Γράφει ο Βαγγέλης Λημνιώτης

Η παρουσία και κυριαρχία του 19χρονου είναι προϊόν της απόφασης του Πάμπλο Λάσο  να τον ρίξει σε ηλικία 17 ετών στο ματς με τον Ολυμπιακό τον Οκτώβριο του 2016. Το πρώτο ματς που παίχτηκε στο τωρινό format της Ευρωλίγκας. Από κει και πέρα όλα είναι γνωστά. Ευρωμπάσκετ με τη Σλοβενία, η μπαγκέτα στα χέρια του μαζί με τον Ντράγκιτς, κορυφαίος της διοργάνωσης, μετά η μπαγκέτα της Ρεάλ ένεκα και της απουσίας του Γιουλ, η κατακόρυφη άνοδος στα στατιστικά του και τέλος κατάκτηση της Ευρωλίγκας με ταυτόχρονη κατάκτηση των βραβείων MVP της regular season και του final-4. Υπάρχει κανείς που να αμφισβητεί ότι τα άξιζε αυτά;

Σίγουρα εγώ. Όχι, δεν αμφισβητώ το τεράστιο ταλέντο του Λούκα Ντόνσιτς. Όχι, δεν αμφισβητώ ότι θα πάει στο NBA και θα έχει καριέρα αντίστοιχη του Ντράγκιτς – Αντετονκούμπο δύσκολα θα γίνει. Αμφισβητώ ότι άξιζε τα δύο βραβεία του MVP. Γιατί και για τα 2 υπήρχαν άλλοι που τα άξιζαν περισσότερο.

Ο καλύτερος παίχτης της regular season ήταν ο Νικ Καλάθης. Ναι, αντιλαμβάνομαι ότι δεν πήγε final-4 με τον Παναθηναϊκό. Και πριν από τα ματς με τη Ρεάλ όλοι λέγαμε ότι όποιος από τους 2 πάει, θα βγει MVP. Μόνο που αυτό το λέγαμε γιατί φανταζόμασταν ότι θα είναι και οι 2 οι ηγέτες της ομάδας τους. Ο Νικ Καλάθης ήταν ο ηγέτης του Παναθηναϊκού και στα 3 από τα 4 ματς έκανε όργια επιθετικά. Ο Λούκα Ντόνσιτς δεν ήταν ο ηγέτης της Ρεάλ. Μόνο στο 4ο ματς έδειξε κάποια στοιχεία και έβαλε και το μεγάλο τρίποντο με το ταμπλό.

Αλλά δεν οδήγησε αυτός τη Ρεάλ. Στο δεύτερο ματς στο ΟΑΚΑ ήταν ο Ρέγιες, ο Κάρολ και ο Τόμπκινς. Στο τρίτο ο Κάρολ, ο Τόμπκινς, ο Ρούντι και ο Γιουλ. Στις 3 νίκες της Ρεάλ είχε σημαντικό μερίδιο και η διαιτησία. Μια διαιτησία που χάιδευε ακατάπαυστα τον Λούκα Ντόνσιτς και του χάρισε από μία τεχνική ποινή στο 3ο και το 4ο ματς.

Η απονομή του βραβείου σε αυτόν ήταν ξεκάθαρα προϊόν μάρκετινγκ και franchise για την Ευρωλίγκα παρά το δίκαιο. Όπως και το βραβείο του MVP του final-4.

Εδώ σίγουρα ήταν ένας από τους υποψήφιους, αλλά δεν είχε καμία κυριαρχική εμφάνιση. Με την ΤΣΣΚΑ έκανε τα ίδια πράγματα με τον Γιουλ, μόνο που ο Γιουλ έπαιζε για την ομάδα και ο Ντόνσιτς για τους σκάουτερ του NBA. Στο τελικό ήταν ο Κοζέρ αυτός που παγίωσε τη Ρεάλ στο προβάδισμα και στο τέλος ο 19χρονος Σλοβένος σκόραρε μόνο με βολές. Αλλά κι εκεί ήταν ο Τόμπκινς που έδωσε τη χαριστική βολή.

Μπορεί στο μέλλον να γίνει ακόμα πιο σπουδαίος. Μπορεί να επιδείξει ακόμα μεγαλύτερα επιτεύγματα. Αλλά είναι σαφές ότι η τωρινή του καταξίωση έχει μέσα της ένα μεγάλο μερίδιο μάρκετινγκ και κανάκεμα από την Ευρωλίγκα που είδε στο πρόσωπο του την δική της καταξίωση.

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]