Από την αγριότητα των επιθέσεων έως το διπλωματικό «πόκερ» που λαμβάνει χώρα μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων του πλανήτη, πτυχές του εμφυλίου αυτού αποκαλύπτονται όσο ο καιρός περνά.

Την ώρα που ο εμφύλιος στη Συρία συνεχίζεται με σφαγές αμάχων και «καραβάνια» προσφύγων, οι New York Times, μέσω του άρθρου του Πίτερ Γκάλμπρειθ παρουσιάζουν μία διαφορετική οπτική του συριακού ζητήματος.

Ο γνωστός Καναδοαμερικανός οικονομολόγος επισημαίνει πως ο εμφύλιος στη Συρία τελείωσε και όλες οι δυνάμεις πρέπει να αρχίσουν την «οικοδόμηση» της επόμενης μέρας, παρότι καθημερινά αποδεικνύεται πως η ανάδυση και η ταχεία εξάπλωση των τζιχαντιστών δεν αποτελεί συριακό  φαινόμενο, αλλά πλήττει το σύνολο του πλανήτη, με τις εκατόμβες νεκρών στην Ευρώπη να είναι αρκετά πρόσφατες.

Η κυβέρνηση του Μπασάρ Αλ- Άσαντ, συνεπικουρούμενη από τις Ιρανικές και Ρωσικές ένοπλες δυνάμεις κεφαλοποιεί την κυριαρχία της, ενώ οι Σιίτες μαζί με τη στρατιωτική οργάνωση της Χεζμπολάχ, βοηθούν το Σύρο πρόεδρο να ανακαταλάβει το Χαλέπι, μία από τις μεγαλύτερες πόλεις της χώρας.

Οι τελευταίοι θύλακες αντίστασης σβήνουν, ενώ η ρωσική αεροπορία προξενεί καίρια πλήγματα στις βάσεις των ανταρτών.

Σύμφωνα με την άποψη του Πίτερ Γκάλμπρειθ ,η επιθετικότητα του καθεστώτος Άσαντ, η οποία εκφράζεται με ρίψη βομβών και όχι μόνο αποδίδει άμεσα αποτελέσματα. Επιθέσεις σε νοσοκομεία, χρήση χημικών όπλων και σφαγές αμάχων αποτελούν τακτική, η οποία έχει κατακριθεί δημόσια από την Πρέσβειρα των Ηνωμένων Πολιτειών στα Ηνωμένα Έθνη, Σαμάνθα Πάουερ.

Οι συγκεκριμένες καταγγελίες είναι προφανές πως δεν προκαλούν καμία μεταβολή στο πεδίο της μάχης. Η κεντρική ιδέα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στο συγκεκριμένο ζήτημα, είναι το αντιπαραγωγικό σχέδιο που εκπορεύεται από κύκλους της Ουάσινγκτον και υποστηρίζεται τόσο από την υπουργό εξωτερικών του Μπιλ Κλίντον, Μαντλίν Ολμπράιτ, καθώς και τον σύμβουλο εθνικής ασφαλείας του Τζορτζ Μπους, Στέφεν Χάντλεϊ. Προτείνεται η παροχή βοήθειας στη μετριοπαθή συριακή πλευρά.

Οι Αμερικανοί επιδιώκουν την επιστροφή στην πατρίδα όσο το δυνατόν περισσοτέρων Συρίων, γεγονός που απαιτεί την πλήρη εξόντωση του Ισλαμικού Κράτους και των συμμάχων του. Απαραίτητη είναι φυσικά η στενή συνεργασία Αμερικής και Ρωσίας για την επίτευξη του συγκεκριμένου στόχου.

Η συνεργασία αυτή θα μπορούσε να περιλαμβάνει διαπραγματεύσεις για την αμνηστία των επαναστατών, την επιστροφή των προσφύγων και την αμοιβαία αρωγή στην ανακατασκευή της «ερειπωμένης» χώρας. Πολιτικές ελευθερίες και διεθνής επιτήρηση ίσως να περιλαμβάνονται.

Από την άλλη πλευρά, βασική επιδίωξη των ευρωπαϊκών κρατών είναι η άμεση επιστροφή των προσφύγων από την Ιορδανία, το Λίβανο και την Τουρκία, επιστροφή που θα αποτελούσε «ανάσα» για τους πληθυσμούς.

Σε ένα άλλο πλαίσιο της εμφύλιας σύρραξης, οι Κούρδοι με την αμερικανική βοήθεια έχουν επιτύχει περηφανείς νίκες Η πρωτεύουσα του Ισλαμικού Κράτους Ράκκα αποτελεί το «διακαή πόθο τους» στην ανατολική Συρία.

Κλείνοντας, η Αμερική οφείλει να προωθήσει μακροχρόνιες εγγυήσεις στους Κούρδους, οι οποίοι ελέγχουν αυτή τη στιγμή μια πολύ σημαντική έκταση. Ο πρόεδρος Άσαντ είναι σαφές πως δεν επιθυμεί τη δημιουργία αυτόνομου κουρδικού κράτους εντός της επικράτειάς του, μια άποψη που συμμερίζεται και η Τουρκική κυβέρνηση.

Καταλήγοντας, ο Πίτερ Γκάλμπρειθ αναφέρει πως είναι χρέος του νεοεκλεγέντος Ντόναλντ Τραμπ να εργαστεί στο ζήτημα της Συρίας έως ότου επιτευχθεί η τελική νίκη του συριακού καθεστώτος. Όσο το δυνατόν νωρίτερα επέλθει επικοινωνία με τη Μόσχα( το ιδανικό θα ήταν πριν την ορκωμοσία του Ιανουαρίου τόσο το καλύτερο.