Η ελληνική πραγματικότητα αποδεικνύεται αρκετά δύσκολη για τον φιλόδοξο Γάλλο, που αποτυγχάνει και στα δύο, αλλά δεν θέλει να επιστρέψει άπραγος. Τη λύση στο αδιέξοδο δίνει το δεξί χέρι του Αριστοτέλη Ωνάση καθηγητής Ιωάννης Γεωργάκης  προτείνοντάς την απελευθέρωση του Μίκη Θεοδωράκη που βρίσκεται σιδηροδέσμιος στα κελιά των συνταγματαρχών.

Ο Στρεμπέρ καλεί από την Αμερική τις δύο προσωπικές γραμματείς του Κέννεντι ώστε να πιέσει την αμερικανική πρεσβεία της Αθήνας να βοηθήσει στο αίτημα, κάτι που τελικά γίνεται, ενώ το ίδιο κάνει και ο Αριστοτέλης Ωνάσης.

Στη συνάντηση Παπαδόπουλου – Στέμπερ ο τελευταίος «παραμυθιάζει» τον δικτάτορα ότι η ενέργεια αυτή θα αλλάξει τη διεθνή του εικόνα, ενώ ο ίδιος θα φέρει στη χώρα διεθνείς προσωπικότητες όπως ο Ούλαφ Πάλμε για να βοηθήσει στη εξωραϊσμό του καθεστώτος. Πράγματι, πριν ακόμα ολοκληρωθεί η συνάντησή, ο Παπαδόπουλος πείθεται και με τηλεφωνικές του επικοινωνίες δίνει εντολή για άμεση απελευθέρωση του Θεοδωράκη.

Ενώ αυτά συμβαίνουν στο παρασκήνιο, ο άμεσα ενδιαφερόμενος δεν γνωρίζει τίποτα. Έχει μεταφερθεί με βαριά φυματίωση στο …νεκροθάλαμο του νοσοκομείου «Σωτηρία» που έχει μετατραπεί σε κελί, και σχεδιάζει μια ακόμα απεργία πείνας, διαβάζοντας το βιβλίο του Σρεμπέρ «Η αμερικάνικη πρόκληση»…

Χωρίς ο ίδιος να καταλαβαίνει τι συμβαίνει ο Σρεμπέρ τον παραλαμβάνει με μια λιμουζίνα που έχει μέσα τη σύζυγό του Μυρτώ, φτάνουν στο αεροδρόμιο του Ελληνικού όπου τον περιμένει μια δεύτερη λιμουζίνα συνοδευόμενη από αυτοκίνητο της ΕΣΑ.

Ο Γάλλος μάλιστα δέχεται τηλεφώνημα από τον Παπαδόπουλο που ενδιαφέρεται αν η αναχώρηση του Θεοδωράκη εξελίσσεται κανονικά, ενώ στο αεροπλάνο μπαίνουν και οι δύο γραμματείς του Κέννεντι. Όπως είναι κατανοητό ο Θεοδωράκης βρίσκεται σε σύγχυση και συνειδητοποιεί τι έχει συμβεί μόνο όταν το αεροπλάνο φτάνει στο Παρίσι.

Εκεί, τον περιμένουν διακόσιοι δημοσιογράφοι και άλλοι τόσοι Έλληνες ενώ πέφτει στην αγκαλιά της Μελίνας Μερκούρη που κλαίει. Στις πρώτες δηλώσεις η σύζυγός του Μυρτώ αναφέρει :«Δεν έχω συνέλθει ακόμα από τη χαρά μου. Ήταν τόσο ευχάριστο και τόσο ξαφνικό. Παρότι είμαι ζαλισμένη από τη χαρά μου, του συνέστησα να πάει κατευθείαν στο νοσοκομείο να κοιταχτεί».