Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπορδόκας

Κάποιες φορές τα πράγματα ξέφευγαν όπως το 1842 στην Αθήνα, όταν στην προσπάθεια νεαρών που επιχειρούν να συνδυάσουν το ανάλαφρο κλίμα των ημερών με αναπαράσταση του απελευθερωτικού αγώνα του 1821, εξελίσσονται τραγελαφικές καταστάσεις.

Τότε, σχηματίζονται δύο αντίπαλες ομάδες Ελλήνων και «Τούρκων» για να συγκρουστούν στην πλατεία Δημοπρατηρίου -στη συμβολή των οδών Αιόλου και Μητροπόλεως- όπου βρίσκονται τα περισσότερα καφενεία της πόλης. Το γεγονός μάλιστα διαφημίζεται  διαρκώς από τους ντελάληδες που καλούν τους Αθηναίους να παρευρεθούν «…εις τον τόπον εκτελέσεως του ηρωικού δράματος, δια να πανηγυρίσουν ομοθυμαδόν την μεγάλη νίκη των εξόχων τέκνων της».

Πράγματι εκείνη την ημέρα στην πλατεία συγκεντρώνεται πλήθος κόσμου ώστε να παρακολουθήσει το πρωτόγνωρο θέαμα που ξυπνά  ηρωικές μνήμες στους παλαιότερους. Οι «αντίπαλοι» φτάνουν στο χώρο φορώντας φουστανέλες και φέσια οι μεν, σαρίκια και τζουμπέδες οι δε, ενώ άπαντες είναι  οπλισμένοι με καριοφίλια και ξύλινες σπάθες φτιαγμένες με τέτοια τέχνη που μοιάζουν αληθινές. Η σύγκρουση ξεκινά με την κραυγή «παλικάρια οι Τούρκοι» και ακολουθούν μικροσυμπλοκές των αρχηγών που κτυπούν τις ξύλινες σπάθες τους καβάλα στα γαϊδουράκια των γαλατάδων.

Η πανηγυρική εκδήλωση όμως εξελίσσεται διαφορετικά από τους σχεδιασμούς των εμπνευστών της, αφού όσο η μάχη γίνεται πιο αληθοφανής, τόσο περισσότερο συμμετέχει σε αυτή το πολυάριθμο κοινό, υποστηρίζοντας με αυξανόμενο πάθος τα ελληνικά «στρατεύματα», με φωνές όπως «Μην τα λυπάστε τα σκυλιά», «Βαράτε τους στην κάρα». Η μάχη είναι  αμφίρροπη αφού οι «Τούρκοι» κρατούν καλά τις θέσεις τους, οργίζοντας έτσι περισσότερο τους θεατές που ανέμεναν την σύντομη ήττα τους. Οι μουτσούνες που φορούν και οι δύο στρατοί τους επιτρέπει να πολεμούν με περισσό θάρρος αφού πίσω από αυτές ουδείς μπορεί να αναγνωρίσει το φίλο, τον γείτονα ή και τον αδελφό που βρίσκεται στην άλλη πλευρά.

Η σύγκρουση κρίνεται από τον «12^ο παίχτη», δηλαδή το κοινό, που βλέποντας τους «Τούρκους» να μην ηττώνται τους παίρνει στο κυνήγι με μαγκουριές, πετώντας τους λεμόνια και κόκκινη μπογιά. Ακόμα και μετά από αυτό όμως τα «τουρκικά στρατεύματα» ανασυντάσσονται στα στενά της Πλάκας και αντεπιτίθενται με τις ξύλινες σπάθες τους στο έντρομο πλήθος που τρέχει να σωθεί, χαρίζοντας στην πρωτεύουσα ένα αξέχαστο αποκριάτικο εορτασμό.