«Κάθε σεισμός γίνεται από μετακίνηση κατά μήκος κάποιου ρήγματος στο εσωτερικό της Γης. Οι μετακινήσεις αυτές λέγονται συσσεισμικές. Σε μερικές περιπτώσεις η μετακίνηση φθάνει μέχρι την επιφάνεια και είναι ορατή. Οσο μεγαλύτερο είναι το μέγεθος του σεισμού τόσο μεγαλύτερη η μετακίνηση και τόσο πιο πιθανό η μετακίνηση να φανεί στην επιφάνεια. Στην Ελλάδα τέτοιες μετακινήσεις στην επιφάνεια έχουν παρατηρηθεί πολλές φορές από την αρχαιότητα», αναφέρει στον «Ελεύθερο Τύπο» της Κυριακής ο διευθυντής Ερευνών του Γεωδυναμικού Ινστιτούτου Αθηνών, Γεράσιμος Παπαδόπουλος.

Ο ίδιος δίνει τέσσερα χαρακτηριστικά παραδείγματα ισχυρών σεισμών που προκάλεσαν αλλαγές στη γεωμορφολογία της χώρας μας. Ο μεγάλος σεισμός της Πάρνηθας αποτελεί το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα. Στις 7 Σεπτεμβρίου 1999 σεισμική δόνηση 5,9 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ προκάλεσε το θάνατο σε 143 ανθρώπους και ανυπολόγιστες καταστροφές. Σύμφωνα με τον κ. Παπαδόπουλο, το ρήγμα της Φυλής ενεργοποιήθηκε και πραγματοποιήθηκε μετακίνηση, κυρίως κατακόρυφη. Το τμήμα του ρήγματος προς το Σαρωνικό καταβυθίστηκε κατά έξι έως οκτώ εκατοστά. Ολόκληρη, δηλαδή, η περιοχή που εκτείνεται από την Πάρνηθα μέχρι το Σαρωνικό καταβυθίστηκε. Αντίστροφα, το τμήμα του ρήγματος προς την Πάρνηθα «ανέβηκε» κατά τρία με τέσσερα εκατοστά.

ΜΑΡΙΑ – ΝΙΚΗ ΓΕΩΡΓΑΝΤΑ     

 [email protected]

Διαβάστε περισσότερα στον Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής που κυκλοφορεί