Όπως πολλοί θα μαντέψατε σωστά, οι δικηγόροι εξακολουθούν να είναι, όπως και πριν τη Μεταπολίτευση, το “κόμμα” που πλειοψηφεί στη Βουλή, με ποσοστό 15,7 % επί των 300.

Ακολουθούν οι γιατροί (12,6%), οι επιστήμονες (φυσικοί, χημικοί, μαθηματικοί, κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι με 12,6%), οι πανεπιστημιακοί (9,6%), οι οικονομολόγοι (8,8%), οι υπάλληλοι (8,4%), τα διευθυντικά στελέχη (6,5%), οι δάσκαλοι και οι καθηγητές μέσης εκπαίδευσης (5%), ενώ μικρή είναι η συμμετοχή των εργατών-αγροτών (1,9%), των τεχνικών επαγγελμάτων (1,1%) και των αξιωματικών ενόπλων δυνάμεων (1,1%).

Αυτά και άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία περιέχονται στην έκδοση του Εθνικού Κέντρου Πολιτικών Ερευνών «Η πολιτική αντιπροσώπευση στην σύγχρονη Ελλάδα», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Παπαζήση, σε επιμέλεια της ερευνήτριας Μανίνας Κακεπάκη. Στις 230 σελίδες του τόμου καταγράφονται, αξιολογούνται και σχολιάζονται τα χαρακτηριστικά των μελών του ελληνικού κοινοβουλίου από το 1996 έως τη σημερινή Βουλή.

Μελετώντας τους πολλούς πίνακες, όπως αναφέρει το Αθηναϊκό Πρακτορείο, μένει κανείς στα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι υπάρχει υπεροχή πτυχιούχων ΑΕΙ μεταξύ των κοινοβουλευτικών μας , με ένα μικρό προβάδισμα στους άνδρες. Τα πανεπιστημιακά πτυχία εσωτερικού και εξωτερικού είναι 51,3%, οι μεταπτυχιακοί τίτλοι 19,8 %, ενώ το άθροισμα μεταπτυχιακών και διδακτορικών τίτλων αγγίζει το 32%. Συνολικά το 83% των εθνοπατέρων και εθνομητέρων κατέχει τίτλους ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και μόνο ένα 7% δεν διαθέτει πτυχίο ή μεταπτυχιακό τίτλο.

Πρόκειται για ένα πολιτικό προσωπικό που έχει να επιδείξει υψηλές βαθμίδες εκπαίδευσης και μάλιστα υπερβαίνει σε τίτλους το κοινοβουλευτικό προσωπικό άλλων ευρωπαϊκών κοινοβουλίων, των οποίων τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά κυμαίνονται γύρω στο 65-80% των ακαδημαϊκών τίτλων.

Από ποια κανάλια όμως εισέρχονται οι υποψήφιοι στον πολιτικό στίβο; Ποια είναι η προϋπηρεσία τους; Και ποια η προηγούμενη δράση τους; Η θητεία στο κόμμα-σωστά μαντέψατε-συγκεντρώνει τα μεγαλύτερα ποσοστά (52,5% στους 1.058 βουλευτές που εξετάστηκαν). Έπεται η εκλογή στην αυτοδιοίκηση (39%) και τρίτη κατά σειρά η συμμετοχή σε συνδικαλιστικές οργανώσεις (27%). Ακολουθεί, σε μεγάλη απόσταση, η υπηρεσία σε ευρωπαϊκές θέσεις (3,2%).

Η μελέτη, η οποία επεκτείνεται σε οκτώ εκλογικές αναμετρήσεις, εστιάζει στις βασικές κοινωνικο-δημογραφικές μεταβλητές, δηλαδή το επίπεδο εκπαίδευσης, το επάγγελμα και το φύλο, διερευνά τις διαφοροποιήσεις στα δύο φύλα όσον αφορά την κατάκτηση υπουργικών θώκων, ( όπου υστερούν οι γυναίκες ), αναλύει την γεωγραφική διάσταση της αντιπροσώπευσης, αξιολογεί το θεσμό των βουλευτών επικρατείας και εξετάζει το μεγάλο μέγεθος των εκλογικών περιφερειών.

Οι συγγραφείς των ξεχωριστών ενοτήτων είναι οι: Γιάννης Καραγιάννης λέκτορας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, Φανή Μ. Κουντούρη διδάκτορας της Σορβόνης, Κωστής Πιερίδης υποψήφιος διδάκτορας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Σταύρος Σκρίνης διδάκτορας στο Πάντειο.

Ο τόμος αποτελεί την ακτινογραφία όσων προσωποποιούν τον πανταχόθεν βαλλόμενο κοινοβουλευτικό θεσμό. Για τον οποίον μέχρι στιγμής τουλάχιστον, δεν έχει βρεθεί κάποιος ελκυστικότερος. Παρά τις σκιές της, η Αστική Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, φαίνεται να είναι, ό,τι καλύτερο έχουμε. Άλλωστε, μην το ξεχνάμε, εμείς τους στέλνουμε εκεί…