Με την 761/2024 απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας απορρίφθηκε αίτηση ακυρώσεως του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων κατά της απόφασης της Υπουργού Πολιτισμού, με την οποία ανακλήθηκαν προηγούμενες αποφάσεις παραχώρησης ακινήτων επί της οδού Ερμού 134 – 136 στον εν λόγω Σύλλογο.

Το ένα από τα ακίνητα αυτά είχε απαλλοτριωθεί υπέρ του Δημοσίου για αρχαιολογικούς σκοπούς ήδη από το έτος 1973 κατ’ εφαρμογή της αρχαιολογικής νομοθεσίας, λόγω της σημασίας του ως πολιτιστικού στοιχείου. Για τον ίδιο λόγο, το επίμαχο κτίριο κηρύχθηκε, στη συνέχεια, τόσο ως διατηρητέο κτίριο κατά την πολεοδομική νομοθεσία όσο και ως νεώτερο μνημείο κατά την αρχαιολογική.

Από τη δικογραφία, εξάλλου, προέκυψε ότι στο ακίνητο, το οποίο περιλαμβάνει και τον αύλειο χώρο του κτιρίου, είχαν διενεργηθεί πολλές εκδηλώσεις από τρίτους, με τη συναίνεση του Συλλόγου (“ετήσιο πάρτι για την οικονομική της ενίσχυση πραγματοποιεί σήμερα από τις 10 το βράδυ η Ένωση … 5 ευρώ με ποτό …”, “… η … μπροστά στις εκλογικές μάχες ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ …”, “Ι. Γλέντι … το καθερωμένο μας ραντεβού … μεταφέρεται … στο κτίριο Ελλήνων Αρχαιολόγων … θα σερβίρεται …”, “Μεγάλο Καλοκαιρινό Πάρτυ του Εντευκτηρίου …”, “… στον κήπο του ΣΕΑ … μετά τις 22.00 μεγάλο πάρτυ με φοβερές μουσικές και ποτά μέχρι το πρωί …”, “Δικαιοσύνη για το έγκλημα …” κ.ά.).

Ενόψει τούτων, η Υπουργός Πολιτισμού ανακάλεσε τις πράξεις παραχώρησης με δύο, κατά βάση, αιτιολογικά ερείσματα: α) ότι η συστηματική παραχώρηση του δημοσίου ακινήτου σε τρίτους από τον ως άνω Σύλλογο, προς τον οποίο αυτό είχε παραχωρηθεί, συνιστούσε παράβαση των όρων παραχώρησής του προς αυτόν, και β) ότι η περαιτέρω παραχώρηση του ακινήτου σε τρίτους εκ μέρους του Συλλόγου έθετε σε κίνδυνο το κηρυγμένο μνημείο και, για το λόγο αυτό, η ανάκληση της παραχώρησης υπαγορευόταν από λόγους δημοσίου συμφέροντος.

Ο αιτών Σύλλογος στο πλαίσιο της διοικητικής διαδικασίας που προηγήθηκε της ανάκλησης, ισχυρίστηκε, όπως προκύπτει από τα στοιχεία της υπόθεσης, ότι “ο Σύλλογος πήρε την απόφαση να ανοίξει το κτήριο στο κοινό, καθώς πρόκειται για δημόσιο κτήριο …και θα συνεχίσει να το κάνει στο πλαίσιο των σκοπών που ορίζει το καταστατικό του”.

Το Δικαστήριο, έκρινε ότι οι πράξεις παραχώρησης του όλου ακινήτου στον Σύλλογο συνιστούσαν θετικό μέτρο για την ανάδειξη του παραχωρηθέντος μνημείου, για την οποία αποτελούσε εγγύηση η ιδιότητα των παραχωρησιούχων ως αρχαιολόγων. Όμως, κατά την απόφαση, οι πράξεις αυτές “… δεν περιελάμβαναν … τη δυνατότητά του … να διαθέτει …τη χρήση του παραχωρηθέντος στον ίδιο ακινήτου σε τρίτους, οι οποίοι, άλλωστε δεν δεσμέυονταν από τους καταστατικούς σκοπούς του, … για την πραγματοποίηση εκδηλώσεων ανοικτών στο κοινό που … επέτρεπαν την προσέλευση απροσδιόριστου αριθμού ατόμων στο μνημείο για την ανάπτυξη πάσης φύσεως δραστηριοτήτων …”. Κατόπιν τούτου, το Δικαστήριο έκρινε ότι η ανάκληση της παραχώρησης ήταν νομίνως αιτιολογημένη και απέρριψε την αίτηση του Συλλόγου.