Όμως, τα πρωτόγονα μέσα παρασκευής δημιουργούν συχνές αλλοιώσεις, κι αυτές με τη σειρά τους πολλά γαστρεντερολογικά προβλήματα και αντίστοιχες διαμαρτυρίες. Την άνοιξη του 1904 σε «καλό» μαγαζί του Πειραιά, παγωτό προκαλεί τέσσερις δηλητηριάσεις: «Οι παγωτοφάγοι κατελήφθησαν χθες από πανικόν κατόπιν της ειδήσεως, ότι δύο παιδιά και δύο κυρίαι εις τον Πειραιά, εδηλητηριάσθησαν χάρις εις ένα παγωτόν, το οποίον έφαγαν υπό το ηλεκτρικό φως, και εν μέσω των ήχων ορχήστρας αγωνιζομένης να εκτελέσει την «Τραβιάτα». Αν είναι αληθείς αι χθεσινοβραδιναί πληροφορίαι των γκαρσονιών, τα μισά σχεδόν παγωτά χθες έμειναν απούλητα».

Όμως, παρά τα προβλήματα, το πάθος του κόσμου γι αυτό το νέο εκλεκτό έδεσμα είναι τέτοιο, που ο συντάκτης της εποχής, το ταυτίζει με αυτό του τσιγάρου ή του κρασιού: «Μαζί με τους μικρούς και αι κυρίαι, και αι δεσποινίδες, και οι λιμοκοντόροι, όλος αυτός ο πληθυσμός που πολιορκεί προ και μετά το γεύμα τας πλατείας, εδείχθη επιφυλακτικός χθες απέναντι των παγωτών και εφαίνετο λυπημένος και στενοχωρημένος διότι έχασε την μοναδικήν απόλαυσιν, την οποίαν του παρέχει η τόσον λιτή και μονότονη αθηναϊκή ζωή. Υπάρχουν άνθρωποι, αρσενικοί και θηλυκοί, που το παγωτόν δι’ αυτούς είναι μια μικρά ή μεγάλη μανία, όπως εις άλλους το τσιγάρο.

Δεν μπορούν να κοιμηθούν τη νύχτα χωρίς να φάνε το παγωτόν των εις την πλατείαν. Στέρησε την ρετσίνα από τους κρασοπατέρας, θα στριφογυρίζουν όλη τη νύχτα στο κρεβάτι. Στέρησε από την κυρίαν Λιγωμενοπούλου το μικρό πιατελάκι με τον ανανά ή το λεμόνι το βράδυ, και προσποιημένον εις την κίνησιν του εκείνο το ανεβοκατέβασμα του κουταλιού και η κυρία θα έχει και την επαύριον ακόμη τα νεύρα της. Χωρίς παγωτό η αθηναϊκή ζωή είναι θάλασσα χωρίς κύμα, πουλί χωρίς φτερά κι όλα τα άλλα χωρίς των προσφιλών παρομοιώσεων των ποιητών της άλλοτε. «– Ε, πως περάσατε απόψε ; –Ωραία !Διασκεδάσαμε θαυμάσια, πήραμε το παγωτό μας!». Είναι ο συνήθης επίλογος των αθηναϊκών εσπερών, ο συγκεντρώνων τον όλον αθηναϊκόν καλοκαιρινόν βίον».