Γράφει ο Στέργιος Πουλερές

Από τη στιγμή της αποβίβασης μέχρι και το πρωί του Σαββάτου που θα επιστρέψει Αθήνα η ομάδα, ο Ρικ Πιτίνο θα μιλά και θα σκέφτεται αποκλειστικά τα δύο ματς. Φάνηκε κι από το γεγονός πως στο αεροπλάνο συζητούσε διαρκώς με τους συνεργάτες του για το πρώτο παιχνίδι αύριο.

Χωρίς καμία διάθεση να το παίξω προπονητής και ακόμα περισσότερο χωρίς καμία γνώση για το τι σκέφτεται και τι καταστρώνει ο πολυμήχανος Ρικ Πιτίνο, έχω την αίσθηση ότι θα κληθεί να καταστρώσει ένα σχέδιο που θα πρέπει να απαντά σε ένα δίλημμα. Ένα δίλημμα που θα εμφανιστεί αν τελικά δεν παίξει όντως ο Σέρχιο Γιουλ. Αν παίξει, ο Παναθηναϊκός ίσως να αποδώσει καλύτερα το πλάνο του, γιατί δεν τον επηρεάζει κάποια αλλαγή.

Αν δεν παίξει, εκεί αρχίζουν τα δύσκολα. Δεν είναι πρωτόγνωρο στον ομαδικό αθλητισμό άλλωστε. Όταν κάποιος σημαντικός παίχτης και δη ηγέτης όπως ο Γιουλ, τραυματίζεται, οι παίχτες τυγχάνει να αποδίδουν καλύτερα. Αυτό δεν είναι τόσο επειδή συσπειρώνονται, όπως είθισται να λένε. Σίγουρα υπάρχει και ψήγμα απ΄αυτό. Ο λόγος όμως που φαίνεται καλύτερη η απόδοσή τους είναι γιατί ο αντίπαλος μπερδεύεται και μπαίνει σε διλήμματα που δεν ξέρει να τα απαντήσει.

Να φέρω ένα πιο ξεκάθαρο παράδειγμα. Η Ρεάλ θα επιχειρήσει ξεκάθαρα να μπλοκάρει το μυαλό του Νικ Καλάθη. Αν ο Παναθηναϊκός είχε ως back up του Νικ έναν παίχτη έστω στο 50% του Νικ κι όχι αυτόν τον νερόβραστο Λεκάβιτσιους, θα ήταν εξαιρετικά πιθανό ο Παναθηναϊκός να τα πάει καλύτερα αν έλειπε ο Νικ. Όχι γιατί δεν είναι ο πυρήνας του. Είναι και παραείναι. Αλλά γιατί θα καλούνταν οι παίχτες και ο προπονητής να βρουν άλλο πλάνο που ο αντίπαλος δεν θα το περιμένει. Θα απλωνόταν η τράπουλα.

Στη φετινή Ρεάλ σίγουρα ο Γιουλ δεν είναι ο τόσο dominant παίχτης όπως ήταν πρόπερσι ή όπως πέρσι στα ματς της Μαδρίτης. Δεν παύει όμως να είναι αρχηγός και ο στόχος των αντιπάλων. Αν λείψει, μένει στη θέση του playmaker ο διαόλου κάλτσα Καμπάτσο. Σεσημασμένος στο να παρενοχλεί το μυαλό του Νικ.

Η προφανής λογική λέει ότι πρέπει ο Νικ να τον ποστάρει να του πάρει 2-3 φάουλ στο ημίχρονο και να τον βγάλει εκτός. Λέει ότι πρέπει να τον πιέσει αφάνταστα όταν επιτίθεται και να τον κουράσει. Το δίλημμα λοιπόν είναι το εξής. Τον πιέζεις, αλλά ταυτόχρονα ρισκάρεις να δίνει συνεχώς την πάσα στον Ταβάρες και να καρφώνει όλο το βράδυ; Ή του αφήνεις χώρο, παίζεις με το μυαλό του και αναγκάζεις τον Λάσο να τον κρατάει όσο περισσότερο γίνεται στο παιχνίδι;

Ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να χάσει μόνο από τον Καμπάτσο σκόρερ. Μπορεί να χάσει όμως από τον Καμπάτσο που θα μοιράζει στον Ταβάρες κυρίως και στον Ράντολφ ή τον Τόμπκινς.

Έπειτα υπάρχει και η άλλη παράμετρος. Η πιθανή απουσία του Γκιστ στερεί από την ομάδα το πεντάρι που μπορεί να παίξει κάπως τις αλλαγές. Κι ας μην έχει καμία σχέση ο Γκιστ με αυτό που ήταν το 2014. Άλλωστε μόλις πέρσι τον είχε διεμβολίσει άπειρα ο Κοζέρ στην κανονική διάρκεια, κάθε που ο Γκιστ ανέβαινε στο τρίποντο να μαρκάρει. Εν τη απουσία του ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να έχει ούτε στο ελάχιστο το μαρκάρισμα κοντού από ψηλό στις αλλαγές. Οπότε ίσως αποδειχθεί καλύτερο να μην ασφυκτιά ο Καμπάτσο, αλλά να ασφυκτιά ο Ταβάρες.

Ο Ταβάρες δεν φοβάται στο ένας με έναν να πάει για το καλάθι. Προφανές. Όταν όμως τον μαρκάρουν δύο πέρα από τα 2 μέτρα της ρακέτας, ακόμα κι αν είναι ο Παπαπέτρου κι ο Κιλπάτρικ, έχει δείξει ότι θα κοιτάξει την πάσα. Κι από τη στιγμή που στο μπάσκετ πρέπει πάντα να θυσιάζεις πιόνια για να κρατάς τα σημαντικά, θα θυσίαζα άνετα το τρίποντο του Καμπάτσο, αν ήταν να γλυτώσω το πολύ πιο σίγουρο δίποντο του Ταβάρες ή τα τρίποντα των Κάρολ-Ρούντι-Κοζέρ.

Όλα αυτά βέβαια είναι απλώς υποθέσεις και σκέψεις ενός απλού θεατή του μπάσκετ και επ΄ουδενί δεν αποτελούν υποδείξεις ή νουνεχίες. Ο Πιτίνο, αυτό που γράφω εγώ το έχει σκεφτεί κατά 99%, οπότε θα έχει στρώσει το σχέδιο του!