Η βρετανική υπηρεσία για την ασφάλεια της υγείας έχει ταυτοποιήσει 116 ιούς πολιομυελίτιδας από 19 δείγματα λυμάτων φέτος στο Λονδίνο, αφού πρώτα εξέδωσε προειδοποίηση για τον εντοπισμό του ιού τον Ιούνιο. Τα επίπεδα ιού πολιομυελίτιδας που βρέθηκαν και η γενετική ποικιλομορφία αποτελούν ένδειξη ότι υπάρχει μετάδοσης σε μια σειρά από περιοχές του Λονδίνου, όπως ανακοίνωσε σήμερα η υπηρεσία.
Δεν έχουν ακόμα ταυτοποιηθεί κρούσματα αλλά, σε μια προσπάθεια να προληφθεί πιθανό ξέσπασμα, οι γιατροί καλούν τώρα τα παιδιά ηλικίας 1-9 ετών για ενισχυτικά εμβόλια, παράλληλα με την ευρύτερη εκστρατεία εμβολιασμού που έχει ήδη ανακοινωθεί.
Τα ποσοστά ανοσοποίησης στην ευρύτερη περιοχή του Λονδίνου είναι ποικίλα, αλλά είναι κατά μέσο κάτω από το ποσοστό κάλυψης 95% που συστήνει ο Παγκόσμιος Οργανισμός προκειμένου να παραμένει υπό έλεγχο η πολιομυελίτιδα.
Η πολιομυελίτιδα προκαλούσε κάποτε τον θάνατο ή την παράλυση χιλιάδων παιδιών ετησίως σε όλο τον κόσμο. Δεν υπάρχει θεραπεία αλλά ο εμβολιασμός είχε ως αποτέλεσμα να έρθει πιο κοντά ο τερματισμός του τύπου της νόσου που έχει φυσική αιτιολογία. Λιγότερο από το 1% των παιδιών που μολύνονται μένουν παράλυτα.
Τι είναι η πολιομυελίτιδα
Η οξεία πολιομυελίτιδα είναι μία ιογενής λοίμωξη, η οποία αναγνωρίζεται συνήθως από την οξεία έναρξη χαλαρής παράλυσης.
Χαλαρή παράλυση συμβαίνει σε <1% των λοιμώξεων από τον ιό της πολιομυελίτιδας. Υπολειμματική παράλυση παρατηρείται στο 0.1 – 1% των κρουσμάτων, ανάλογα με τη λοιμοτοξικότητα του στελέχους και πιθανά με γενετικούς παράγοντες (η αναλογία της παράλυσης σε μολυσμένους επίνοσους ενήλικες είναι μεγαλύτερη από ότι σε βρέφη και μικρά παιδιά).
Πάνω από 90% των λοιμώξεων είναι είτε ασυμπτωματικές είτε εκδηλώνονται με μη ειδικό εμπύρετο. Άσηπτη μηνιγγίτιδα συμβαίνει στο 1% περίπου των λοιμώξεων. Μία ήπια νόσος εκδηλώνεται στο 10% των λοιμώξεων με συμπτώματα που περιλαμβάνουν εμπύρετο, κακουχία, κεφαλαλγία, ναυτία και έμετο.
Αν η νόσος εξελιχθεί σε σοβαρή πάθηση, μπορεί να παρουσιασθούν σοβαρές μυαλγίες και δυσκαμψία αυχένα και ράχης, με χαλαρή παράλυση. Η παράλυση της πολιομυελίτιδας είναι συνήθως ασύμμετρη, με εμπύρετο στην έναρξη. Ο μέγιστος βαθμός παράλυσης ολοκληρώνεται σε σύντομο χρονικό διάστημα, συνήθως εντός 3-4 ημερών. Το σημείο της παράλυσης εξαρτάται από τον εντοπισμό της κυτταρικής καταστροφής στο νωτιαίο μυελό και στο εγκεφαλικό στέλεχος. Τα κάτω άκρα προσβάλλονται πιο συχνά από τα άνω. Παραλύσεις των αναπνευστικών ή/και των προμηκικών μυών (κατάποσης) μπορεί να είναι απειλητικές για τη ζωή.
Κάποια βελτίωση της παράλυσης μπορεί να συμβεί κατά τη διάρκεια της ανάρρωσης, αλλά παράλυση που παραμένει μετά από 60 ημέρες είναι πιθανό να είναι μόνιμη. Σπάνια, μπορεί να παρουσιασθεί επανεμφάνιση της μυϊκής αδυναμίας, μετά την αποκατάσταση, πολλά χρόνια μετά την αρχική λοίμωξη («postpolio» σύνδρομο). Δεν θεωρείται ότι αυτό σχετίζεται με την παραμονή του ίδιου ιού. Καθώς έχει τεθεί ο στόχος της παγκόσμιας εκρίζωσης της πολιομυελίτιδας και έχουν γίνει σημαντικά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση, η πολιομυελίτιδα πρέπει να διακρίνεται από άλλες παραλυτικές καταστάσεις, μέσω της απομόνωσης του ιού από τα κόπρανα. Άλλοι εντεροϊοί (κυρίως τύποι 70 και 71), ιοί echo και coxsackie μπορούν να προκαλέσουν νόσο που μιμείται την παραλυτική πολιομυελίτιδα.
Η πολιομυελίτιδα παραμένει κυρίως νόσος των βρεφών και μικρών παιδιών. Στις λίγες εναπομείνασες ενδημικές χώρες, το 80-90% των κρουσμάτων αφορούν σε παιδιά <3 ετών και ουσιαστικά όλα τα κρούσματα είναι <5 ετών.
Μετά από κλινική και μετά από υποκλινική μόλυνση αναπτύσσεται ανοσία, ειδική του οροτύπου του ιού, που διαρκεί – όπως φαίνεται – για όλη τη ζωή του ατόμου. Δεύτερη προσβολή στο ίδιο άτομο είναι σπάνιο να συμβεί και είναι αποτέλεσμα μόλυνσης από ιό διαφορετικού οροτύπου. Τα βρέφη άνοσων μητέρων έχουν παροδική παθητική ανοσία.1
Λοιμογόνος παράγοντας
Ο ιός της πολιομυελίτιδας ανήκει στο γένος των εντεροϊών, της οικογένειας των pico-rna ιών. Υπάρχουν τρεις ορότυποι του ιού (1,2 και 3). Όλοι οι ορότυποι μπορούν να προκαλέσουν παράλυση. Ο ορότυπος 1 απομονώνεται πιο συχνά από περιπτώσεις παράλυσης και ο ορότυπος 3 πιο σπάνια. Ο άγριος τύπος 2 δεν έχει ανιχνευθεί να κυκλοφορεί από τον Οκτώβριο του 1999. Ο ορότυπος 1 είναι ο ορότυπος που προκαλεί πιο συχνά επιδημίες. Οι περισσότερες περιπτώσεις που συσχετίζονται με εμβόλιο οφείλονται στους τύπους 2 ή 3.
Υποδόχο
Ο άνθρωπος είναι το μόνο γνωστό υποδόχο του ιού της πολιομυελίτιδας, ο οποίος μεταδίδεται συνήθως από άτομα (ιδίως παιδιά) με ασυμπτωματική – υποκλινική λοίμωξη. Δεν υπάρχουν ασυμπτωματικοί φορείς, εκτός από ανοσοκατεσταλμένα άτομα.
Τρόπος μετάδοσης
Κυρίως μετάδοση από άτομο σε άτομο, βασικά μέσω της κοπρανο-στοματικής οδού. Ο ιός ανιχνεύεται πιο εύκολα και για μεγαλύτερο διάστημα στα κόπρανα, από ότι σε φαρυγγικές εκκρίσεις. Όπου το επίπεδο υγιεινής είναι υψηλό, η εξάπλωση μέσω φαρυγγικών εκκρίσεων μπορεί να είναι σχετικά πιο σημαντική. Σε σπάνιες περιπτώσεις, το γάλα, η τροφή και άλλα αντικείμενα μολυσμένα με κόπρανα έχουν ενοχοποιηθεί ως αγωγοί. Δεν υπάρχουν αξιόπιστες ενδείξεις εξάπλωσης μέσω εντόμων. Το νερό και τα λύματα ενοχοποιούνται σπανίως.
Χρόνος επώασης
Συνήθως 7-14 ημέρες για τις περιπτώσεις παράλυσης. Αναφερόμενο εύρος 3-35 ημέρες.
Περίοδος μεταδοτικότητας
Δεν έχει καθορισθεί σαφώς. Η μετάδοση είναι δυνατή όσο ο ιός αποβάλλεται. Ο ιός της πολιομυελίτιδας ανιχνεύεται στις φαρυγγικές εκκρίσεις σε 36 ώρες και στα κόπρανα σε 72 ώρες μετά την έκθεση στον ιό, σε κλινικές και υποκλινικές περιπτώσεις. Οι ιοί τυπικά παραμένουν στο φάρυγγα για μία εβδομάδα περίπου και στα κόπρανα για 3-6 εβδομάδες, αλλά στους ανοσοκατεσταλμένους η αποβολή ιών μπορεί να διαρκέσει πολύ περισσότερο. Τα κρούσματα είναι πιο μολυσματικά τις ημέρες πριν και μετά την έναρξη των συμπτωμάτων.1
Διάγνωση – Μέθοδοι εργαστηριακής διάγνωσης Απομόνωση ιού
Η οριστική εργαστηριακή διάγνωση απαιτεί την απομόνωση του άγριου ιού πολιομυελίτιδας από δείγματα κοπράνων, ΕΝΥ ή οροφαρυγγικές εκκρίσεις. Αν απομονωθεί ιός πολιομυελίτιδας από ένα άτομο με οξεία χαλαρή παράλυση, πρέπει να ελεγχθεί περαιτέρω, προκειμένου να προσδιορισθεί εάν ο ιός είναι του «άγριου» τύπου (δηλ. του ιού που προκαλεί νόσο) ή του τύπου του εμβολίου (ιού που μπορεί να προκύψει από στέλεχος εμβολίου). Εξειδικευμένα εργαστήρια μπορούν να ξεχωρίσουν τον «άγριο» τύπο του ιού από τα στελέχη των εμβολίων.1,2
Ορολογικές δοκιμασίες
Αύξηση του τίτλου των αντισωμάτων (>4πλάσια) δε βοηθά πλέον πολύ στη διάγνωση της μόλυνσης από άγριο ιό, καθώς ουδετεροποιητικά αντισώματα (ειδικά του οροτύπου) εμφανίζονται νωρίς και μπορεί να είναι ήδη παρόντα όταν εκδηλώνεται η παράλυση (κατά την εισαγωγή του ασθενούς στο νοσοκομείο) και να μην υπάρξει σημαντική αύξηση του τίτλου μεταξύ δύο δειγμάτων. Επιπρόσθετα, η αντισωματική απάντηση μετά από ανοσοποίηση μιμείται την απάντηση μετά από μόλυνση από τον άγριο ιό και η ευρεία χρήση των εμβολίων κάνει δύσκολη την ερμηνεία των επιπέδων των αντισωμάτων. Μπορεί ωστόσο να βοηθήσει στον αποκλεισμό της διάγνωσης της πολιομυελίτιδας σε περιπτώσεις που δεν έχουν αναπτυχθεί καθόλου αντισώματα σε ανοσοεπαρκή παιδιά.1,2
ΕΝΥ
Η απομόνωση του ιού από το ΕΝΥ είναι διαγνωστική, αλλά σπάνια επιτυγχάνεται. Σε λοίμωξη από ιό πολιομυελίτιδας, το ΕΝΥ συνήθως περιέχει αυξημένο αριθμό λευκών (10-200κύττερα/mm3, κυρίως λεμφοκύτταρα) και ήπια αυξημένη πρωτεΐνη (40-50 mg/dl). Η αναζήτηση ιών της πολιομυελίτιδας γίνεται σε ειδικά εργαστήρια που έχουν εξουσιοδοτηθεί για το σκοπό αυτό από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (Π.Ο.Υ.). Για την Ελλάδα τα κέντρα αυτά είναι το Εθνικό Κέντρο Αναφοράς Εντεροϊών στο Ελληνικό Ινστιτούτο Pasteur.
Ροή Ειδήσεων 
