Αὐτή ἡ γνωστή φωτογραφία τῆς Σαντορίνης, πού κατέχει τά πρῶτα ἀνά τήν οἰκουμένη καί εἶναι ἀναρτημένη σ’ ὅλα τά Ταξιδιωτικά Γραφεῖα τοῦ κόσμου, καί βέβαια ταξιδεύει στούς ἱστοχώρους, στήν ὁποία προβάλλεται ὅλο τό μεγαλεῖο τῆς ὑπέροχης πατρίδας μας, πού δείχνει τό αἰώνιο γαλάζιο τῶν θαλασσῶν μας, σύμβολο τῆς χώρας μας, τήν μοναδική ἀρχιτεκτονική τῶν Αἰγιοπελαγίτικων Νησιῶν μας καί προβάλλει τήν Ὀρθόδοξο Πίστι μας, δημοσιεύθηκε παραποιημένη ἀπ’ τήν μεγάλη ἑταιρεία ἐπικολλημένη σέ συσκευασίες γιαουρτιῶν, φιστικιῶν, φέτας καί μουσακᾶ, ἐν ὀνόματι τῆς ἰσοπεδώσεως τῶν πάντων. Οἱ ὄμορφοι γαλάζιοι τροῦλοι τῶν Ἐκκλησιῶν χωρίς Σταυρό!

Μιά δαιμονική καθ’ ὅλα ἔμπνευσις. Αὐτό στή φτωχή μας Ἑλλάδα πού δέν μιλάει. Πού δέν διαμαρτύρεται, πού μέ λίγα ψίχουλα τῆς ἀφαίρεσαν τή φωνή. Σκεφθῆτε νά τό ἔκαναν αὐτό στή Ῥωσία! Νά ἔβαζαν μιά φωτογραφία τῶν χρυσῶν τρούλων τοῦ Ναοῦ τοῦ Σωτῆρος, χωρίς Σταυρούς, ἤ μιά ἀφίσσα ἀπ’ τόν Ἅγιο Βασίλειο τῆς Μόσχας μέ τούς πολλούς ἔγχρωμους καί περίτεχνους τρούλους! Χωρίς Σταυρούς! Θά πλήρωναν γιά ἀποζημιώσεις τά μαλλιά τῆς κεφαλῆς τους. Σ’ ἐμᾶς ὅμως τό τόλμησαν. Θέλουν καί νά μιλήσουν, θά λένε. Τόσους ἀνθρώπους ἀπασχολοῦμε. Τόσες οἰκογένειες τρῶνε ψωμί. Ἀλλά καί τόσους φιμώνουμε. Γιατί δέν θἄθελαν νά προδώσουν τήν πίστι τους. Κι ἐξ ἄλλου ἔχει δοθεῖ πονηρή ἡ λύσις. «Ζητᾶμε συγγνώμη». Καί βέβαια ζητοῦν συγγνώμη γιατί σκέφθηκαν ὅτι σ’ αὐτή τή μικρή χώρα θἆναι μικρό τό κόστος. Δέν θά μπορούσαμε νά παραποιήσουμε τζαμιά καί τεμένη μουσουλμανικῶν χωρῶν, οὔτε Καθεδρικούς εὐρωπαϊκῶν χωρῶν.

Αὐτή ὅμως ἡ πονεμένη καί τραυματισμένη πατρίδα μας, πού τήν κατήντησαν ὅπως λέει ὁ Ἐθνικός μας ποιητής νά χτυπάῃ πόρτες ἰσχυρῶν γιά λίγα ψίχουλα, «μοναχή τό δρόμο πῆρες καί ξανάλθες μοναχή, δέν εἶναι εὔκολες οἱ θύρες ἐάν ἡ χρεία τές κουρταλῆ», γυρίζει ἐδῶ πάλι ὅσο κι ἄν γυρίσῃ καί ἀναπαύεται πάνω στό Σταυρό της. Ὁ Σταυρός πού ἀφαίρεσαν εἶναι ἡ δόξα της. Σηκώνει τό Σταυρό της αὐτή ἡ Ὀρθόδοξη χώρα, ἡ ὁποία ἀπαρτίζεται ἀπό ἕνα λαό ὁ ὁποῖος πιστεύει σ’ αὐτό τό Σταυρό. Καί τό ἀποδεικνύει κάθε μέρα πόσο πιστεύει. Ὄχι μόνο ἐκκλησιάζεται καί μετέχει στά Ἱερά Μυστήρια τῆς Πίστεώς μας, ἀλλά στό μεγάλο του ποσοστό ζεῖ τήν ἀσκητική της, καί ἀγωνίζεται γιά τήν ἐν πνεύματι ζωή. Κι ὅλοι, ὅλοι μας, μικροί καί μεγάλοι, τήν Ἐκκλησία ἔχουμε γιά μητέρα καί τροφό πνευματική, πού μᾶς ζωογονεῖ καί μᾶς παίρνει ὅλη τή μελαγχολία καί τόν πόνο πού μᾶς προκαλοῦν οἱ τάχα ἰσχυροί τῆς γῆς. Ἡ ἰσχύς δέν εὑρίσκεται στή Lidl, οὔτε στίς ἄλλες παμφάγες διεθνεῖς ἑταιρεῖες, ἀλλά στόν Τίμιο καί Ζωοποιό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, στόν ὁποῖο οἱ προσευχές μας θά εἶναι πάντα: «Σταυρέ τοῦ Χριστοῦ, σῶσον ἡμᾶς τῇ δυνάμει σου».