Οδηγούσε ένα σαραβαλάκι, τα φθαρμένα ρούχα του αν και καθαρά, ανέδυαν έναν παλιομοδίτικο αέρα παλαιότητας. Μετά τις σπουδές του, άρχισε να δουλεύει στη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου όπου φοίτησε.

Και όμως ο Μόριν μπορεί να έμενε μόνος, μπορεί να έτρωγε λιτά, μπορεί να έβαζε στον φούρνο μικροκυμάτων τα φαγητά του μόλις επέστρεφε από τη δουλειά, αλλά ήταν πάμπλουτος. Όλα αυτά τα χρόνια δεν ξόδευε τίποτε, όχι από τσιγκουνιά αλλά, επειδή προτιμούσε να ζει ασκητικά και να διαβάζει μόνο βιβλία. Το δεύτερο μεγάλο του πάθος ήταν να βλέπει βιντεοταινίες.

Είχε να το λέει στους φοιτητές καπνίζοντας αρειμάνια το τσιμπούκι του, πως είχε δει περισσότερες από 22.000 ταινίες από το 1979 που έκανε δώρο στον εαυτό του το βίντεο.

Είχε προσλάβει μάλιστα και οικονομικό σύμβουλο ο οποίος διαχειρίζονταν την περιουσία που είχε αποταμιεύσει. Μισθοί 50 χρόνων στο ίδιο πανεπιστήμιο στην ίδια βιβλιοθήκη. Ένα πρωινό ο τυπικός Μόριν, δεν πήγε στη δουλειά του.

Είχε πεθάνει το βράδυ στον ύπνο του. Το πανεπιστήμιο ανακοίνωσε τη λύπη του για την απώλεια αυτή. Λίγες ημέρες αργότερα ο πληρεξούσιος δικηγόρος του χτυπούσε την πόρτα του Πρύτανη και του ανακοίνωνε πως ο αποθανών πελάτης του είχε αφήσει κληρονομιά ύψους 4.000.000 στο Ίδρυμα.

Οι όροι του Μόριν που φυσικά έγιναν αμέσως αποδεκτοί ήταν οι εξής:100.000 δολάρια στην βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου, 1 εκατομμύριο δολάρια στο στάδιο του πανεπιστημίου και τα υπόλοιπα χρήματα θα πάνε σε έργα επέκτασης των κτιριακών εγκαταστάσεων..!