Αλήθεια, το χτύπημα του Ιράν εναντίον του Ισραήλ φέρει στο προσκήνιο έναν νέο πόλεμο, που ειδικά ο συγκεκριμένος θα έχει ανεξέλεγκτες διαστάσεις;

Χτύπημα με τη διάσταση ενός επεισοδίου που διαμορφώνει έναν πόλεμο ανάμεσα σε δύο -από καθε άποψη – ισχυρούς παίκτες της περιοχής, δεν έχουμε, ούτε θα μπορούσαμε να έχουμε. Κι αυτό διότι ο Ραϊσί (όπως και το Ιράν εν γένει) γνωρίζει ότι απέναντί του δεν έχει ούτε ΗΠΑ, ούτε Ρωσία, αλλά ένα Ισραήλ με τα ίδια ακριβώς συμπεριφορικά χαρακτηριστικά με το περσικό Κράτος. Δηλαδή, οι δύο χώρες της Μέσης Ανατολής είναι δύο εθνοτικά (και όχι μόνο εθνικά) περιβάλλοντα, που έχουν διαμορφώσει την ταυτότητά τους σε πλαίσια που αυτή και μόνο αυτή δημιουργεί την στρατηγική των κινήσεών τους και ως εκ τούτου έχουν δημιουργήσει συνθήκες επιβίωσης σε καθεστώς αποκλεισμού από τη Διεθνή Κοινότητα. Το Ισραήλ και το Ιράν μάχονται με γνώμονα το ζωτικό τους συμφέρον και είναι απαλλαγμένα από την “διπλωματική ενσυναίσθηση”.

Τότε πώς “ερμηνεύεται” η χθεσινή εκτόξευση drones και πυραύλων από το ιρανικό έδαφος εναντίον του Ισραήλ;

Ως μία προειδοποίηση τού τι μπορεί να γίνει, ενός bras de fer ανάμεσα σε δύο εχθρούς από το 1979, που όλα αυτά τα 45 χρόνια διαμορφώνουν ένα οπλοστάσιο με σκοπό την μεταξύ τους (κατά κύριο λόγο) επίδειξη ισχύος. Αυτή είναι η επικρατέστερη ερμηνεία της συγκεκριμένης επίθεσης από αέρος.

Συγχρόνως, εστιάζοντας στους παίκτες και τις συμμαχίες τους, αυτό που γίνεται αντιληπτό, είναι, ότι η διαμορφωθείσα κατάσταση στο Ισραήλ ήδη από την 7η Οκτωβρίου, θα μπορούσε να αποτελέσει το έρεισμα αυτό, ώστε να τερματίσει (;;;) τον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο ή έστω να επαναπροσδιορίσει τις τεταμένες σχέσεις ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ρωσία. Οι ΗΠΑ για να αντιμετωπίσουν το Ιράν, χρειάζονται “διαμεσολαβητή” τη Ρωσία. Ακόμα κι αν οι συμμαχίες ανάμεσα σε δυνατούς παίκτες είναι στα πλαίσια “λυκοφιλίας”, αναμφισβήτητα τόσο το Ιράν όσο και η Ρωσία χρειάζονται η μία την άλλη χώρα και ιδίως τώρα. Και εν προκειμένω, στο γεγονός της εκτόξευσης drones και πυραύλων από το ιρανικό έδαφος εναντίον του Ισραήλ, ας έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας, μία “Συμφωνία Κυρίων” ανάμεσα σε Ρωσία και Ιράν για να πιέσουν τις ΗΠΑ, με σκοπό τον επαναπροσδιορισμό των σχέσεων αμερικανικού και ρωσικού Κράτους.

Και μόνο που η Κυβέρνηση Μπάιντεν είχε και έχει ουσιαστικά το ρόλο του Ποντίου Πιλάτου στο συγκρουσιακό περιβάλλον της Μέσης Ανατολής, όλο αυτό το διάστημα, κάθε άλλο παρά θα έδινε το έρεισμα στο Ιράν να κινηθεί σε μονοπάτια “ολοκαυτώματος”. Όλοι οι εμπλεκόμενοι, άλλωστε, γνώριζαν ότι το ιρανικό Κράτος θα απαντούσε στις κινήσεις του Ισραήλ, το οποίο όλο αυτό το διάστημα είχε εξαπολύσει επιθέσεις ακριβείας εναντίον των “δορυφόρων” του πρώτου. Το Ιράν έπρεπε με κάποιο τρόπο να δείξει όχι μόνο έμμεση εμπλοκή, αλλά αμεση εμπλοκή εναντίον του ισραηλινού κράτους. Εάν το περσικό κράτος είχε σκοπό τα πράγματα να ξεφύγουν, το μόνο βέβαιο είναι, ότι είχε και το μηχανισμό και τα μέσα να το πράξει, με όλη τη Μέση Ανατολή να ζει μία (νέα) 11η Σεπτεμβρίου .

Αυτός ο πόλεμος, όπως αναφέρουμε συχνά μέσα από αρθρογραφία, δεν αφορά το Παλαιστινιακό Ζήτημα. Και αυτό το γνωρίζουν όλα τα εμπλεκόμενα Κράτη της περιοχής, αλλά και οι Μεγάλες Δυνάμεις. Και αυτή η συνθήκη φάνηκε στην ιρανική “επίθεση” που εκτός από το αντιπυραυλικό σύστημα του Ισραήλ αντιμετώπισε την αντίσταση από την Ιορδανία. Τα “στρατόπεδα” είναι πολύ συγκεκριμένα, οι αντίπαλοι είναι συγκεκριμένοι και κάθε άλλο παρά αυτοί είναι Ισραήλ και Άραβες.

Το ό,τι ήδη η ισραηλινή, πολιτική προστασία έβγαλε ανακοίνωση ότι οι πολίτες μπορούν να πάνε σήμερα κανονικά στις εργασίες τους (καθώς στον εβραϊκό Κόσμο η Κυριακή δεν είναι ημέρα αργίας) είναι ένα ακόμα στοιχείο που αποδεικνύει, ότι το επεισόδιο που συντελέστηκε τις πρώτες πρωινές ώρες δεν είναι κάτι ανησυχητικό. Άλλωστε, όπως αναφέραμε παραπάνω, εάν το Ιράν ήθελε να βγάλει εκτός ορίων την κατάσταση, θα χτυπούσε Παρασκευή ή Σάββατο, ημέρες αργίας για τους Εβραίους, όπως άλλωστε έπραξε η Χαμάς, προκειμένου να βρει έναν λαό εξαπίνης, με ένα πλήγμα εναντίον του Ισραήλ που θα ερμηνευόταν ως αντιπερισπασμός στο σκηνικό που έχει διαμορφωθεί όλους αυτούς τους μήνες. Συγχρόνως δε, το Ιράν θα “χτυπούσε” σε χρονική περίοδο που δεν θα υπήρχαν διπλωματικές προειδοποιήσεις για την επικινδυνότητα επίσκεψης στο Κράτος του Ισραήλ.

Μετά την ιρανική “επίθεση”, ο Μπάιντεν σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχε με τον Νετανιάχου ήταν πολύ σαφής για το όριο που πλέον πρέπει να κρατηθεί ανάμεσα σε Ισραήλ και Ιράν, προειδοποιώντας τον, ότι μία ευθεία απάντηση στη χώρα Ιράν, θα βρει το Ισραήλ μόνο του. Ο Αμερικανός πρόεδρος συνεχίζει να διατηρεί εξισορροπητική στάση, γεγονός που αποδεικνύει, ότι οι διαμορφωμένες συνθήκες στη Μέση Ανατολή, όπως αναφέραμε παραπάνω, κάθε άλλο παρά αφορούν το ζήτημα των Παλαιστινίων, αλλά αντίθετα επιδιώκεται αφενός μία ύφεση στην αμερικανορωσική ένταση μέσω της σύγκρουσης στο ισραηλινό έδαφος αφετέρου καθώς οι πρόεδροι του αμερικανικού κόμματος των Δημοκρατικών είναι αυτοί που (ιστορικά) ανοίγουν τα πολεμικά μέτωπα, ο Μπάιντεν θέλει (και λόγω προεκλογικής περιόδου) να αποδείξει ότι μπορεί να “κλείσει” δύο πολεμικά μέτωπα με ισχυρούς παίκτες.

Η Σαουδική Αραβία και η Αίγυπτος μέσω επίσημων ανακοινώσεων δείχνουν τη γραμμή που ακολουθούν όσον αφορά όλο το συγκρουσιακό σκηνικό που υφίσταται στην περιοχή τους, καθώς επικρίνουν την στάση του Ιράν, συνιστώντας αυτοσυγκράτηση. Άλλωστε, ο Αιγύπτιος Υπουργός Εξωτερικών, Σάμεχ Σούκρι είχε επικοινωνία με τον ισραηλινό ομόλογό του.

Σήμερα, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ συνεδριάζει για την κατάσταση που επικρατεί στις ισραηλινές και ιρανικές σχέσεις, ένα αίτημα που είχε (άλλωστε) καταθέσει ο Ισραηλινός εκπρόσωπος στον ΟΗΕ εδώ και μία εβδομάδα. Η στάση που θα τηρηθεί (κυρίως) από τα πέντε μόνιμα μέλη και το ύφος των ανακοινώσεων καταδίκης του ιρανικού Κράτους, θα δώσουν το στίγμα πού θα κινηθούν από εδώ και πέρα τα πράγματα ευρύτερα στη μεσανατολική περιοχή.

Τελειώνοντας, οφείλουμε να πούμε αυτό. Ο Λίβανος, η Συρία και το Ιράκ από τη Διεθνή Διπλωματία δυστυχώς δεν έχουν ιδωθεί με τη δέουσα προσοχή. Είναι εστίες ισλαμικής τρομοκρατίας, καθώς η Δύση δεν κατάφερε να διαμορφώσει πολιτειακή και πολιτική ηρεμία στο εσωτερικό περιβάλλον τους παρά το γεγονός ότι ιδίως μετά τις Συμφωνίες του Αβραάμ είχε την πλειοψηφία του Αραβικού Κόσμου δίπλα της.