Κάθε χρόνο το όνομά του βρίσκεται πίσω από δύο και τρεις θεατρικές παραστάσεις. Είτε σε σκηνοθετικό επίπεδο είτε σε επίπεδο σεναρίου. Φέτος δεν διαφέρουν τα πράγματα. Τουλάχιστον δύο παραστάσεις θα φέρουν με κάποιο τρόπο την υπογραφή του.

Ο Σταμάτης Φασουλής είναι ένας πολυγραφότατος, πολυπράγμων και δουλευταράς άνθρωπος. Τρέχει διαρκώς, ψάχνει δουλειές και δύσκολα δεν θα τις πάρει. Άλλωστε, μιλάμε για ένα από τα πιο σίγουρα ονόματα του θεατρικού γίγνεσθαι. Και σε επίπεδο ποιότητας και σε επίπεδο επιτυχίας.

Μιλώντας στο DownTown και τον Πάνο Ζόγκα εξηγεί ότι η τόση δουλειά δεν είναι μόνο πάθος, αλλά και βιοποριστική ανάγκη.

«Εκείνο που παρακαλάω κάθε φορά είναι να έχω δουλειά, γιατί έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα τίποτα δεν είναι σίγουρο. Αν σταματήσω να δουλεύω, εκείνο που με περιμένει είναι να ζήσω περίπου ένα χρόνο με τα υπάρχοντα. Και μετά με τη σύνταξη μου, που θα είναι περίπου 1.000 ευρώ το μήνα, για να πληρώνω τα φάρμακα μου και το τηλέφωνο μου. Δεν έχω αποταμιεύσεις στην τράπεζα.

Το μόνο περιουσιακό μου στοιχείο είναι ένα σπίτι 85τ.μ. και ένα αυτοκίνητο που αγόρασα το ’94, μια BMW την οποία και δεν έχω οδηγήσει ποτέ. Δεν το λέω με παράπονο, γιατί πέρασα μια υπέροχη ζωή. Έκανα αυτά που ήθελα, επένδυσα σε ταξίδια, σε φαγητά με φίλους, σε διακοπές. Οτιδήποτε θα μπορούσε να μου προσφέρει μια ευχαρίστηση που δεν έχει να κάνει με πράγματα. Βλέπω συναδέλφους που ανοίχτηκαν και δουλεύουν για να πληρώνουν τα δάνεια και δεν το αντέχω.

Ευτυχώς δεν έπεσα στη λούμπα, δεν πήρα ούτε ένα δάνειο και έτσι τώρα είμαι από τους τυχερούς. Κάθε χρόνο πηγαίνω έναν μήνα στο εξωτερικό και βλέπω θέατρο και αυτό είναι ακριβό. Και έναν μήνα πηγαίνω στη Σίφνο. Αλλά αυτές είναι οι μόνες μου σπατάλες. Και όταν πηγαίνω εκεί, περνώ καλά. Και το να περνάς καλά κοστίζει.»

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]