουν: Πρόκειται για ένα χυδαίο επιχείρημα ανθρώπων που ουσιαστικά υποστηρίζουν τον βιαστή. Σε περιπτώσεις βιασμών, διαπιστώθηκε πως μόλις το 22% των θυμάτων επιτέθηκε στον δράστη. Η πλειοψηφία των θυμάτων, το 56%, είτε ικέτεψε τον δράστη να σταματήσει ή δηλώνει ότι «παρέλυσε». Επίσης οι γυναίκες που αντιστάθηκαν διαπιστώθηκε πως είχαν περισσότερες πιθανότητες να μην κακοποιηθούν αλλά κινδύνευε ή σωματική τους ακεραιότητα καθώς ο δράστης μπορούσε μέχρι και να τις σκοτώσει. Μάλιστα, από έρευνα στη Σουηδία διαπιστώθηκε ότι το 70% των θυμάτων παρέλυσε αλλά επιχείρησε να ξεφύγει όταν δέχτηκε επίθεση ενώ το 48% δήλωσε πως παρέλυσε τελείως. Άξιο αναφοράς είναι πως τα περισσότερα θύματα επιθέσεων πάσχουν από Διαταραχή Μετατραυματικού Στρες ή κατάθλιψη.

Οι τραυματικές εμπειρίες σοκάρουν πολύ με αποτέλεσμα να μην θυμάσαι ακριβώς τι συνέβη: Η συντριπτική πλειοψηφία των κακοποιημένων ανθρώπων δηλώνουν πως θυμούνται πολύ καλά τι τους συνέβη, ακούνε ακόμα τους ήχους και μυρίζουν τις μυρωδιές στο μέρος όπου βιάστηκαν, ακόμα και αν έχουν περάσει δεκαετίες. Σύμφωνα με τους ψυχολόγους, ο εγκέφαλος «αποθηκεύει» τις τραυματικές εμπειρίες σε διαφορετικό μέρος από τις καθημερινές αναμνήσεις. Συνήθως αποκωδικοποιούμε αυτά που βλέπουμε, που ακούμε, που γευόμαστε και που αγγίζουμε σαν διαφορετικές πληροφορίες οι οποίες κάνουν όλες μαζί μία ιστορία-ανάμνηση. Όμως κατά τη διάρκεια μιας τραυματικής εμπειρίας ο εγκέφαλος πλημμυρίζει με στρεσογόνες ορμόνες με απίστευτα να είναι συγκεντρωμένος εκείνη τη στιγμή μόνο σε αυτά που συμβαίνουν και σε απολύτως τίποτα άλλο.

Όσοι αποστασιοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της επίθεσης κατά τη διάρκεια της κατάθεσής τους είχαν πιο διάσπαρτες αναμνήσεις από όσους στρεσαρίστηκαν πολύ με αποτέλεσμα οι πρώτοι να μην μπορούν να δώσουν επαρκείς καταθέσεις στην αστυνομία.

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]