Αυτό που είναι λιγότερο διαδεδομένο, είναι ο κίνδυνος που διατρέχει εκείνη την ημέρα το νησί της Τήνου, αφού η έκρηξη σε αυτό έχει κοινά στοιχεία με ότι τραγικό συνέβη πριν λίγες ημέρες στη Βηρυτό.

Ο κυβερνήτης του «Έλλη» αναφέρει χαρακτηριστικά :«Αν η τορπίλα χτυπούσε το καράβι πέντε ακόμα μέτρα την πλώρη, θ’ έβρισκε την αποθήκη των πυρομαχικών, το καράβι θα τιναζόταν στο αέρα, δεν θα έμενε τίποτα όρθιο στην πολιτεία και τα θύματα θα ήσαν άπειρα. Μα είχε σκάσει ακριβώς στο ύψος του τρίτου καζανιού.

Ο υποκελευστής Μαντούβαλος και οι θερμαστές Αναστεσόπουλος, Γρίβας και Μπόνος, που βρέθηκαν εκείνη την στιγμή στο μηχανοστάσιο, είχανε τιναχτεί κομματιασμένοι, μαζί με τα συντρίμμια. Και για κάμποσο καιρό βρίσκανε τα παιδιά στις πιο μακρινές γειτονιές, ένα δάκτυλο κομμένο, καρβουνιασμένο, ένα κόκαλο με λίγο κρέας, ή ένα κουρελάκι από ναυτική φανέλα…».

Ο ίδιος φόβος για μεγαλύτερη τραγωδία κυριαρχεί και στους κατοίκους του όμορφου νησιού, σύμφωνα με περιγραφή του λογοτέχνη Σπύρου Μελά: «Οι τρομαγμένες γυναικούλες ιστορούσαν πως ήταν το καράβι γεμάτο τορπίλες, που τρελάθηκαν φεύγανε μονάχες και χτυπούσαν όπου λάχει, γιατί- λέγανε- η αμαρτία περίσσεψε κι ήθελε η Παναγιά να τις παιδέψει. Μα, ο μεγάλος, ο πραγματικό φόβος των ανθρώπων, που έφευγαν, ήταν να μην έπαιρνε φωτιά η μπαρουταποθήκη του καραβιού. Και τότε, χουχουλίζονταν το φοβισμένα πλήθη- αχ Βαγγελίστρα μου».