Το μνημείο των Τζουμέρκων είχε καταστραφεί από τα ορμητικά νερά του ποταμού Αραχθου την 1η Φεβρουαρίου του 2015, ωστόσο ξαναχτίστηκε από πέτρα και λάσπη, με την ίδια, παλιά τεχνική των μαστόρων της πέτρας αλλά με πιο σύγχρονα υλικά, όπως για παράδειγμα τα κονιάματα.

Πριν λίγες μέρες μπήκε και ο τελευταίος θολίτης, η πέτρα δηλαδή που δένει τις δύο πλευρές του τόξου, της καμάρας, η οποία άρχισε να ξανακτίζεται παράλληλα και από τα δύο βάθρα.

Δεκάδες τεχνίτες και μάστορες με την επίβλεψη από δύο αρχιτέκτονες-εργοταξιάρχες, τον Χρήστο Ηλιόπουλο και τον Αλέξανδρο Παπακωστόπουλο, δούλεψαν σκληρά και μεθοδικά.

Εργασίες

Ο κ. Ηλιόπουλος σημείωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ πως κλειδί είναι ο κεντρικός τελευταίος θολίτης, η πέτρα που ενώνει τις δύο πλευρές του τόξου και με την τοποθέτησή της «κλειδώνει» το έργο. Τα καλούπια στο γεφύρι θα συνεχίσουν να υπάρχουν μέχρι να δέσουν τα υλικά και η απομάκρυνσή τους θα γίνει μετά από ένα μήνα, ώστε το κονίαμα να φτάσει σε κατάλληλη αντοχή. Μάλιστα, όπως αναφέρει, έγιναν θεμελιώσεις με πασσάλους στα βάθρο του γεφυριού, ενώ σημείωσε πως το δυτικό βάθρο δεν είχε καταρρεύσει, γιατί είχε ήδη ενισχυθεί από παλαιότερες εργασίες από τον Γιώργο Σμύρη.

Ιστορικό

Το γεφύρι της Πλάκας ήταν ένα πέτρινο τοξωτό γεφύρι στον Αραχθο ποταμό και χρονολογείτο από το 1866. Αποτελούσε «σύνορο» κι εκεί λειτουργούσε το τελωνείο της ελεύθερης Ελλάδας με τη σκλαβωμένη Ηπειρο.
Μονότοξο, με άνοιγμα κάμαρας 40 μέτρα, ύψος 19 μέτρα και με άνοιγμα στην κορυφή 3,2 μέτρα, ένωνε τους νομούς Ιωαννίνων και Αρτας. Ηταν το μεγαλύτερο μονότοξο γεφύρι των Βαλκανίων.

Το 1860 υπήρχε μια παλαιά γέφυρα η οποία καταστράφηκε και το 1863 ξαναχτίστηκε από την αρχή από τον μάστορα Γιωργή από την Κόνιτσα με χορηγία του επιχειρηματία Γιάννη Λούλη, ενώ γκρεμίστηκε σχεδόν την ημέρα των εγκαινίων της.

Το 1866 ξαναχτίστηκε από τον μάστορα Κωνσταντίνο Μπέκα από τα Πράμαντα και το κόστος του χτισίματος έφτασε τα 180.000 οθωμανικά γρόσια. Το ποσό καλύφθηκε και πάλι από τον Λούλη και από συνδρομές κατοίκων από τις γύρω κοινότητες.

Τη δεκαετία του 1880 ο ποταμός Αραχθος ήταν το σύνορο της Ελλάδας με την Οθωμανική Αυτοκρατορία και τη συγκεκριμένη περίοδο σταμάτησε να χρησιμοποιείται. Μετά το 1928 έγιναν διάφορες απόπειρες συντήρησης και παράλληλα δημιουργήθηκε νέος δρόμος που ένωνε τις κοινότητες.

Το γεφύρι της Πλάκας κρατήθηκε όρθιο όταν τα γερμανικά στρατεύματα επιχείρησαν την ανατίναξή του κατά τη διάρκεια της αποχώρησής τους από την Ελλάδα. Φορείς και κάτοικοι στην Ηπειρο θέλουν να δουν και πάλι τη δική τους «Ακρόπολη» να στέκεται στον Αραχθο ποταμό, στην Πλάκα.

Το Γεφύρι, δρόμος εμπορίου, ένωνε τα Τζουμέρκα με την υπόλοιπη Ηπειρο και τη Θεσσαλία. Η καμάρα του δέχτηκε τις βόμβες των γερμανικών αεροπλάνων, όμως άντεξε με μικρές φθορές στη δεξιά του πλευρά. Οι Ραφτανίτες το επισκεύασαν με τσιμέντο το 1943 και η γέφυρα έκτοτε λειτουργούσε χωρίς προβλήματα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι κοντά στη γέφυρα υπογράφηκε το 1944 η συμφωνία Πλάκας-Μυρόφυλλου, ενώ διασωζόταν κόγχη όπου οι τεχνίτες είχαν ζωγραφίσει τον προστάτη-άγιο της γέφυρας. Τα τελευταία χρόνια η γέφυρα λειτουργούσε ως αξιοθέατο της περιοχής.

Από την έντυπη έκδοση