Ακόμη και στις μέρες μας τα ονόματά τους προκαλούν δέος στους φίλους της Γιουνάιτεντ αλλά και σε όλους εκείνους που αγαπούν και σέβονται το ποιοτικό ποδόσφαιρο. Μία ιστορία που θα συνεχιστεί μετά την παρουσία του Αλέξις Σάντσεζ και άρχισε στις αρχές της δεκαετίας του ’50 όπως θα δούμε παρακάτω.

Πολλοί είναι εκείνοι που θεωρούν ότι το πρώτο διάσημο Νο7 των «κόκκινων διαβόλων» ήταν ο Τζορτζ Μπεστ. Δεν είναι όμως έτσι. Η Γιουνάιτεντ αγόρασε το 1951 τον Τζόνι Μπέρι, έναν παίκτη με απαράμιλλη τεχνική, ιδανικό εξτρέμ που κέρδισε τρία πρωταθλήματα υπό τις οδηγίες του Ματ Μπάσμπι. Επαιξε επτά χρόνια με το νούμερο επτά στην πλάτη και ήταν μέλος της ομάδας που ταξίδεψε πριν από 60 χρόνια στο Βελιγράδι. Παρών στη μοιραία πτήση της επιστροφής και ένας από εκείνους που βγήκαν ζωντανοί από τα συντρίμμια του αεροσκάφους ύστερα από την απογείωσή του από το αεροδρόμιο του Μονάχου.

Ηταν τότε 32 χρόνων και νοσηλεύτηκε με πλήρη σχεδόν αμνησία και με πολλαπλά κατάγματα. Δεν θυμόταν ούτε το όνομά του όταν ένα μήνα μετά και αφού είδε σχετική φωτογραφία σε μια εφημερίδα, επανήλθε και άρχισε να αναζητά τους αδικοχαμένους συμπαίκτες του, μη μπορώντας να συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί.
Κάπως έτσι τη δεκαετία του ’50 άρχισε ο θρύλος με τη φανέλα με το Νο7.

ΤΖΟΡΤΖ ΜΠΕΣΤ
Τη φόρεσαν μερικοί ακόμη, ώσπου το 1963 ανέτειλε η εποχή Τζορτζ Μπεστ. Το Νο7 δεν πολυάρεσε στον Βορειοϊρλανδό σούπερ σταρ, τουλάχιστον στο ξεκίνημα της καριέρας του. Το αγαπημένο του ήταν το 11 και το φορούσε πιο συχνά από το επτά. Ωσπου ήρθε ο Μάρτιος του 1966. όπου έκανε το παιχνίδι της ζωής του στο Ντα Λουζ της Λισαβόνας. Οδήγησε τη Γιουνάιτεντ σε έναν ανεπανάληπτο θρίαμβο επί της Μπενφίκα με 5-1, μαγεύοντας τους Πορτογάλους που την άλλη μέρα του αφιέρωσαν σελίδες ολόκληρες στις εφημερίδες, βαφτίζοντάς τον «Ο Quinto Beatle» (που σημαίνει «ο πέμπτος Μπιτλ»), προσωνύμιο που τον ακολούθησε σε όλη του την καριέρα. Εκείνη τη μαγική βραδιά φορούσε τη φανέλα με το Νο7 και από τότε δεν την αποχωρίστηκε ποτέ.

ΣΤΙΒ ΚΟΠΕΛ
Η περιπετειώδης καριέρα του Μπεστ ολοκληρώθηκε το 1974 και το κενό που άφησε πίσω του ήταν τεράστιο. Τότε ο μάνατζερ της Γιουνάιτεντ, Τόμι Ντόχερτι, ανακάλυψε ένα νεαρό φοιτητή των Οικονομικών, τον 19χρονο τότε Στιβ Κόπελ, στην Τρανμίρ, ομάδα του Μερσεϊσάιντ. Τα κατάφερε και πήρε το πτυχίο του, συνδυάζοντας παράλληλα την ποδοσφαιρική του καριέρα, η οποία απογειώθηκε από τη στιγμή που ο Ντόχερτι τον έχρισε… διάδοχο του Μπεστ δίνοντάς του τη φανέλα με το Νο7. Ο Κόπελ, γέννημα-θρέμμα του Λίβερπουλ, την τίμησε έως το 1983 και προτίμησε να εγκαταλείψει την ενεργό δράση παρά να πάει σε άλλη ομάδα.

ΜΠΡΑΪΑΝ ΡΟΜΠΣΟΝ
Με τον Κόπελ ακόμη ενεργό, η Γιουνάιτεντ έσπασε τον Οκτώβριο του 1981 το βρετανικό ρεκόρ μεταγραφής πληρώνοντας 1,5 εκατ. λίρες για να πάρει από τη Γουέστ Μπρομ τον «Captain Marvel», που έγινε ο μακροβιότερος αρχηγός της ιστορίας της φορώντας για 12 χρόνια το περιβραχιόνιο στο μπράτσο του. Εμεινε στην ομάδα έως το τέλος των «πέτρινων χρόνων» το 1993 και πανηγύρισε το πρώτο πρωτάθλημα μετά από 26 ολόκληρα χρόνια. Ολα αυτά τα χρόνια έπαιζε με τη φανέλα με το Νο7. Τεράστια ηγετική φυσιογνωμία, που όμοιά της δεν έχει περάσει από το «Ολντ Τράφορντ».

ΚΛΕΪΤΟΝ ΜΠΛΑΚΜΟΡ
Το αστέρι του δεν πολυέλαμψε από το 1984 έως το 1994 που έμεινε στη Γιουνάιτεντ. Φόρεσε αρκετές φορές τη φανέλα με Νο7, κυρίως στις περιπτώσεις που ήταν απών ο Ρόμπσον, που δεν ήταν και λίγες, καθώς ο φυσικός ηγέτης της ομάδας είχε πολύ συχνά τραυματισμούς.

ΛΙ ΣΑΡΠ & ΑΝΤΡΕΪ ΚΑΝΤΣΕΛΣΚΙΣ
Ο Λι Σαρπ φόρεσε και εκείνος κατά την απουσία του Ρόμπσον τη φανέλα με το Νο7 αλλά συνήθεια δεν του έγινε. Ελάχιστα ήταν τα ματς… Κάτι ανάλογο συνέβη και με τον Ουκρανό Αντρέι Καντσέλσκις που πάντως πανηγύρισε ευρωπαϊκό τίτλο με τη Γιουνάιτεντ με αυτό το νούμερο στην πλάτη, τον Νοέμβριο του 1991, στη νίκη επί του Ερυθρού Αστέρα στον τελικό του Σούπερ Καπ. Τον Μάιο του 1991, στον τελικό του Κυπελλούχων, στον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο της Γιουνάιτεντ μετά το 1968, το Νο7 φορούσε ο Ρόμπσον, ενώ το 1968 ο Μπεστ.

ΕΡΙΚ ΚΑΝΤΟΝΑ
Κανείς από τους παραπάνω δεν κατάφερε να γίνει ο φυσικός διάδοχος του Ρόμπσον. Εγινε όμως ένας Γάλλος, ο Ερίκ Καντονά, που πήγε στο Μάντσεστερ στα τέλη Νοεμβρίου του 1992 και με τη συμβολή του ήρθε τον Μάιο του 1993 το πρώτο πρωτάθλημα από το 1967. Εγινε και παραμένει είδωλο στις τάξεις των οπαδών της Γιουνάιτεντ παρά το γεγονός ότι εγκατέλειψε την ενεργό δράση πριν από 20 χρόνια. Φόρεσε το 7 και το περιβραχιόνιο του αρχηγού τη σεζόν 1996-1997, όταν στο τέλος της, εντελώς ξαφνικά, ανακοίνωσε την απόφασή του να εγκαταλείψει την ενεργό δράση στα 30 του χρόνια.

ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΜΠΕΚΑΜ
Ο Μπέκαμ το είχε απωθημένο να φορέσει και αυτός το Νο7. Δεν ήθελε το 10 πιστεύοντας και εκείνος το θρύλο της συγκεκριμένης φανέλας. Μόλις εγκατέλειψε ο Καντονά, αξίωσε από τον Φέργκιουσον να είναι εκείνος που θα την φορέσει. Ο «Φέργκι» δεν του χάλασε το χατίρι και με το Νο7 στην πλάτη ο Μπέκαμ μεγαλούργησε. Πρώτα από όλα το φόρεσε στη μαγική σεζόν 1998-1999 στο περίφημο τρεμπλ και στον αλήστου μνήμης τελικό του 1999 στη Βαρκελώνη κόντρα στην Μπάγερν. Με το 7 στην πλάτη πανηγύρισε τέσσερα πρωταθλήματα πριν φύγει για τη Ρεάλ Μαδρίτης.

ΚΡΙΣΤΙΑΝΟ ΡΟΝΑΛΝΤΟ
Τον Αύγουστο του 2003 ο «Φέργκι» πληρώνει 12,24 εκατ. λίρες για έναν άσημο ακόμη νεαρό, τον Κριστιάνο Ρονάλντο, που γίνεται ο πρώτος Πορτογάλος παίκτης του συλλόγου και η ακριβότερη μεταγραφή teenager στη Βρετανία. Ενθουσιώδης, από τις πρώτες μέρες πήρε το Νο7 που του το έδωσε ο σερ Αλεξ πιστεύοντας ότι ήταν ένα έξτρα κίνητρο για εκείνον. Με αυτό στην πλάτη κατακτά το 2008 το Τσάμπιονς Λιγκ στη Μόσχα στη διαδικασία των πέναλτι κόντρα στην Τσέλσι και με διαιτητή τον νυν τεχνικό διευθυντή του ΠΑΟΚ, Λούμπος Μίχελ. Κατέκτησε εννέα συνολικά τρόπαια με την κόκκινη φανέλα με το Νο7, έως την αποχώρησή του για τη Ρεάλ Μ.

ΜΙΚΑΕΛ ΟΟΥΕΝ
Ο Φέργκιουσον ήταν πάντα θαυμαστής του πηγαίου ταλέντου του Μίκαελ Οουεν από την εποχή που έπαιζε στη Λίβερπουλ. Αυτός πήρε το Νο7 ύστερα από την αποχώρηση του Ρονάλντο αλλά η καριέρα του στο «Ολντ Τράφορντ» αποδείχθηκε πολύ σύντομη και χωρίς να φθάσει στην ποιότητα των προηγούμενων χρόνων. Τη φόρεσε πάντως για τρεις σεζόν.

ΑΝΤΟΝΙΟ ΒΑΛΕΝΣΙΑ
Το 2012 την παραδίδει στον νυν αρχηγό, τον Αντόνιο Βαλένσια, τον άσο από το Εκουαδόρ που πήγε στη Γιουνάιτεντ από τη Γουίγκαν ως επιθετικός αλλά εξελίχθηκε ως το καλύτερο δεξιό μπακ της τελευταίας 20ετίας τουλάχιστον.

ΑΝΧΕΛ ΝΤΙ ΜΑΡΙΑ & ΜΕΜΦΙΣ ΝΤΕΠΑΪ
Πέρασε και δεν ακούμπησε ο Αργεντινός Ανχελ Ντι Μαρία τη σεζόν 2014-15 φορώντας το Νο7. Από τις πλέον αποτυχημένες μεταγραφές όλων των εποχών. Το επτά περνά στον Ολλανδό Μέμφις Ντεπάι την επόμενη σεζόν και αρχίζει ένα είδος κατάρας για το πλέον αγαπημένο νούμερο της ομάδας. Τα ίδια με τον Αργεντινό και ο Ολλανδός.

«Ορφανή» την σεζόν 2013-14

Τη σεζόν 2013-2014, κατά την οποία στον πάγκο των «μπέμπηδων» κάθεται ο Ντέιβιντ Μόγιες, για πρώτη φορά στην ιστορία του συλλόγου το Νο7 δεν φορέθηκε από κανένα παίκτη!

Επί Μουρίνιο

Από τη σεζόν 2016-17, στην εποχή δηλαδή του Ζοσέ Μουρίνιο, το Νο7 παρέμενε χωρίς κάτοχο ώσπου ήρθε η ώρα του Αλέξις Σάντσεζ. Το ζήτησε, το πήρε και στο «Ολντ Τράφορντ» θεωρούν ότι θα αναβιώσει στο πρόσωπο του Χιλιανού άσου ο θρύλος της φανέλας με το Νο7.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής 

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]