Iσα ίσα ο ρομαντισμός αυτός μας δημιουργεί και την αισιοδοξία». Και με αυτόν το ρομαντισμό και ίσως και παιδικό ενθουσιασμό, ο καθηγητής Αστροφυσικής Διονύσης Σιμόπουλος, 50 χρόνια από τη στιγμή που το διαστημόπλοιο της αποστολής «Apollo 11» εκτοξεύεται προς τη Σελήνη, περιέγραψε στον «Ε.Τ.» λεπτό προς λεπτό πώς έζησε αυτή την εμπειρία.

Ως ανταποκριτής της τότε «Βραδυνής», με ποιητική γραφή όπως του έλεγαν οι διευθυντές του, βρέθηκε τη μέρα που η ανθρωπότητα με κομμένη την ανάσα παρακολουθούσε με διαφορά ελάχιστων δευτερόλεπτων τον άνθρωπο να κατακτά την σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού.

«Ολα ξεκίνησαν από το προηγούμενο έτος, στα τέλη του 1968, όταν είχαμε το “Αpollo 8” να περιφέρεται γύρω από τη Σελήνη. Τότε ήμουν επιμελητής στο μεγάλο Πλανητάριο της Λουζιάνας και επίσης ήμουν ακόμα φοιτητής στο πανεπιστήμιο. Με ρώτησαν από το Προξενείο αν ενδιαφερόμουν για να γράψω άρθρα σε μία αθηναϊκή εφημερίδα επειδή ήμουν σχετικός. Φυσικά και δέχτηκα, τα έξοδα πληρωμένα, ταξιδάκια θα έκανα. Πράγματι έφτασα την προηγουμένη, τη 15η Ιουλίου, στο τότε ακρωτήριο Κένεντι. Στις 16 Ιουλίου του 1969, δηλαδή πριν από 50 χρόνια, εκτοξεύτηκε το “Αpollo 11” γύρω στις 9.30 περίπου το πρωί, περίπου 3.30 το απόγευμα ώρα Ελλάδος. Στις 17 Ιουλίου πήρα το αεροπλάνο και πήγα στο Χιούστον γιατί αυτό ήταν το κέντρο με το οποίο επικοινωνούσαν οι αστροναύτες. Και εκεί είδα τα πρώτα βήματα, τα πρώτα χνάρια στη Σελήνη».

Και όλα αυτά με τα μάτια ενός φοιτητή, που έφυγε από την Ελλάδα με 150 δολάρια στη τσέπη σε ένα υπερωκεάνιο, με στόχο να κατακτήσει το άπιαστο.

«Φανταστείτε ένα νεαρό παιδί, 26 ετών ήμουν τότε, να βλέπει τα όνειρα της ανθρωπότητας να πάνε σε έναν άλλον κόσμο να γίνονται πραγματικότητα. Βλέπαμε από το χώρο ο οποίος κατά κάποιον τρόπο είχε τοποθετηθεί από τη ΝΑSΑ, περίπου 5 χιλιόμετρα μακριά από τον πύραυλο. Βλέπαμε καθώς ο πύραυλος ξεκινούσε, αλλά χωρίς θόρυβο, χωρίς ήχο, και 14 δευτερόλεπτα αργότερα ήρθε ένας παράξενος ήχος, χτύπαγε το στήθος μου. Αισθανόμουν ότι θα με ρίξει κάτω. Ενας ήχος που τον άκουγες αλλά και τον αισθανόσουν, και τα δύο μαζί».

Ηταν εκεί όταν άκουγε τις συνομιλίες του Αρμστρονγκ με το κέντρο ελέγχου όταν δύο φορές πήγε η αποστολή να καταστραφεί. Η ψυχραιμία που επέδειξε τότε ο κυβερνήτης ήταν αυτή που είχαν δει οι επιστήμονες της ΝΑSΑ στα τεστ. Δυο φορές απενεργοποιήθηκαν οι υπολογιστές και χειρίστηκε μόνος του τη σεληνάκατο.

«Φανταστείτε μία σεληνάκατο με αραχνοειδές σχήμα, το οποίο έχει φτάσει στην επιφάνεια της Σελήνης, στο τσακ γιατί είχαν υλικό, είχαν καύσιμο για 30 ακόμη δευτερόλεπτα, δηλαδή στο τσακ κυριολεκτικά προσεδαφίστηκε η σεληνάκατος. Και τα κατάφεραν. Ηταν σε τέτοια γωνία ώστε μπορούσαν να εκτοξευτούν και πάλι πίσω και να συνδεθεί πάλι με το θαλαμίσκο σε τροχιά γύρω από τη Γη. Παρ’ όλα αυτά βλέπεις έναν άνθρωπο να κατεβαίνει με κάποιες σκάλες με εικόνα, και φυσικά πολύ αχνές γιατί η τεχνολογία ήταν κυριολεκτικά νηπιακή, βλέπαμε σκιές να περπατάνε σε έναν άλλον κόσμο. Ενα όνειρο από την εποχή του Ικάρου, να πετάξουμε και να πάμε κάπου αλλού γινόταν πραγματικότητα εκείνη τη στιγμή που τα βλέπαμε. Ενα τέτοιο συναίσθημα για εμάς την εποχή εκείνη ήταν συνταρακτικό» .

Από την έντυπη έκδοση