«Συναισθηματική διολίσθηση» χαρακτηρίζει πως είναι αυτό που του συνέβη από το 2012 έως το 2016, «από τη συμπάθεια στην απέχθεια» προς τον Αλέξη Τσίπρα: «Από τον δροσερό χαμογελαστό νεαρό που δεν “κόλλαγε” με το στερεότυπο μιας εσαεί μουρτζούφλικης Αριστεράς στον ξεδιάντροπο λαϊκιστή απατεώνα που παραδίδει μαθήματα “ψυχής” σε κάποιον που επέζησε δολοφονικής απόπειρας», γράφει και καταλήγει: «Αηδία για τον καμποτίνο που κάποτε συμπάθησα».

Ολόκληρη η ανάρτηση:

Δεν ξέρω εάν υπάρχει ήδη ο όρος «συναισθηματική διολίσθηση» -εάν δεν υπάρχει, όμως, σίγουρα θα πρέπει να εφευρεθεί. Είναι αυτό ακριβώς που αισθάνομαι για τον Αλέξη Τσίπρα. Από το 2012 ως το 2016. Από τη συμπάθεια στην απέχθεια. Ένα τσιγάρο δρόμος. Από τον δροσερό χαμογελαστό νεαρό που δεν “κόλλαγε” με το στερεότυπο μιας εσαεί μουρτζούφλικης Αριστεράς στον ξεδιάντροπο λαϊκιστή απατεώνα που παραδίδει μαθήματα «ψυχής» σε κάποιον που επέζησε δολοφονικής απόπειρας και ταυτόχρονα υποχρεώνει τον δικό του υπουργό Οικονομικών να υπογράψει την πιο εθνικά ξεφτιλισμένη «δήλωση μετανοίας» στην Μέρκελ -«δεν θα το ξανακάνω, κυρία, δεν θα το ξανακάνω»- για να συγκαλύψει τις δικές του πομπές με το ανεύθυνο προεκλογικό του πυροτέχνημα. Αηδία για τον καμποτίνο που κάποτε συμπάθησα. Λύπη για τη δική μου, έστω και προσωρινή, εθελοτυφλία.