Εδώ και 40 χρόνια μελετά και διδάσκει νευρο-εγκληματολογία. Είναι μια επιστήμη που εστιάζει στον τρόπο μετάλλαξης του μυαλού κάποιου, ώστε να ωθηθεί προς την παραβατική συμπεριφορά. Αυτό που είναι δηλαδή ο Άρθουρ Φλεκ στην ταινία. Πριν γίνει Joker, ο Φλεκ υφίσταται διάφορα στη ζωή του. Ενδογενή και εξωγενή. Παροντικά και παρελθοντικά. Όλα συμβάλλουν με κάποιο τρόπο στο μυαλό και την ψυχή του.

Ο κύριος Ρέιν εξηγεί στο Vanity Fair τους λόγους που τον κάνουν να σκέφτεται να εισάγει την ανάλυση του Joker στο μάθημα του και να αντλήσει απ΄αυτό μπόλικο εκπαιδευτικό υλικό.

«Η ταινία ήταν μια αναπάντεχα ακριβής πρόβλεψη για το είδος του background και των συνθηκών που, όταν συνδυαστούν, μπορούν να δημιουργήσουν έναν δολοφόνο. Εδώ και 42 χρόνια, μελετώ τα αίτια του εγκλήματος και της βίας. Παρακολουθώντας το φιλμ σκέφτηκα, “Ουάου, τι αποκάλυψη. Πρέπει κάποια στιγμή να αγοράσω αυτό το φιλμ, και να προβάλω αποσπάσματά του (στο μάθημα)”. Είναι ένα σπουδαίο εκπαιδευτικό εργαλείο για το πώς δημιουργείται ένας δολοφόνος. Αυτό μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Μιλάω για αυτούς τους παράγοντες στην τάξη και, ειλικρινά, είναι πολύ δύσκολο να βρεις μια ιστορία από την αληθινή ζωή που να συνδυάζει όλα αυτά τα κομμάτια (του παζλ)».

Ο κύριος Ρέιν αναλύει στη συνέντευξή του και όλα τα στάδια από τα οποία περνάει η ψυχοσύνθεση του Φλεκ στην πορεία του προς τον Joker.

«Η σωματική κακοποίηση είναι στη λίστα, όπως και η παραμέληση και ο υποσιτισμός στην παιδική ηλικία. Το να μεγαλώνει ένα παιδί βυθισμένο στη φτώχεια αυξάνει επίσης τον κίνδυνο. Ο ήρωας είναι υιοθετημένος, και τα παιδιά που είναι υιοθετημένα έχουν δύο-τρεις φορές περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν εγκληματική συμπεριφορά…Αν αναρωτιέστε γιατί συμβαίνει αυτό, είναι επειδή στις υιοθεσίες, το μωρό αποχωρίζεται τη μητέρα για ένα διάστημα. Αυτή η διακοπή της διαδικασίας δεσίματος μητέρας-παιδιού σε μια κρίσιμη περίοδο ξέρουμε ότι επηρεάζει την ανάπτυξη της προχωρικότητας σε βάθος χρόνου.

Η σχέση ανάμεσα στα προβλήματα ψυχικής υγείας και τη βία είναι φυσικά, ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα. Δεν πρέπει να στιγματίζουμε τους ψυχικά ασθενείς ανθρώπους ως επικίνδυνα άτομα. Οι ψυχικά ασθενείς άνθρωποι δεν γυρνάνε πέρα δώθε σκοτώνοντας το ένα θύμα μετά το άλλο, σχεδιάζοντας δολοφονίες ή ληστείες τραπεζών. Όχι, αντιδρούν ενστικτωδώς και με βάση το συναίσθημα».