Γράφει ο Κωνσταντίνος Εμ. Χαλιορής*

Το παράδειγμα του μαρασμού των αγροτοκτηνοτρόφων της Β.Α Δωρίδας, περιοχής που όλη η Ελλάδα (η Αθήνα άρα όλη η Ελλάδα) γνωρίζει λόγω του ταμιευτήρα του Μόρνου και των κρυστάλλινων υδάτων που διοχετεύει στην πρωτεύουσα 38 χρόνια, είναι ένα καλό παράδειγμα για να προβληματίσει τους κρατικούς λειτουργούς.

Οι εξαγγελίες μέσω προγραμμάτων στήριξης των εκάστοτε κυβερνώντων στους αγροκτηνοτρόφους, προσωπικά με κούρασαν. Δεν θα σταθώ επίσης σε πολιτικούς που καβαλούσαν τα τρακτέρ με πράσινες σημαίες (κατά κύριο λόγο, υπήρξαν και μπλε κατά καιρούς δεν λέω…) μέχρι χθες και μοβ σημαίες σήμερα, μέχρι και την ημέρα που κέρδιζαν τις εκλογές. Μετά ξεχνούσαν και το πόσες ρόδες είχε το τρακτέρ. Κουράστηκα πολύ και εγώ, κουράστηκε πολύ και ο κόσμος.

Θα σταθώ μόνο στην συνάντηση μου με τον πρόεδρο, κο Νίκο Ασημακόπουλο και αντιπρόεδρο, κο Κων/νο Κουτσούμπα, του Συλλόγου Κτηνοτρόφων Δωρίδος σε κτηνοτροφική μονάδα στο ιστορικό Λιδορίκι, με τους οποίους τηρώντας την τακτική του μέντορα μου λερώσαμε τα παπούτσια μας. Εγώ για δεύτερη ή τρίτη φορά αν θυμάμαι καλά, αυτοί απλά για μία ακόμα.

Από την συζήτηση μας εστιάζω στο μεγάλο πρόβλημα με την έκδοση αδειών λειτουργίας κτηνοτροφικών εγκαταστάσεων που βρίσκονται πέριξ της λίμνης του Μόρνου. Το ισχύον καθεστώς απαγορεύει πλήρως σε ακτίνα 1.500μ από την λίμνη, οποιαδήποτε επένδυση. Αν θελήσει με απλά λόγια κάποιος να ιδρύσει με αυτό το καθεστώς κτηνοτροφική μονάδα και βρεθεί εκτός ακτίνας 1.500μ., θα καβαλήσει την κορυφή της Γκιώνας. Σε συνδυασμό με τους απαγορευτικούς όρους αναφορικά με σχέδια βελτίωσης των προϋπαρχόντων μονάδων (πριν την κατασκευή του ταμιευτήρα) γύρω από την λίμνη, επί της ουσίας τους διώχνει από τα σπίτια τους.

Εάν δηλαδή ένας αγροτοκτηνοτρόφος κάπου στην Ελλάδα έχει να σκεφτεί το βράδυ πριν κοιμηθεί τρία ζητήματα αναφορικά με την επιβίωση του, ο αντίστοιχος στην Δωρίδα έχει να σκεφτεί πολλαπλάσια. Και εάν κάποιος αποφασίσει να ακολουθήσει τις εξελίξεις του τομέα του και στραφεί προς την βιολογική γεωργία ή κτηνοτροφία, το υπερβολικό κόστος παραγωγής σε συνδυασμό με τις καθυστερήσεις πληρωμών των επιδοτήσεων γιγαντώνει την αβεβαιότητα.

Καταλήγουμε στον ίδιο παρονομαστή. Το κράτος δεν επιτελεί τον σκοπό του. Τρομάζει, αμελεί, δεν διευκολύνει και τελικά αποθαρρύνει τους αγροτοκτηνοτρόφους να δράσουν. Και το παράδειγμα των αγροτοκτηνοτρόφων της Β.Α Δωρίδας είναι το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα κρατικής αμέλειας. Προφανώς και οι ντόπιοι αντιλαμβάνονται την σημασία της διοχέτευσης καθαρού νερού στους συνέλληνες του λεκανοπεδίου. Και ούτε είχαν την ψευδαίσθηση ότι το κράτος θα ενημέρωνε τον Αττικό λαό για τον μαρασμό πολλών επαγγελματικών κλάδων μίας περιοχής, μετά την κατασκευή αυτού του σημαντικού κατά τα άλλα έργου. Είχαν όμως την ψευδαίσθηση, ότι το κράτος θα ανταπέδιδε με τρόπους που το ίδιο ξέρει και οι εξειδικευμένοι σύμβουλοι του θα γνωστοποιούσαν, την αναπτυξιακή προοπτική του συγκεκριμένου τόπου. Που άκμαζε για αιώνες πίσω και εδώ και 40 χρόνια παρακμάζει. Και εάν το κράτος δεν μπορεί να το κάνει καταμεσής της κρίσης, ας νομοθετήσει ώστε να το κάνει η ΕΥΔΑΠ Α.Ε που τόσα χρόνια εμπορεύεται έναν εθνικό πλούτο.

Σε γενικότερο επίπεδο βέβαια, πρέπει και οι ίδιοι οι αγροτοκτηνοτρόφοι να μάθουν να λειτουργούν με κανόνες και να ακολουθούν τις εξελίξεις στον τομέα τους. Χρειάζεται μία άλλη φιλοσοφία και από τις δύο πλευρές. Μακριά από λαϊκιστές πολιτικούς ανεβασμένους σε τρακτέρ, αλλά και αγροτοκτηνοτρόφους με Porche Cayeene που εκβιάζουν πολιτικούς στα γραφεία τους.

Εν κατακλείδι, οι πολιτικοί πρέπει άμεσα να ανοίξουν τα αυτιά τους στους οικογενειάρχες αγρότες και κτηνοτρόφους. Δίπλα στους μικρούς μαθαίνεις την αλήθεια που ψάχνεις. Εγώ τουλάχιστον εκεί την βρήκα.

*Ο Κωνσταντίνος Εμ. Χαλιορής  είναι οικονομολόγος και επιχειρηματίας