● Τον Παύλο τον έχουμε γνωρίσει μέχρι στιγμής ως τον νέο άνθρωπο που στάθηκε όρθιος μπροστά στους μαχαιροβγάλτες οπαδούς εκείνων που αιματοκύλισαν τον κόσμο, τον ξέρουμε από τα αντιφασιστικά τραγούδια του, τον ξέρουμε από τις αφίσες-σύμβολο με το πρόσωπό του. Τι λέει η μητέρα του γι’ αυτόν;

Ο Παύλος ήταν όλα αυτά που λες, ήταν παιδί με αξίες και ιδανικά που τα κράτησε μέχρι και την τελευταία του στιγμή.

● Μέσα στη δίκη οι χρυσαυγίτες και οι δικηγόροι τους προσπάθησαν να αμφισβητήσουν την ταυτότητα του Παύλου, παρότι οι στίχοι των τραγουδιών του μιλούν από μόνοι τους, όπως και ο συγκλονιστικός τρόπος που έδειξε τον δολοφόνο, αν και μαχαιρωμένος στην καρδιά.

Για μένα που είμαι μάνα του ο Παύλος είχε όλες τις χάρες, τα είχε όλα. Ηταν ένα παιδί με μεγάλη ενέργεια και με πολύ νεύρο, αλλά κι αυτά ήταν για μένα χάρες. Δεν με δυσκόλεψε ποτέ σαν έφηβος. Πέρναγε κι αυτός όπως όλα τα παιδιά τις φάσεις της εφηβείας, αλλά χωρίς συγκρούσεις. Εκανε αυτό που ήθελε να κάνει χωρίς να δημιουργεί εντάσεις.

● Στο σχολείο πώς ήταν;

Πάντα πειραχτήρι αλλά ψυχούλα. Εκανε ό,τι κάνει ένα ζωηρό παιδί γεμάτο ζωή. Δεν ήταν ούτε άριστος ούτε και κακός μαθητής. Αντιδρούσε σε όσα δεν του άρεσαν. Διάβαζε όμως από μικρός ατέλειωτες ώρες βιβλία, διάβαζε ό,τι έβρισκε. Θυμάμαι που είχε κρατήσει μικρός στη βιβλιοθήκη του τη «Φανέλα με το Νούμερο 9». Διάβαζε αργότερα πιο σοβαρά βιβλία και έψαχνε να βρει εκεί όσα τον απασχολούσαν. Μπορεί να νευρίαζε, όμως την επόμενη στιγμή το ξεχνούσε. Ημασταν μια οικογένεια που προσπαθούσαμε να τα λύνουμε όλα χωρίς θυμό, χωρίς εντάσεις.

● Δεν μπορώ να συλλάβω τι νιώσατε όταν συνέβη αυτό, όπως και κάθε γονιός που χάνει το παιδί του, πολύ περισσότερο όταν δεν ήταν ένα ατύχημα, ένα τροχαίο, μια αρρώστια. Θέλετε να μας πείτε δυο λόγια πώς αισθανθήκατε για τους δολοφόνους;

Στο πρώτο άκουσμα ότι ο Παύλος έφυγε κι εγώ δεν θα ξαναδώ ποτέ το παιδί μου, το πρώτο που έπρεπε να διαχειριστώ ήταν το πώς θα ζήσω χωρίς τον Παύλο. Τι ήθελα να κάνω και τι έπρεπε να κάνω, δηλαδή, να συνεχίζω να ζω, έχοντας άλλο ένα παιδί και εγγόνι. Δεν σκεφτόμουν καθόλου. Προσπαθούσα να μπορέσω να συνειδητοποιήσω ότι δεν θα τον ξαναδώ, δεν θα ξανανοίξω την πόρτα, δεν θα ακούσω το κλειδί.

Το μυαλό μου για μεγάλο διάστημα δεν με άφηνε καν να σκεφτώ τον δολοφόνο, τους δολοφόνους, το πώς έγινε. Μόνο ότι δεν θα τον ξαναδώ και θα πρέπει να ζήσω χωρίς αυτόν. Πολύ αργότερα μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ τι έχει γίνει, ποιοι τον σκότωσαν, ποιος τον δολοφόνησε, ποιος τον μαχαίρωσε. Είχε ξεκινήσει το δικαστήριο όταν εγώ είδα το βίντεο. Μέχρι τότε δεν είχα δει τίποτα, δεν παρακολουθούσα, δεν διάβαζα, είχα άρνηση. Επρεπε να συγκεντρωθώ μόνο στην ιδέα ότι δεν θα τον ξανάβλεπα και πώς θα τα καταφέρω. Δεν ήθελα να τα καταφέρω, ήθελα να φύγω.

Τώρα για μένα είναι πολύ χειρότερα τα αισθήματά μου. Τώρα τους μισώ. Τώρα θα ήθελα πολύ να τους δω να υποφέρουν, δεν θα ήθελα να πεθάνουν, θέλω να υποφέρουν.

● Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας κάποιες δικές σας εικόνες από τον Παύλο;

Δεν μπορώ να μοιραστώ αυτό που έζησα με το παιδί μου, όταν άνοιγε η πόρτα κι άκουγα το «μάνα, πού είσαι» ή όταν, δυο μέτρα παλικάρι, χωνόταν στον λαιμό μου. Τουλάχιστον χόρτασε πριν φύγει αγάπη και φροντίδα, δεν είχε παράπονα. Για μας όμως σταμάτησαν όλα. Δεν μπορώ ακόμα να μαγειρέψω τα αγαπημένα του φαγητά. Στα εγγόνια μου δεν μιλάω, το έχω αφήσει αυτό στην κόρη μου, που ξέρει πιο καλά πώς και πότε πρέπει να τους μιλήσει. Ξέρουν ότι ο Παύλος δεν θα γυρίσει από το μεγάλο ταξίδι. Η μεγάλη μου εγγονή, που τον είχε γνωρίσει, μερικές φορές θυμώνει μαζί του όταν κλαίω και του φωνάζει να γυρίσει.

Δεν αντέχω να πηγαίνω συχνά στο κοιμητήριο, έχω άρνηση, πηγαίνω όμως συνέχεια στο μνημείο. Είναι τόσα πολλά που έζησα με το παιδί μου που δεν μπορώ να ξεχωρίσω τίποτα. Από την ώρα που κράτησα τον Παύλο μωρό στην αγκαλιά μου μέχρι την τελευταία στιγμή τα έχω όλα μέσα μου. Ακόμα κι όταν μεγάλος πια έμενε με τις κοπελιές του, τους φίλους του, κάθε μέρα έκανε μια βόλτα από το σπίτι.

Ολα τα παιδιά που ήταν μαζί του εκείνο το βράδυ, μαζί και η Χρύσα, σημαδεύτηκαν για πάντα. Ομως δεν είναι το ίδιο με το να περιμένεις κάθε βράδυ να ακούσεις το κλειδί στην πόρτα. Δεν το λέω εγωιστικά, αλλά είναι νέα παιδιά και υποχρεωτικά θα συνεχίσουν τη ζωή τους. Ομως τόσα παιδιά -κι όχι μόνο όσα έζησαν τον εφιάλτη- με γνώρισαν από τότε και ήρθαν κοντά μου. Δεν θέλω να είμαι αχάριστη. Εχασα τον Παύλο κι απέκτησα τόσα παιδιά, κι όταν περπατάω στον δρόμο κι ακούω να με φωνάζουν «μάνα» και να με πιάνουν από τον ώμο, αυτό είναι για μένα συγκλονιστικό.

Πηγή: Efsyn.gr