Αναλυτικά το άρθρο του τρεις φορές χρυσού ολυμπιονίκη, ο οποίος μάλιστα έχει υπάρξει και σημαιοφόρος της ολυμπιακής ομάδας:

Υπάρχουν δύο διαφορετικά θέματα μέσα στην ίδια συζήτηση. Το πρώτο έχει να κάνει με τη διατήρηση ή μη των μαθητικών παρελάσεων. Και το δεύτερο με την επιλογή του σημαιοφόρου.

Εδώ και δεκαετίες έχουμε κατακτήσει το προνόμιο να μην απαιτούμε από τη νεολαία μας την επίδειξη στρατιωτικού πνεύματος. Υπάρχουν πλέον πολύ πιο δημιουργικοί και χρήσιμοι τρόποι για να καμαρώσουμε τα παιδιά μας ως το μέλλον της κοινωνίας μας. Και είναι καλύτερο, από το να τα βλέπουμε σε σειρές με το ίδιο βήμα, να τα παρακολουθούμε απελευθερωμένα και δημιουργικά. Για να τιμήσεις τους αγώνες του έθνους, δεν είναι απαραίτητο να βαδίσεις σαν στρατιώτης. Μπορείς, μαζί με τη μνήμη, να καταθέσεις προσφορά και ιδέες που θα κάνουν καλύτερο αυτόν τον τόπο. Θα ήταν ιδανικό αν στις εθνικές επετείους οι μαθητικές κοινότητες αναλάμβαναν πρωτοβουλίες κοινωνικής προσφοράς, ως ένδειξη τιμής προς εκείνους που προσέφεραν πολύ περισσότερα: τη ζωή τους.

Ομως γνωρίζω ότι, στην πατρίδα μας, η πλειονότητα της κοινής γνώμης είναι υπέρ των μαθητικών παρελάσεων. Πρόκειται, άλλωστε, για παράδοση. Το υπουργείο Παιδείας αποφάσισε η επιλογή των σημαιοφόρων να γίνεται με κλήρωση. Η σημαία δεν θα παραδίδεται στον αριστούχο, αλλά στον πιο τυχερό. Αυτό δεν είναι σωστό.
Είχα την τιμή να είμαι δύο φορές σημαιοφόρος της ελληνικής ομάδας σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν επρόκειτο να την αποδεχθώ αν ήταν προϊόν τύχης. Η θέση του σημαιοφόρου είναι, πάνω από όλα, εκείνη του ηγέτη. Στον σημαιοφόρο ανατίθεται η τιμή και η ευθύνη να βαδίσει πρώτος, να προχωρήσει μπροστά. Και υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι για τους οποίους γίνεται αυτό. Δεν μπορείς να επιλέξεις τους ηγέτες σου με κλήρωση, αν και, για να είμαι ειλικρινής, καμιά φορά πιστεύω ότι η τύχη θα τα κατάφερνε καλύτερα από εμάς.

Οσο, λοιπόν, έχουμε παρελάσεις, η σημαία πρέπει να παραδίδεται στον καλύτερο. Μόνο που αυτός δεν χρειάζεται να είναι πάντα ο άριστος στους βαθμούς. Υπάρχουν πολλά πεδία αριστείας, δεν είναι μόνο η βαθμολογική επίδοση. Αριστος είναι ο μαθητής με κινητικά προβλήματα που έχει στους ώμους μεγαλύτερο βάρος σε σχέση με τους συμμαθητές του. Αριστος είναι και ο μαθητής που αγωνίζεται με επιτυχία στους αθλητικούς στίβους και ας μην έχει χρόνο για τα μαθήματα. Αριστος είναι ο μαθητής που την προηγούμενη χρονιά ήταν κάτω από τη βάση και φέτος προσπαθεί, αφιερώνοντας πολλαπλάσιο χρόνο στο διάβασμα. Αριστος είναι και ο μαθητής που οι γονείς του δεν μιλούν ελληνικά, που ο ίδιος δεν θεωρείται Ελληνας στα χαρτιά, και όμως μιλάει, γράφει και αισθάνεται όπως ένας από εμάς. Ομως άριστος είναι και ο μαθητής που μετά το σχολείο πηγαίνει και κάνει μεροκάματο για να στηρίξει την οικογένειά του. Αλλά και αυτός που διακρίνεται στη μουσική, που χορεύει ή έχει θεατρικό ταλέντο, άριστος δεν είναι;

Υπάρχουν πολλοί άριστοι μαθητές μέσα σε κάθε τάξη ελληνικού σχολείου. Αρκεί, φυσικά, να συμφωνήσουμε ότι η αριστεία δεν μετριέται μόνο με βαθμούς στον έλεγχο. Ας αρχίσουμε, λοιπόν, να επιλέγουμε τους σημαιοφόρους διαφορετικά.

Οχι όμως στην τύχη. Είναι άδικο. Αν κάνουμε κλήρωση, κλείνουμε τα μάτια σε όλα αυτά που πετυχαίνουν καθημερινά τα παιδιά μας. Ας κοιτάξουμε δίπλα μας με άλλο μάτι. Θα δούμε τους αρίστους. Και τότε μπορεί να τους επιλέξουμε μαζί. Τυχεροί θα είμαστε εμείς, όχι οι σημαιοφόροι.

Διαβάστε επίσης: 

Καταργούν τον εθνικό ύμνο με την έπαρση της σημαίας στα σχολεία!

Γαβρόγλου: Η σημαία δεν μπορεί να αποτελεί έπαθλο