SULLY ***

ΗΠΑ, 2016
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΚΛΙΝΤ ΙΣΤΓΟΥΝΤ
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ: ΤΟΜ ΧΑΝΚΣ, ΑΑΡΟΝ ΕΚΧΑΡΤ

Σε πιο βατά πεδία εισέρχεται ο Κλιντ Ιστγουντ με αυτή την ταινία και ενδεχομένως να σας δημιουργηθούν και δεύτερες σκέψεις για τη σκοπιμότητα μιας τέτοιας προσπάθειας, δεδομένης της πολιτικής τοποθέτησης του βετεράνου δημιουργού. Ομως το «Sully» δεν παύει να είναι μια ταινία στην οποία θαυμάζεις τον άμεσο και ειλικρινή τρόπο με τον οποίο γυρίστηκε. Οσο για τον Τομ Χανκς, λίγα πράγματα μπορεί κανείς να πει. Μπορεί για τους περισσότερους να έχει περάσει σε δεύτερο πλάνο και οι ταινίες στις οποίες επιλέγει να πρωταγωνιστεί να αντιπροσωπεύουν ίσως μια ξεπερασμένη εποχή του Χόλιγουντ, εδώ όμως μας θυμίζει πόσο σπουδαίος ηθοποιός είναι και πόσο αβίαστα μπορεί να ανεβάσει τον πήχυ ακόμη και στις πιο άγονες προσπάθειες.
Ο βραβευμένος ηθοποιός υποδύεται τον πιλότο Τσέσλι Σάλενμπεργκερ ή απλά «Σάλι», που τον Ιανουάριο του 2009 υποχρεώθηκε σε «προσγείωση» στον ποταμό Χάντσον της Νέας Υόρκης, καθώς λίγο μετά την απογείωσή του έχασε και τους δύο κινητήρες από σμήνη πουλιών. Επιβάτες και προσωπικό βγήκαν άθικτοι από εκείνη την περιπέτεια και ο Σάλι αντιμετωπίστηκε ως ήρωας, που με την εμπειρία του και την ικανότητά του απέτρεψε μια μεγάλη τραγωδία. Ο Ιστγουντ όμως επιλέγει να φωτίσει και τα γεγονότα που ακολούθησαν, καθώς τόσο ο Σάλι όσο και ο συγκυβερνήτης του (ο επίσης υπέροχος Ααρον Εκχαρτ) βρέθηκαν να κατηγορούνται ότι θα μπορούσαν να είχαν αποτρέψει την «προσγείωση» στον ποταμό. Ολα αυτά τη στιγμή που τα media πολιορκούν τον πιλότο και την οικογένειά του και θέτουν τα δικά τους ερωτήματα.
Ο Κλιντ Ιστγουντ επιλέγει να ανοίξει εξαιρετικά την ταινία με μια σκηνή-εφιάλτη, ενώ στη συνέχεια αφηγείται το συμβάν με αναδρομές στο κοντινό και το απώτερο παρελθόν, προκειμένου να αναδείξει τόσο τις πτυχές της προσωπικότητας του ήρωά του όσο και τους κρίσιμους χειρισμούς του πριν και μετά την ασφαλή «προσγείωση». Ο βετεράνος Αμερικανός πιστεύει ακόμα στους ήρωες και έχει τον τρόπο να σε κάνει να το πιστέψεις κι εσύ.

ΜΠΕΝ ΧΟΥΡ **

(BEN HUR)
ΗΠΑ, 2016
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΤΙΜΟΥΡ ΜΠΕΚΜΑΜΠΕΝΤΟΦ
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ: ΤΖΑΚ ΧΙΟΥΣΤΟΝ, ΜΟΡΓΚΑΝ ΦΡΙΜΑΝ

Ο Ισραηλινός πρίγκιπας Τζούντα Μπεν Χουρ συλλαμβάνεται από τους Ρωμαίους με την κατηγορία της απόπειρας δολοφονίας του αξιωματικού Μεσάλα με τον οποίο μεγάλωσαν σαν αδέλφια, κάτω από την ίδια στέγη. Ο Μπεν Χουρ γίνεται σκλάβος, αλλά όταν καταφέρει να αποδράσει βρίσκεται να εκπαιδεύεται ως αρματοδρόμος. Ο μεγάλος του αντίπαλος στην αρένα θα είναι ο ίδιος ο αδελφικός του φίλος.
Ενα «εύκολο» και χωρίς πολλές διατυπώσεις ριμέικ της ταινίας-θρύλος μάς προτείνει ο Τιμούρ Μπεκμαμπέντοφ, ο οποίος δεν καταφέρνει να παραδώσει τελικά κάτι περισσότερο από μια τυπική ταινία που αναφέρεται σε εκείνη την εποχή. Οι λήψεις είναι κατά διαστήματα εντυπωσιακές, τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι αξιοπρεπή, όπως και οι ερμηνείες οι οποίες ποτέ δεν γίνονται πομπώδεις και υπερβολικές. Ομως, υπάρχει το προηγούμενο, τόσο της ταινίας όσο και του ίδιου του σκηνοθέτη, και αυτό σε προδιαθέτει για κάτι πραγματικά μεγαλειώδες, που τελικά ποτέ δεν έρχεται. Αν ακούσεις μάλιστα και το αταίριαστο τραγούδι των τίτλων τέλους, το εγχείρημα σε κάνει πραγματικά να απορείς για τις επιλογές της παραγωγής.

HANDS OF STONE: ΜΑΖΙ ΩΣ ΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ***

(ΗANDS OF STONE)
ΗΠΑ, 2016
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΤΖΟΝΑΘΑΝ ΤΖΑΚΟΥΜΠΟΒΙΤΖ
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ: ΕΝΤΓΚΑΡ ΡΑΜΙΡΕΖ, ΡΟΜΠΕΡΤ ΝΤΕ ΝΙΡΟ

Ο Ρομπέρτο Ντουράν ξεκίνησε από τις φτωχογειτονιές της Πόλης του Παναμά και κατάφερε να γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής του μποξ, νικώντας τα μεγαθήρια του αθλήματος στη δεκαετία του ’70. Παρά τον άστατο χαρακτήρα του και την, ως ένα σημείο, έλλειψη επαγγελματισμού που τον διέκρινε, άφησε ιστορία στο άθλημα και έγινε σημείο αναφοράς για τη χώρα του αλλά και παγκοσμίως. Ευτύχησε, βέβαια, να έχει δίπλα του ένα μετρημένο προπονητή ο οποίος πίστεψε στις δυνατότητές του και δεν τον άφησε ποτέ να παραδοθεί οριστικά στα αυτοκαταστροφικά του πάθη.
Τυπική αλλά καλογραμμένη βιογραφία του μποξέρ από τον Παναμά και ακόμα και αν η πυγμαχία δεν είναι η αδυναμία σας, ακόμα και αν το όνομα του αθλητή δεν σας λέει τίποτα, το «Μαζί ως την κορυφή» έχει αρκετές αρετές για να σας παρασύρει στην παθιασμένη αφήγησή του. Πρώτα από όλα ο ίδιος ο πρωταγωνιστής που έχει μελετήσει άριστα το ρόλο του και έχει γίνει ένα με τον άνθρωπο που υποδύεται. Ο τσαμπουκάς του, η επιμονή του, η αίσθηση του δρόμου που αποπνέει ο Εντγκαρ Ραμίρεζ σε τραβάνε από το μανίκι για να δεις πού θα καταλήξει αυτή η χωρίς ανάσα πορεία μέσα και έξω από τα σχοινιά. Δίπλα του ο Ρόμπερτ ντε Νίρο. Ενας άλλος θρύλος που τα τελευταία χρόνια κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να μας κάνει να ξεχάσουμε το ένδοξο παρελθόν του. Ομως, εδώ παραδόξως θυμάται τον καλό εαυτό του και χωρίς να κάνει την υπέρβαση, λειτουργεί σε πλήρη αντιστοιχία με το πρότυπο του προσγειωμένου προπονητή-πατέρα και υπογράφει μια από τις πιο αξιοπρεπείς ερμηνείες των τελευταίων ετών. Γίνεται και μια απόπειρα να συνδεθεί η αφήγηση με το πολιτικό παρασκήνιο της εποχής, αλλά χωρίς ιδιαίτερη φροντίδα να παρουσιαστεί ολοκληρωμένα.

ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΛΙΓΚΑΣ

[email protected]

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου