Πολλοί επιστήμονες εκτιμούν ότι, ήδη από την αρχαιότητα, σημαντικές μεταβολές του κλίματος επηρέασαν τα πράγματα και στον ελλαδικό χώρο. Ακόμα και ο πόλεμος της Τροίας, τον 13ο π.Χ. αιώνα, θεωρείται από ορισμένους ότι ήταν (μεταξύ άλλων) απόρροια της απελπισίας των Ελλήνων, οι οποίοι είχαν αρχίσει να ξεμένουν από πόρους μετά από μια μακρά περίοδο ξηρασίας.

Η περίοδος αυτή φαίνεται πως επεκτάθηκε στον 12ο-8ο αιώνα π.Χ., μια εποχή που έχει μείνει γνωστή και ως «αρχαίος μεσαίωνας». Το 1190- 1050 π.Χ., οι παρηκμασμένοι πια Μινωίτες και Μυκηναίοι, πολλοί από αυτούς κτηνοτρόφοι και αγρότες, έφευγαν σωρηδόν από τα κάποτε ένδοξά τους βασίλεια, αναζητώντας ευνοϊκότερο κλίμα στα παράλια της Μικράς Ασίας, της Βόρειας Αφρικής και αλλού.

Οι ακραίες μεταβολές του κλίματος έχουν, εξάλλου, συνδεθεί με πολλούς ιστορικούς «μεσαίωνες», μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα και πολεμικές συρράξεις (βλ. επιδρομή Μογγόλων του Τζένγκις Χαν στην Ευρώπη, Τριακονταετής Πόλεμος, κατάρρευση της Δυναστείας των Μινγκ, αραβική Άνοιξη).

Πίσω στην αρχαιότητα, το κλίμα στον ευρύτερο μεσογειακό χώρο  άρχισε να γίνεται αυτό που λέμε «εύκρατο» μόλις γύρω στο 350 π.Χ., καταλήγοντας, βέβαια, σε μια απότομη «ψύξη» τον 4ο αιώνα μ.Χ., η οποία, όλως τυχαίως (;) συνέπεσε και με την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Πολύ νωρίτερα, περί το 2.200 π.Χ., η εμφάνιση των πρώτων ελληνόφωνων φύλων στην Ελλάδα συνδέεται από πολλούς με μια σημαντική αύξηση των βροχοπτώσεων στον ελλαδικό χώρο. Κάποιοι ταυτίζουν το συμβάν αυτό με τον μυθικό κατακλυσμό του Δευκαλίωνα που, βέβαια, δεν αποτελεί τον μοναδικό «Κατακλυσμό» που έχει ποτέ καταγραφεί από την ιστορία και την μυθολογία (βλ. το  Έπος του Γκιλγκαμές και τον κατακλυσμό των Σουμερίων, τη βιβλική ιστορία του κατακλυσμού του Νώε, την ινδουιστική ιστορία του Μανού, ακόμα και την μεγάλη πλημμύρα που συνέβη, σύμφωνα με τους Σκανδιναβούς, στις «απαρχές του κόσμου»).

Αν πάμε ακόμη πιο πίσω- πολύ πιο πίσω- θα δούμε ότι το κλίμα της Γης, εν συνόλω, άλλαξε πολλές φορές δραματικά. Η περίφημη «Εποχή των Παγετώνων» -που έφτασε να γίνει μέχρι και… ταινία κινουμένων σχεδίων -δεν ήταν, στην πραγματικότητα, μία, αλλά πολλές περισσότερες, εκ των οποίων πέντε υπήρξαν οι μεγαλύτερες και πιο σημαντικές.

Οι πέντε βασικές «Εποχές των Παγετώνων» που έπληξαν τη Γη μας παρατηρήθηκαν με σημαντική χρονική διαφορά μεταξύ τους. Η πρώτη ξεκίνησε 2,4 δις χρόνια πριν και έληξε στα 2,1 δις χρόνια, η επόμενη σημειώθηκε στα 850-635 εκατομμύρια χρόνια πίσω. Η τρίτη ήρθε στα 460-430 εκατ. χρόνια πριν, η τέταρτη στα 360-260 εκατ. χρόνια και η πέμπτη στα 2,6 εκατ. χρόνια πριν.

Η τελευταία Εποχή των Παγετώνων, γνωστή ως «τεταρτοταγής παγετώνας» ή «παγετώνας της Πλειστόκαινου», κατά κάποιο τρόπο διαρκεί μέχρι και σήμερα, με παγωμένες περιόδους διάρκειας 100.000 χρόνων που διακόπτονται από θερμότερες περιόδους, αντίστοιχης διάρκειας. Η «κατεξοχήν» τώρα, Εποχή των Παγετώνων, που έχει ενταχθεί και στην…ποπ κουλτούρα, αποτέλεσε κομμάτι αυτής της πέμπτης Εποχής και σημειώθηκε στα 115.000-11.700 χρόνια πριν. Η Εποχή αυτή είχε και τα καλά της, καθώς συνέβαλε, με τον τρόπο της, στην εξέλιξη του Homo Sapiens, ο οποίος χρειάστηκε να γίνει πιο εφευρετικός και προσαρμοστικός, προκειμένου να επιβιώσει μέσα στο δριμύ ψύχος.

Ιστορικά, οι απότομες αλλαγές του κλίματος συνέβησαν εξαιτίας ποικίλων παραγόντων, όπως οι μεγάλες μετακινήσεις των τεκτονικών πλακών, που δημιουργούσαν νέα χερσαία και θαλάσσια όρια και γεωμορφολογικούς σχηματισμούς (π.χ. οροσειρές), αλλάζοντας τα δεδομένα στην θερμοκρασία της θάλασσας και την κίνηση των ανέμων.

Η εμφάνιση και εξαφάνιση ειδών στον πλανήτη επίσης επηρεάζει, αλλά και επηρεάζεται από το κλίμα, όπως συμβαίνει και με τους περισσότερους  «φυσικούς» παράγοντες που συντελούν στην κλιματική αλλαγή.

Άλλοι παράγοντες είναι οι αλλαγές στη δραστηριότητα του Ήλιου, οι ανωμαλίες στην κίνηση της Γης, η έντονη ηφαιστειακή δραστηριότητα και η συνεπακόλουθη έκλυση λάβας σε τεράστιες ποσότητες. Ειδικά η λάβα είναι ικανή να «γεμίσει» την ατμόσφαιρα με διοξείδιο του άνθρακα, αρκετό ώστε να εξαφανίσει εκατοντάδες είδη από προσώπου Γης, όπως έγινε και στα 201, 3 εκατ. χρόνια πριν. Παρεμπιπτόντως, τα ποσοστά διοξειδίου του άνθρακα που προέκυψαν τότε είναι πολύ κοντά στα ποσοστά που εκτιμάται ότι θα φτάσει το διοξείδιο, μέχρι τα τέλη του 21ου αιώνα.

Ακόμα και η έλευση αστεροειδών είναι ικανή να μεταβάλει το κλίμα της Γης τρομακτικά. Στο κάτω-κάτω, ένας τέτοιος εικάζεται πως προκάλεσε την εξαφάνιση των δεινοσαύρων, 66 εκατομμύρια χρόνια πριν.

Ο αστεροειδής αυτός φέρεται να εκτόξευσε τόση πολλή σκόνη και θειάφι στην ατμόσφαιρα, ώστε να «θολώσει» το ηλιακό φως και να παγώσει τη Γη κατά 20 βαθμούς Κελσίου, ενώ παράλληλα έκανε και το νερό της θάλασσας πιο όξινο.

Εκτός από το να «θολώνει» για διάφορους λόγους, ο Ήλιος αυξομειώνει την λαμπρότητά του και για άλλους, δικούς του λόγους (αυτή την στιγμή η φωτεινότητά του είναι σχετικά χαμηλή, οπότε δεν μπορούμε να τον κατηγορήσουμε για την υπερθέρμανση του πλανήτη μας).

Αφού, λοιπόν, η φύση φροντίζει γενικά από μόνη της για τις μεγάλες αλλαγές στο κλίμα, γιατί «σκοτίζεται» τόσος κόσμος με τη σημερινή κατάσταση;

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η κλιματική αλλαγή καθαυτή, αλλά ο ρυθμός και ο τρόπος με τον οποίο συμβαίνει. Είτε μας αρέσει, είτε όχι, είναι κοινή παραδοχή ότι η βιομηχανική και καταναλωτική δραστηριότητα του ανθρώπου έχει επηρεάσει πολύ- και κατά τρόπο μη απόλυτα «φυσικό»- τα επίπεδα των λεγομένων αερίων του «θερμοκηπίου» στην ατμόσφαιρα, όπως το διοξείδιο του άνθρακα, το μεθάνιο, τα οξείδια του αζώτου, οι χλωροφθοράνθρακες και το όζον.

Η Γη δεν προλαβαίνει να αντιδράσει- ή έστω, αντιδρά με τρόπο που προβληματίζει, όταν μέσα σε μόλις 171 χρόνια (από το 1850 μέχρι σήμερα) τα ποσοστά του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα αυξάνονται από τα 280 στα 410 εκατομμυριοστά (ppm).

Το «κακό» είναι πως η υπερθέρμανση του πλανήτη λόγω των βιομηχανικών κ.ά. εκπομπών του CO2 στην ατμόσφαιρα οδηγεί στο λιώσιμο των πάγων, με αποτέλεσμα την έκλυση ακόμα περισσότερου διοξειδίου, το οποίο βρισκόταν παγιδευμένο στους αρχαίους παγετώνες.

Ένας διπλασιασμός του ποσοστού του CO2 σε σχέση με την προβιομηχανική εποχή, ο οποίος εκτιμάται ότι θα έρθει γύρω στο 2075, θα μας επαναφέρει στην ακραία θερμότητα εποχών όπως η Ιουρασική (201,3 εκατ. χρόνια με 145 εκατ. χρόνια πριν), που δεν είναι απαραίτητα…βιώσιμη για τους ανθρώπους.

Όσο και αν κάποιοι υποστηρίζουν ότι «ο άνθρωπος θα επιβιώσει» ή ο «πλανήτης θα τα καταφέρει», είναι σαφές πως μέσα σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα συντελούνται αλλαγές, που συνήθως θέλουν εκατοντάδες χιλιάδες, ή και εκατομμύρια χρόνια, ώστε να συντελεστούν ομαλά.

Στον βαθμό που οι αλλαγές αυτές οφείλονται, λοιπόν, στην ανθρώπινη δραστηριότητα, είναι λογικό να λέμε πως είναι και ανθρώπινη υπόθεση το να μπει ένα «φρένο» στην κλιματική αλλαγή. Οι δεινόσαυροι δεν μπόρεσαν να αντιδράσουν. Εμείς όμως;