Οι κάτοικοι, ιδίως των νοτιότερων περιοχών της χώρας, αντιμετωπίζουν τον ερχομό του καλοκαιριού με επιφύλαξη, αφού αντίθετα με το χειμωνιάτικο κρύο, δεν υπάρχει τρόπος προστασίας απέναντι στη ζέστη. Εδικά στη πρωτεύουσα, οι θερινοί μήνες αποτελούν πραγματική δοκιμασία για τους κατοίκους της, που πρέπει ν’ αντιμετωπίσουν ζέστη, σκόνη, σκουπίδια και τη δυσωδία τους, έλλειψη πρασίνου και δίψα, αφού το νερό είναι ελάχιστο, ακάθαρτο, και καθόλου δροσερό.

Μόνα μέσα άμυνας των ιδροκοπούντων κατοίκων αποτελούν τα ελαφρότερα ρούχα και ψάθινα καπέλα για τους άνδρες και ομπρελίνα για τις γυναίκες, οι βόλτες στα δροσερά προάστια Πατησίων και Αμπελοκήπων, το νυφοπάζαρο του Ζαππείου.

Μη ξεχνάμε φυσικά, ότι οι περισσότεροι εργάζονται δώδεκα ώρες επί έξι ημέρες την εβδομάδα, ενώ η έννοια της καλοκαιρινής άδειας είναι παντελώς άγνωστη. Πως όμως να δουλέψεις σε συνθήκες καύσωνα, μέσα σε καυτά εργοστάσια, βιοτεχνίες και γραφεία αφού: «Αι χείρες δια να κινηθούν έχουν ανάγκην αίματος, το δε αίμα δια να κυκλοφορήσει έχει ανάγκη ανέμων, πνοών, δρόσου», όπως αναφέρει η εφημερίδα  Στους δρόμους δεν υπάρχει άσφαλτος, αλλά ο πύρινος λίβας της αθηναϊκής Σαχάρας που «πνέει διάθερμος και πεφορτισμένος εμετικής δυσωδίας», ενώ μοναδικές οάσεις αποτελούν οι ελάχιστες σκιές δέντρων ή κάποιο σύννεφο, αλλά όχι Βασιλικός -νυν Εθνικός- κήπος που παραμένει κλειστός από τον κίνδυνο …καταστροφής του από τους φλεγόμενους Αθηναίους. Ακόμα και τα ελάχιστα βοριαδάκια δημιουργούν περισσότερα προβλήματα από όσα λύνουν αφού σηκώνουν σύννεφα σκόνης: «Πλησιάζει η μέρα καθ’ ήν σκόνη και χώμα και καύσων και μικρόβια τύφου θα εκστρατεύσουν εναντίον των πνευμόνων των κατοίκων. Μας έρχονται αι ημέραι αι ξεραί και άνυδραι, καθώς αι γλώσσαι των Αθηναίων θα κρεμασθούν έξω και θα φτάσουν μέχρι την επιφάνεια της αθηναϊκής γης δια να ζητήσουν μιαν σταγόναν ύδατος».

[fwduvp preset_id=”test” playlist_id=”Test”]