Αναλυτικά έγραψε:
«(…) Ένα καμαράκι στη μέση της ταράτσας, παλιό πλυσταριό και ο πάγκος με τα σχοινιά. (…) Όσην ώρα ο ξανθός με τους παραφουσκωμένους μυς βάραγε φάλαγγες, οι άλλοι χοροπηδάγανε απάνω μου, πατούσαν στο στομάχι μου, μου σφίγγανε τον λαιμό, μου ανάβανε σπίρτα να μου κάψουνε τα μάτια.

Τι βλακεία να τους φωνάξω ότι θέλω να βλέπω όση ώρα βασανίζομαι. (…) Σε μια στιγμή, μου είπε: «Μίλα, γιατί θα σ΄ αφήσω μόνη σου με αυτούς εδώ και κανείς δε θα τους συγκρατήσει», και άρχισε ο ίδιος να μου ξεσκίζει το φουστάνι… Μετά μου κλείσανε το στόμα με μια πατσαβούρα.

Ο Σπανός χτύπαγε μια το κεφάλι μου, μια το άδειο καζάνι που ήταν δίπλα. Και μετά βάλανε μπροστά το μηχάνημα που κάνει θόρυβο μοτοσικλέτας. «Μη φωνάζεις, κανείς δε σ΄ ακούει, κανείς, μίλα, λέγε!».

Τότε τρόμαξα. Τρόμαξα πολύ. Σε μια στιγμή ο Σπανός λέει: «Να την ρίξουμε από την ταράτσα κάτω να γίνει κομμάτια». Τότε ανάσανα. Τό θελα τόσο πολύ να πεθάνω. Μα δεν το κάνανε. (…)»

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Μπουμπουλίνας 18», της ηθοποιού Κίττυς Αρσένη.

Αφιερωμένο εξαιρετικά στην κόρη μου που δεν έμαθε στο σχολείο για τα εγκλήματα που συνέβησαν πριν από 50 χρόνια στη χώρα.
Οι εξορίες, τα βασανιστήρια, οι δολοφονίες, φαντάζουν στα παιδιά μας ως μακρινά ιστορικά παραμύθια.
Μόνο για το Πολυτεχνείο έχουν μάθει δυο πράγματα κι αυτό επειδή είναι αργία και σχολική γιορτή.

Ήρωες όπως ο Παναγούλης, ο Μουστακλής, ο Λεντάκης, ο Κουμάνταρος, η Μαρία Μπέκετ (για να αναφέρω μόνο λίγους από τους απόντες) δεν τους λένε τίποτα.
Αντιθέτως, πρόλαβαν και άκουσαν τους φανφαρόνους να φωνάζουν στα τηλεοπτικά παράθυρα ότι «η Χούντα δεν τελείωσε το ‘73».

«Και αυτό που ζούμε σήμερα, Χούντα είναι», έλεγαν τα τελευταία χρόνια – και πριν να φέρουν τα δικά τους μνημόνια – οι υπουργάρες του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Και έτσι βέβαια απάλυναν τον φόβο και τον τρόμο της Χούντας. Τέλος πάντων, ας μην παραστρατήσω. Ας πούμε σήμερα στα παιδιά μας τι σημαίνει Χούντα. Και δια αυτού να καταλάβουν τι σημαίνει ελευθερία – αγώνας – δικαιώματα».

Η ανάρτηση του Σταύρου Θεοδωράκη στο facebook