Η διαφαινόμενη πρωτιά του Κινήματος Πέντε Αστέρων που ίδρυσε ο Μπέπε Γκρίλο το 2009, οι κόντρες στο στρατόπεδο της Κεντροδεξιάς μεταξύ Σίλβιο Μπερλουσκόνι και Ματέο Σαλβίνι για την παραμονή της Ιταλίας στο ευρώ και η καθήλωση του Δημοκρατικού Κόμματος του πρώην πρωθυπουργού Ματέο Ρέντσι σε ποσοστά 21%-24% (του μοναδικού ανεπιφύλακτα φιλοευρωπαϊκού κόμματος στην Ιταλία) προκάλεσαν εκτόξευση του 10ετούς ιταλικού ομολόγου από το 1,65% στα μέσα Δεκεμβρίου σχεδόν στο 2,1% μετά τις γιορτές.

«Λόγω του εκλογικού ρίσκου μάς ξεπέρασε σε σταθερότητα και η Πορτογαλία. Είμαστε η δεύτερη πιο ασταθής χώρα της ευρωζώνης μετά την Ελλάδα, όπου κι εκεί τα επιτόκια δανεισμού έπεσαν στο 3,7%, στο χαμηλότερο επίπεδο από το 2006», σημείωσε με ανησυχία η οικονομική «Il Sole 24 Ore», ημιεπίσημο όργανο των Ιταλών βιομηχάνων και επιχειρηματιών.

Την ώρα που η γερμανική πολιτική τάξη και η επιχειρηματική ελίτ δυσκολεύονται να καταλήξουν σε ένα συμβιβαστικό σχέδιο με τον Εμανουέλ Μακρόν για την Ευρώπη, μια ενδεχόμενη επικράτηση των αντιευρωπαϊκών-λαϊκιστικών δυνάμεων στην τρίτη οικονομία της ευρωζώνης και μέλος του G8, την Ιταλία, θα εκτοξεύσει στα ύψη το δείκτη πολιτικής αστάθειας σε μια Ε.Ε. που βολοδέρνει ήδη στα κύματα του μεταναστευτικού και του Brexit.

Σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση της IPSO, το πρώτο που απασχολεί σήμερα τους Ιταλούς είναι η ανεργία και η κυριαρχία των ελαστικών μορφών απασχόλησης (που αφορούν στο 90% των προσλήψεων του 2017 στον ιδιωτικό τομέα), με δεύτερο τη μετανάστευση.

Αυτό το κοκτέιλ φοβίας και πραγματικών προβλημάτων οδηγεί την πλειοψηφία των Ιταλών 25-34 ετών στην κάλπη του Κινήματος Πέντε Αστέρων. Ο υποψήφιος πρωθυπουργός του, ο 31χρονος Λουίτζι ντι Μάιο (συνομήλικος με το νέο Αυστριακό καγκελάριο, Σεμπάστιαν Κουρτς), δήλωσε στη RAI ότι αν δεν πετύχει χαλάρωση των δημοσιονομικών κανόνων από την Ε.Ε. θα αναγκαστεί να προκηρύξει δημοψήφισμα για έξοδο της Ιταλίας από το ευρώ, κάτι που πρόσθεσε ότι «θα προτιμούσε να αποφύγει».

Το Κίνημα Πέντε Αστέρων θέλει να βάλει τέλος στις ελαστικές μορφές απασχόλησης και να επαναπατρίσει τους 600.000 ξενιτεμένους νέους. Αναμένεται να βγει πρώτο μεμονωμένο κόμμα με ποσοστό γύρω στο 29%, αλλά δεν διαθέτει συμμάχους για να κυβερνήσει.

Πιο κοντά στο μαγικό 40%, που χαρίζει το εκλογικό μπόνους της αυτοδυναμίας, βρίσκεται η κεντροδεξιά συμμαχία (η Φόρτσα Ιτάλια του Μπερλουσκόνι, η Βόρεια Λέγκα του Ματέο Σαλβίνι και δύο μικρότερα δεξιά κόμματα), πλην όμως, ο καβγάς των δύο ηγετών της για τα πρωτεία δημιουργεί δυσεπίλυτα προβλήματα. Ενώ π.χ. ο Μπερλουσκόνι ξεκαθάρισε πως η Ιταλία δεν μπορεί να βγει από το ευρώ επειδή δεν το αντέχει η οικονομία της (προσθέτοντας μάλιστα ότι το ίδιο πιστεύει ο σύμμαχός του, Σαλβίνι), ο οικονομικός υπεύθυνος της Λέγκας, Κλάουντιο Μπόργκι, δήλωσε την ίδια μέρα ότι «το πρώτο πράγμα που θα κάνει η νέα κυβέρνηση της Κεντροδεξιάς είναι η έναρξη προετοιμασιών για την αποκατάσταση της νομισματικής κυριαρχίας της Ιταλίας»!

Τις λαϊκιστικές υποσχέσεις δεν απέφυγε ούτε ο Μπερλουσκόνι, κάνοντας λόγο για κατάργηση του εργασιακού νόμου του Ρέντσι (που απέσπασε τα εύσημα της Aνγκελα Μέρκελ), αναστολή της παράτασης του εργασιακού βίου κ.λπ.

Το Δημοκρατικό Κόμμα του Ρέντσι και οι μικρότεροι, κεντρώοι σύμμαχοί του (25%-27% συνολικά) δείχνουν ανίκανοι να αποτρέψουν το… μοιραίο, καθώς μια διάσπαση από τα αριστερά (κόμμα «Ελευθερία και Ισότητα») και η δημιουργία ενός αριστερού κινήματος βάσης («Η Εξουσία στο Λαό») αναμένεται να του στερήσουν ένα κρίσιμο 7%-8%.

Παρότι ο Ρέντσι προέρχεται από το καθολικό Κέντρο και θεωρείται πνευματικό παιδί του Μπερλουσκόνι, ξεκαθάρισε ότι δεν θα συγκυβερνήσει μαζί του επειδή ο Καβαλιέρε «απέτυχε ως πρωθυπουργός κι έφτασε τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, το 2011». Δημοσκοπικά το άθροισμα του PD (γύρω στο 23%) και της Forza Italia (περίπου 16%) προσεγγίζει το 40%. Ομως, σε μια τέτοια περίπτωση είναι σίγουρο ότι η Λέγκα θα περάσει στην αντιπολίτευση ανεβάζοντας τις αντιευρωπαϊκές κορόνες και δημιουργώντας συνθήκες κόλασης. Μαζί φυσικά με τα συνδικάτα και το ενδυναμωμένο Κίνημα Πέντε Αστέρων, που δικαιολογημένα θα αυτοπροβάλλεται ως κυβέρνηση εν αναμονή.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΔΑΤΟΣ

[email protected]

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής