Η ταινία αφορά στο Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων, τη φρικτή εκτέλεση εκατοντάδων ανδρών από τους ναζί στις 13 Δεκεμβρίου 1943. Η αφήγηση περιστρέφεται γύρω από τις αναμνήσεις από το γεγονός ενός επιζώντος, που τον υποδύεται ο Μαξ φον Σίντοου, που τις διηγείται στη δικηγόρο του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών. Εκείνη έχει ταξιδέψει στα Καλάβρυτα, για να μάθει από «πρώτο χέρι», όπως λέει, τις λεπτομέρειες της ιστορίας, καθώς στη συνέχεια το έργο της είναι να αποφύγει η γερμανική κυβέρνηση στα δικαστήρια τις πολεμικές αποζημιώσεις.

Αφηγήσεις

«Με άγγιξε πολύ η επίσκεψη που έκανα στο Μουσείο του Ολοκαυτώματος στα Καλάβρυτα με τις φωτογραφίες των θυμάτων η μία δίπλα από την άλλη. Αλλά και οι αφηγήσεις από τα πρόσωπα με τα οποία μιλήσαμε. Οι ναζί πυροβολούσαν τους εκτελεσθέντες επί είκοσι ολόκληρα λεπτά. Επί δύο ώρες έδιναν τις χαριστικές βολές σε όσους δεν είχαν ακόμη πεθάνει. Τα παιδιά και οι γυναίκες που έμειναν πίσω δεν είχαν τίποτα. Ετρωγαν ψωμί ποτισμένο με το αίμα των θυμάτων. Με έπιασε η ψυχή μου με όλα αυτά. Δεν υπάρχει καλός ναζί. Τελεία», λέει κατηγορηματικά. Ομως, στην ταινία ένας Αυστριακός ναζί άνοιξε μία από τις πόρτες του σχολείου όπου ήταν εγκλωβισμένες οι γυναίκες με τα παιδιά, για να καταφέρουν να ξεφύγουν από την πυρκαγιά. Πρόκειται για τη σκηνή που προκάλεσε τις αντιδράσεις του Συλλόγου των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος, που υποστηρίζουν ότι αυτό δεν συνέβη ποτέ. «Θέλω να πιστεύω ότι αρκετοί μπορούν να αλλάξουν, να βγει το ανθρώπινο στοιχείο από μέσα τους. Για αυτόν τον λόγο εντάξαμε στην ταινία αυτήν τη σκηνή. Ακούσαμε και αφηγήσεις για κάποιους ναζί που έκρυψαν μερικά παιδιά για να γλιτώσουν την εκτέλεση, αλλά αυτό δεν το βάλαμε στην ταινία», λέει ο Νικόλας Δημητρόπουλος και προσθέτει: «Πρόκειται για μυθοπλασία. Το λέει στην αρχή της ταινίας. Είναι εμπνευσμένη από τα γεγονότα, όχι βασισμένη σε αυτά».

Το κύκνειο άσμα του Μαξ φον Σίντοου

Το «Καλάβρυτα 1943» είναι και η τελευταία εμφάνιση του θρυλικού Μαξ φον Σίντοου στη μεγάλη οθόνη. Ο σπουδαίος ηθοποιός πέθανε λίγους μήνες μετά τα γυρίσματα. «Την αγάπησε την ιστορία από την πρώτη στιγμή που του στείλαμε το σενάριο. Ηθελε πολύ να είναι ο ίδιος παρών στα γυρίσματα και όχι ο σωσίας του. Ενιωθε σαν ένας από τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας και του άρεσε που είχαμε μικρό συνεργείο. Του θύμισε τις παλιές εποχές στην καριέρα του. Ηταν κύριος. Στο Μουσείο του Ολοκαυτώματος δάκρυσε», λέει ο Νικόλας Δημητρόπουλος για τον μεγάλο πρωταγωνιστή. «Κρίμα που δεν πρόλαβε να δει την ταινία ολοκληρωμένη αλλά μόνο αποσπάσματά της», προσθέτει.

«Σε καλό δρόμο ο ελληνικός κινηματογράφος»

Ρωτήσαμε τον Νικόλα Δημητρόπουλο και για το ελληνικό σινεμά. «Ο Λάνθιμος άνοιξε δρόμους. Η Τσαγγάρη επίσης. Μου άρεσε πολύ και το “Digger” του Τζορτζ Γρηγοράκη πιο πρόσφατα. Ο ελληνικός κινηματογράφος βρίσκεται σε καλό δρόμο, αλλά πιστεύω ότι λείπουν οι ποιοτικές ταινίες που απευθύνονται στο ευρύ κοινό. Ισως, εκεί πρέπει να προσπαθήσουμε λίγο περισσότερο», λέει. Οσο για την πανδημία και τη ζημιά που έκανε στις αίθουσες, τονίζει: «Πρόσφατα έμαθα ότι η τελευταία ταινία του Τζέιμς Μποντ ξεπέρασε σε εισιτήρια στην Αγγλία το “Endgame” των Avengers. Αυτό είναι πολύ ενθαρρυντικό για τις αίθουσες. Πρέπει όμως να υπάρχουν επιλογές στο τι μπορεί να δει ο θεατής στους κινηματογράφους. Να μην έχουμε, δηλαδή, μονοπώλιο των υπερπαραγωγών, αλλά να υπάρχει και η επιλογή να μπορείς να βλέπεις και ταινίες μικρότερου προϋπολογισμού. Ή να παρέχονται μηνιαίες κάρτες, όπως στη Γαλλία. Θα ανακάμψουν οι αίθουσες, θα το ξεπεράσουν και αυτό το πλήγμα», διαβεβαιώνει.