Γράφει η ΕΛΠΙΔΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ

«Εχω κατεβάσει την ουκρανική εφαρμογή που προειδοποιεί κάθε φορά τους κατοίκους πότε πρέπει να κρυφτούν στα καταφύγια λόγω επιθέσεων για να ξέρω πότε κινδυνεύουν οι δικοί μου. Σας διαβεβαιώνω ότι οι σειρήνες ακούγονται πάνω από 10 φορές την ημέρα», περιγράφει στον «Ε.Τ.» η νεαρή φοιτήτρια.

«Ο μικρός μου αδελφός κλαίει κάθε φορά που ακούγονται ρουκέτες. Τα καταφύγια βρίσκονται τουλάχιστον 15 λεπτά μακριά από το σπίτι μας και η οικογένειά μου τρέχει στο υπόγειο, γιατί φοβάται ότι δεν θα προλάβει να φτάσει στο καταφύγιο». Η Katerina εξηγεί πως, παρά το γεγονός ότι η πόλη της δεν συμπεριλαμβάνεται στα σκληρά πεδία μάχης μεταξύ Ρώσων και Ουκρανών στρατιωτών, οι ρίψεις ρουκετών και βομβών είναι καθημερινές. «Εκατοντάδες άνθρωποι, μεταξύ των οποίων φίλοι μου και γείτονές μου, μένουν αποκλειστικά στα καταφύγια. Αγωνιούν για την επόμενη μέρα, για την επιβίωσή τους. Η οικογένειά μου όπως και πολλοί άλλοι έχουν εγκλωβιστεί στην Ουκρανία και δεν μπορούν να πάνε να βρουν τους συγγενείς τους σε άλλες χώρες, όπου θα είναι ασφαλείς».

Ο Nazar Sabri έχει έρθει κι αυτός ως φοιτητής Erasmus στο ΑΠΘ και παρακολουθεί καθημερινά με αγωνία τα νέα για τα πεδία μάχης στη χώρα του. «Ο πατέρας μου είναι από την Υεμένη και η μητέρα μου από την Ουκρανία. Εχω ξαναζήσει πόλεμο στην Υεμένη όταν ήμουν μικρό παιδί, και η εισβολή στην Ουκρανία μου φέρνει μνήμες φρίκης από το παρελθόν», εξομολογείται στον «Ε.Τ.».

Οι γονείς του Nazar βρίσκονται στην Υεμένη, όμως συμφοιτητές του, φίλοι του και γείτονές του κινδυνεύουν καθημερινά από τα ρωσικά πυρά. «Οι περισσότεροι φίλοι μου δεν θέλουν να φύγουν. Κατατάσσονται στο στρατό εθελοντικά. Ομως, μετράμε απώλειες. Πριν λίγες ημέρες έχασα έναν συμφοιτητή μου από τα πυρά στρατιωτών και οι γονείς ενός γείτονά μου εγκλωβίστηκαν στα συντρίμμια του σπιτιού τους, το οποίο χτυπήθηκε από ρουκέτα».

Ο πόλεμος έχει ανατρέψει όλη τη ζωή του Nazar. «Είμαι μακριά από τους δικούς μου ανθρώπους και, αν δεν είχα τη στήριξη όλων των ανθρώπων του Erasmus, δεν ξέρω αν θα τα είχα καταφέρει. Ομως, δεν είναι μόνο η αγωνία τού σήμερα. Είναι η αγωνία και για το μέλλον μου. Αποφοιτώ σε λίγους μήνες και με όλα αυτά που γίνονται δεν ξέρω καν αν θα καταφέρω να λάβω το πτυχίο μου. Είμαστε πάρα πολλοί που βρισκόμαστε στο πτυχίο και με τον πόλεμο κινδυνεύουμε όχι μόνο να χάσουμε δικούς μας ανθρώπους, αλλά και να βρεθούμε στον αέρα όσον αφορά το μέλλον μας», καταλήγει.